to mój pierwszy wpis, ale wcześniej często tu zaglądałam.
Jak czytam niektóre komentarze to aż wstyd przyznać się do swojej kondycji. Ja mogę przebiec najwięcej 2 minuty i uważam to za swoje wielkie osiągniecie. Nigdy wcześniej nie biegałam, kondycje mam na poziomie flaka, ale w styczniu tego roku jakoś mnie wzięło, nie wiem czemu. Biegałam raz dłużej, raz krócej, czasem tylko jeden dzień w tygodniu czasem cztery. W końcu trafiłam na ten plan i zaczęłam od 1b/4m. To była masakra. Myślałam, że nie będę mogła pobiec dwóch minut, bo przy jednej ledwo żyłam. Jednak wystarczyło jedno zdanie szefa Adama
:, że trzeba po prostu zmniejszyć tempo. Wydawało mi się, że wolniej nie można, a jednak spróbowałam truchtać w tempie szybkiego marszu i udało się. Dwie minuty biegu na cztery marszu za mną (na razie jeden trening). Po półgodzinnym treningu jestem czerwona jak burak, ale przy takim szuraniu (jak ktoś to nazwał) nie traciłam już oddechu. Tylko stopy mnie trochę bolą następnego dnia z samego rana (zanim się nie rozruszam).Kiedyś myślałam, że będę pisać na tym forum po to, żeby się zmotywować. Dziś wiem, że nie potrzebuję dodatkowej motywacji. Piszę dla wszystkich "flaków"
takich jak ja. Wstańcie z kanap i ruszcie się. Dla zachęty napiszę, że ważę aż 79 kg na 168 cm wzrostu, więc mam naprawdę ciężko 
) zrobiły swoje - było ciężko. 
