- przełamałem się i postanowiłem, że dość z gadaniem i pora zacząć biegać!I jak postanowiłem, tak też faktycznie zrobiłem. Zaczęło się dosyć niewinnie, ale z oporami, bowiem wcześniej już, raz jeden próbowałem biec i po przebiegnięciu szybko jakichś 200m, umierałem; zatem jak nietrudno zgadnąć, szybko się zniechęciłem i pomysł zarzuciłem. Tym razem jednak miało być inaczej - w końcu, jestem starszy niż byłem wtedy, bardziej uparty, mam więcej powodów i zachęt. Ot, inna sprawa, inna sytuacja.
Należy też nadmienić, że kiedyś przy wzroście 173cm ważyłem, bagatela, 143kg. Koszmar! Ale się uwziąłem, uparłem, schudłem - teraz ważę 100-105, waga mi się w tych okolicach waha. Mimo wszystko to wciąż za dużo, a ja wciąż chciałbym to zrzucić, pozbyć się cholerstwa i pomyślałem sobie, że może faktycznie biegi, połączone z rowerem będą dla mnie właśnie taką ziemią obiecaną w treningach, skoro męczenie się z ciężarami czymś takim nie było? No to wdziałem na siebie wygodne, lekkie buty do trekkingu, założyłem byle jaki podkoszulek oraz spodenki, a potem poszedłem biegać! Nie byłem pewien ile dam radę, ani czy w ogóle dam radę; a może padnę po pierwszych minutach? Mimo tych wątpliwości - biegłem, po prostu. Na początek wybrałem sobie dosyć, jak mi się zdawało, prostą trasę - co w ostatecznym rozrachunku dało mi jakieś 3-3,5km w ok. 30min. Było strasznie, ciężko, ale najwidoczniej rower mi się odpłacił tym, że w ogóle byłem w stanie to przebiec.
Odkąd zacząłem biec, minął dopiero tydzień, ale muszę przyznać, że... cholera - spodobało mi się! Męczę się, jasne, że tak; ale jednocześnie sprawia mi to tyle radości i daje taki zastrzyk energii, że chodzę z podniesioną głową zamiast gapić się pod swoje nogi.
Obecnie, po tym tygodniu jestem w stanie biec przez ok. godzinę bez żadnych przerw ani przystanków, robiąc w tym czasie dystans ok. 6km. Jestem w tym wszystkim jeszcze zupełnie świeży, a po całym takim biegu wyglądam dosyć przewidująco jak na kogoś z tak dużą masą ciała - cały skąpany w pocie, aż skapujące ze mnie krople wody tworzą małą kałużę, kiedy odpoczywam już po biegu.
Zastanawiam się jednak, i tutaj pojawiają się moje wątpliwości oraz pytania, czy to co robię, jest robione dobrze?
To znaczy: spotykałem na trasie innych biegaczy, którzy bezproblemowo mnie wyprzedzali i znikali mi gdzieś za horyzontem, kiedy ja jeszcze w tym swoim biegu, rodem z Matrixa (nie mogę się pozbyć tego odczucia
- chociaż wiem, że nieco tutaj przesadzam, bo marsz to to nie jest, ale szybki bieg również nie) wlokłem się daleko za nimi. Ale z drugiej strony, czytałem, iż na początku, a zwłaszcza na początku - to nic dziwnego, że właśnie powinno się biec wolniej, ale biegać długo; tak aby zdążyć w tym czasie faktycznie potrenować. Czy dobrze myślę w tym względzie? A może jednak powinienem próbować przyśpieszać? Choć tutaj, muszę przyznać szczerzę, że raczej miałbym problemy z tym, żeby po chwili nie paść z braku tlenu. Z drugiej strony, jak tak na tych ludzi patrzę to są ze dwa razy bardziej wąscy ode mnie... więc chyba nie powinienem się dziwić, że mnie wyprzedzają.A może jednak powinienem zmniejszyć dystans, bądź biec go jeszcze - mimo wszystko - wolniej? Chociaż zdaję mi się, że jeśli jestem w stanie ten dystans zwiększać co jakiś czas i nie padam zaraz potem to jednak może dobrze to robię? Nawet teraz czuję, że gdybym się naprawdę zawziął i uparł to mimo skurczu przepony, bolących nóg i coraz mocniej pulsującej krwi - a co za tym wszystkim idzie, mimo coraz większego zapotrzebowania na tlen, byłbym w stanie pobiec jeszcze ten 1-2km dalej.
Ogółem... zastanawiam się po prostu, czy kontynuować wszystko tak, jak robię to teraz - czyli coraz dalej, dłużej i nie przejmować się szybkością, czy też może powinienem i nad tym próbować jakoś popracować? Dodam jeszcze, że potrafię jednego dnia najpierw zrobić rowerem 20-30km, a potem, po półgodzinnym odpoczynku przebiec te 6km, więc zdaję mi się, że coś-niecoś mam tej kondycji jak na swoją wagę.
Niemniej, wdzięczny będę za jakiekolwiek wskazówki i porady oraz odpowiedzi. Pozdrawiam raz jeszcze.
