Moderator: infernal
I dobrze, bo przynajmniej energii później nie brakowało. Udało się skończyć jedną drogę, z którą już dawno powinnam była się uporać, nieco popracować nad dwoma, które mam aktualnie na celowniku i zrobić bardzo udaną próbę o oczko wyżej - naprawdę pozytywnie się zaskoczyłam. Ale ostatni krok jest z dużym zaangażowaniem głowy - trochę mi to więc jeszcze zajmie. 
Nie było pełnego słońca jak tydzień wcześniej, ale zdecydowanie nie było też tak źle, jak straszyły prognozy. Wpięłam narty i poszusowałam. Ciężkie dosyć, ale niosły na tym nieubitym śniegu - no zupełnie nie jak biegówki. Kręciłam kółeczka wokół grupy w oczekiwaniu aż wszyscy wepną narty i już wiedziałam, że to będzie fajne popołudnie. Szybko wdrapaliśmy się na maleńki pagórek i zaczęliśmy na zjeździe wprawki do telemarku. Zjazd szedł dobrze, bo narty stabilne i skręcają prawie same, ale telemark zdecydowanie gorzej. Miało wyglądać tak:
Czyli jak tylko narty nabierały nieco szybkości, to mój wbudowany cykor automatycznie włączał opcję pług. No cóż poradzić. Płużenie działa zbyt dobrze, telemark jest bardzo elegancki, ale na argumenty czysto estetyczne pozostawałam oporna. Potem na kilku jeszcze górkach próbowałam intensywnie, upadków uzbierałam pewnie z tuzin, coś na kształt telemarkowych zakrętów czasem wykręciłam, ale na bardzo małej prędkości. Za to na skoczni wyskoczyłam, a jakże. Głównie dlatego, że nie dosłyszałam dokładnie co nas czeka, a jak zobaczyłam to było za późno. Na krechę z górki też szybko zjeżdżałam, a jakże. I pomiędzy tymi wszystkimi ćwiczeniami była fajna włóczego po polach i (pod)lasach - i tak głównie mam zamiar z tych nart korzystać. Zakochałam się po uszy, po oddaniu wypożyczonych nart prawie wyszłam ze sklepu z zakupioną własną parą. Jednak dałam się w końcu przekonać na przetestowanie jeszcze kilka razy różnych modeli z wypożyczalni, ale serce krwawiło. Jedno wiem już na pewno - nie będę kombinować z zakupem nart na tyle wąskich, żeby wchodziły też i w maszynowe ślady. Idę na całość i będą szerokie "łopaty" na głębokie śniegi z dala od ubitych tras. Swoją drogą wycofaliśmy się z gór dokładnie w odpowiednim momencie, jak wsiedliśmy do samochodów, to po chwili wpadliśmy w gęsta mgłę i deszcz. Po chwili przebiegałam koło stadionu. Trwał trening piłkarski, więc oświetlenie na full. Po bieżni dookoło śmigało kilka osób, rozpoznałam koleżankę. Chwila wahania, bo w domu czekano z kolacją, ale jednak zboczyłam, by ze 2-3 kółka z nią wykręcić. Udało się po akurat skończyła tempo i zostało jej już tylko schłodzenie. Miło było pogadać i przy okazji zostałam zaproszona znów na sztafetę SOLA w Zurychu (ponoć pilnie szukają kogoś i nie będzie im przeszkadzać moje spacerowe tempo ) i na wspólne treningi interwało we wtorkowe wieczory na stadionie. No pomyślimy. 
