My dużo podróżujemy, spędzamy z dziećmi aktywnie czas, latem rowery, jeździliśmy w zestawie ja z holem, mąż z przyczepką. Zimą narty i biegówki, tu tez się sprawdza przyczepka. A takie zajęcia, które się nie nadają dla dzieci robimy na zmianę, jedno np. biega, drugie bawi się z dziećmi, następnego dnia albo popołudniu zmiana. Raz dzieci usypiam ja, mąż ma trening, czasem on, ja mam trening. poza tym lubię wcześnie wstawać i odkryłam, że 7,5 godziny snu jest dla mnie najbardziej optymalny.
Dodałam avaratek z naszego wejścia z dzieciakami na Śnieżkę w zeszłym roku, ja ciągnęłam z dołu wózek z wtedy 1,5 latką, a mąż jechał wyciągiem z 4 latkiem, spotkaliśmy się w Śląskim Domu i razem weszliśmy na górę. Dało rade nawet na górze po czeskim piwku wypić
mam tez w dorobku samodzielne wejście na Ślężę z dwójką dzieci, maż akurat wyjechał na weekend, a my nie chcieliśmy w upale siedzieć w mieście. Ja zadowolona i dzieci też.
, co na ogół tak je zbijało z tropu, że się nie kajam i nie wstydzę swego "darmozjadostwa i kurodomstwa," że je zatykało. 
To chyba tak na wypadek żebym nie miała złudzeń...
Znajomi też nie pozostają w cieniu w tym temacie, rozmnażają się i dyskutują nad tym jaki wielki błąd popełniamy, ze nie rozumiemy ile tracimy, że nasze życie niepełne, że jaka to rodzina bez dzieci. Co zrobić. Zgadzam się ze Starą Damą, że mamy gdzieś w głowach wryty stereotyp może jedne z nas mniej inne bardziej. U mnie akurat bardziej, jakiż to bunt z mojej strony ze mężowi nie chcę kolacji robić, a on mi nie robi mówię, słyszę na to to Ty jesteś kobietą Ty powinnaś. Właśnie ja powinnam to i tamto.... Słyszę też, że powinnam się cieszyć, ze mam czas na to swoje bieganie, bo inne kobiety to nie mają na nic a i mąż chleje, bije i w goóle. Więc i tak mam dobrze. 