no i wypad na bouldery do Fontainebleau - to pewnie mi będzie szło najgorzej, ale wyjazd wspólny powinien być fajny. Jak przyszło wyjść w noc, to sobie przypomniałam, że przecież mogłam zabrać rękawki! No nic. Na początku było rześko, ale że jakoś noga podawała, to szybko zrobiło mi się cieplutko. Na punktach kontrolnych czasy miałam nieco lepsze niż zwykle, krok sprzężysty, no super. Zdecydowałam się skręcić tym razem w stronę portu, na drogę, która tak mnie odrzuciła we wtorek. A jak już tam biegłam, to pomyślalam, że dokulam się aż do Tour d'Haldimand i potem do domu górką od strony parku Denantou. Ale jak się zbliżałam do portu, to coraz wyraźniej czułam, że w lewej łydce, tam gdzie wczoraj rano nawet dość poważnie coś kuło, to tym razem ciągnie. Pomyślałam sobie, że zaaplikowanie tejże łydce więcej tego już nie tak sprężystego kroku, to może nie być najlepszy pomysł. Żeby zatem się dobić w krótkim czasie zaatakowałam domowę górkę od frontu, najstromszym podbiegiem. No zmachałam się, nie będę ukrywać. ). Dawno tego nie miałam, żeby wychodzić na trening z taką radością, niecierpliwością wręcz. Zabrałam ze sobą muzykę, pomyślałam, że jak mi będzie przeszkadzać w percepcji wiosny, to wyłączę, ale jednak dobrze pasowała. Postanowiłam za dużo sobie dziś nie narzucać, bo jednak po jakimś czasie zmęczenie po wczorajszym treningu się odezwało. Zatem jak już podrzuciłam próbki DNA do sekwencjonowania (jednak trochę bieg użytkowy był ), to się powoli potoczyłam nad jezioro, bez krążenia przez pagórki. Jak wybiegałam, to pomyślałam sobie - idealna temperatura na trening, ale skoro teraz taka jest, to już w kwietniu będzie za ciepło. Jak dobiegłam nad jezioro, to musiałam zweryfikować swoje poglądy - przy braku wiatru za ciepło było już. Ale nie ma co narzekać, w ogródkach kwiaty mienią się tęczą kolorów, sporo drzew też już jak nie w pąkach, to obsypanych kwiatami, cudne zapachy w powietrzu. Po około 30 minutach dobiegłam do punktu, który miałam na myśli jako zawrotkę. Ale zanim zawróciłam, to sobie zafundowałam rozciąganie, czyniąc wygibasy wokół drzewa lub ławeczki, próbując wypatrzyć Alpy na drugim brzegu jeziora, nieśmiało tylko prześwitujące zza mgiełki. Bardzo przyjemna chwila to była. Wracając czułam trochę ten niezjedzony obiad, tzn. pewne braki energii. Niemniej na koniec pod prawie całą górkę wbiegłam. Na koniec dla relaksu krótka sesja na ściance. W stylu - powiedziałabym - filozoficznym. Tzn. z każdym ruchem zastanawiałam się - czy na pewno powinnam? czy na pewno dam radę? a co stanie się dalej? a jeśli się poślizgnę? Aż dziwne, że mimo to zdołałam się zmęczyć. Dobraliśmy buty najlepiej jak się dało, dałam się namówić na narty dłuższe niż jestem przyzwyczajona i ruszyliśmy, najpierw z buta, w stronę lepiej naśnieżonych rejonów (powiedziano nam, że od schroniska już OK będzie). Wkurzyło nas to tachanie nart, więc i wcześniej je ubraliśmy i zaczęło się lawirowanie pomiędzy trawą i kamieniami. Śnieg się bardzo lepiej do łuski nart, ale jakoś dobrnęliśmy do schroniska, gdzie koleżanka uzupełniła zapasy i założyła plasterek na tworzący się już odcisk - bo jej buty były chyba najgorzej dobrane. Potem czekało nas długie podejście drogą przez las wzdłuż skarpy, zaczęło się fantastycznym wreszcie głębszym śniegiem, ale jak tylko to na głos pochwaliłam to zaczęły się dziury z wyłażącym asfaltem. Mnie mimo wszystko szło się dość dobrze, ale widziałam, że w ekipie miny coraz bardziej na kwintę. Okazało się, że tylko moje narty jeszcze mają jakikolwiek ślizg, reszcie śnieg się podkleja momentalnie zaraz po wyczyszczeniu łuski na nowo. Pan małżonek nawet kijek złamał od tego otrzepywania narty. W pechowym miejscu, bo to już był prawie koniec podejścia, a na jego szczycie jakiś inny był śnieg i narty zaczęły mu jechać fajnie. Narty koleżanki wciąż nie chciały współpracować. Trzeba było podjąć bolesną decyzję. Przed sobą miałam ośnieżony płaskowyż, który wołał zachęcająco, ale ciągnięcie tam reszty ekipy na sprzęcie jaki mieli, to była katorga dla nich. Chyba widzieli mój żal w oczach, bo koleżanka zgodziła się odwieźć mego pana małżonka do domu, a ja dostałam kluczyki od samochodu i wolną rękę na włóczęgę. Wiało nieco, ale nie przejmowałam się, tylko z przyjemnością wycinałam ślad w puchu - próbując nie wybić zebów, gdy nagle pod tym puchem łuski łapały jakieś kamienie. Na szczęście takich miejsc nie było dużo. Wijącą się drogą przez las dotarłam do kolejnego śnieżnego pola. Mogłam albo jak dwa tygodnie temu podążyć ostro w lewo tam, gdzie zwykle jest trasa, ale zdecydowałam się na prawdziwy kros według mapy. Nie podobały mi się do końca ciemne chmury na horyzoncie, ale przecież jak co to niebawem zawrócę. Wzdłuż murku dojechałam do lasu, leśna droga fajnie wiła się w dół aż zaczął się żwir łapiący złośliwie narty. Zdecydowałam się na jeszcze bardziej krosowy kros i przebiłam się na trawiaste zbocze poniżej. Gdyby nie ilość jeżących się kamieni byłby to naprawdę fajny zjazd. Zjazd skończył się przy dwóch orczykach, nieczynnych. Piękny widok na Valle de Joux, słonko grzało. Wyciągnęłam mapę i dumałam co dalej. Kusiło przebijanie się ku Mont Tendre, ale nie chciałam przeholować czasowo i siłowo. Postawiłam na podjeście pod orczykiem do Sapelet Dessous. Rozsądek podpowiadał naładowanie się przed tym podejściem przy pomocy kanapki. Pod wyciągiem były już ślady dwóch part nart - pewnie to turowcy, których widziałam zjeżdżających nartostradą, gdy ja kluczyłam między kamieniami. Czy ja dam radę bez fok? Okazało się, że tak, tylko podklejający się śnieg czynił narty cięższe i cięższe. Ucieszył mnie widok bacówki już nie dużo nade mną. Ale radość nie trwała krótko, bo przypomniałam sobie, że z ścieżki, do której chcę dołączyć, na bacówkę patrzy się z góry... Do tego niedawne słońco przeszło w ostrą zadymkę, widoczność się pogarszała. Nieco po skosie dopadłam do tyczek zwykle znaczących trasę biegówkową i miałam nadzieję na bezproblemowy odwrót, bo przecież tam tylko w dół i w dół. Niestety w głębokim śniegu dość wąskie narty nie chciały nieść, jak się zrobiło stromiej, to niosły lepiej, a w zasadzie niosła prawa, bo w lewej uparcie zaklejała się łuska. No to zjeżdżałam jak na hulajnodze. Śnieżne pole przy skrzyżowaniu ścięłam jak rasowy pozatrasowiec i odnalazłam swoje ślady - nieźle już zasypane. Poszusowałam w stronę pierwszego płaskowyżu i nawet nie zauważyłam kiedy zadymka przeszła znów w piękne słońce. Na płaskowyżu porzuciłam tyczki trasy i błądziłam po górkach i dołach między choinkami. Niestety dla pełnego komfortu kamienie musiałyby być lepiej przykryte. 
Ostatnie podejście i zjazd drogą wzdluż skarpy - już bez niespodzianek. Ostatni wysiłek to było wyswobodzenie się za zapchanych śniegiem i nie wiadomo czym jeszcze wiązań. Ale obyło się bez wołania o pomoc! 
Na koniec zapinam garmina i wtedy tenże już całkiem się zawiesił. Zdjęłam, odłożyłam do kieszeni i wreszcie wybiegłam. Na stadionie spotkałam Paulinę z jeszcze jedną koleżanką. Dołączyłam do ich rozgrzewki, dość żwawo było, więc szybko rzeczywiście było mi ciepło. Na tyle, że przed przyspieszeniami zdjęłam wiatrówkę. Nie próbowałam biec interwałów z dziewczynami, postawiłam na własny program na wyczucie - 400m w w ciut nieprzyjemnie wymagającym tempie, tak z 8-10, przerwy 200m, w marszu lub truchcie, jak wyjdzie.