Przeciążenie stawów kolanowych

[RafG]

Witajcie. Walcze z przeciążeniem stawów kolanowych od roku (obręb tylnych rogów obu łąkotek przyśrodkowych-wykazał to rez.mag.). Lekarz powiedział, że mam przestać biegać bo mam już swoje lata (mam tylko 29). Czy mówił do sensu? Czy w tym wieku juz nic się nie da z tym zrobić? Jak myślicie czy nie ma na to rady? Jak Wy radzicie sobie zprzeciążeniem kolan? Może jest na forum jakiś lekarz, chętnie sie poradzę? Pozdrawiam wszystkich biegaczy.

[Karol Yfer]

Tak, niestety, 29 to juz podeszły wiek dla sportowca. I niebezpieczny. Człowiek czuje się jeszcze jak nastolatek, przecież tak niedawno była matura... Ale organizm wykazuje już pierwsze objawy starzenia się. Dlatego w tym okresie należy być ostrożnym i nie zakładać, że to, co się robiło 10 lat temu, można robić dalej w ten sam sposób. Potrzebna jest zmiana myślenia, nastawienia, inne podejście do swojego organizmu, z większym szacunkiem i wyrozumiałością.

Mając naście lat w ogóle nie myśli się o takich rzeczach jak rozgrzewka, schłodzenie, odpoczynek. Organizm bez protestu wytrzymuje wszystko, czym się próbuje go zakatować. Gdy miałem 18 lat, w ogóle nie rozumiałem, o co chodzi z tą regeneracją. Rano grałem kilka godzin w kosza, potem basen, zaraz potem rower, siłownia, a wieczorem bieganie. I tak przez całe wakacje, bez dnia przerwy. Zjadłem, wyspałem się i byłem gotowy na kolejny dzień katunku mięśni i stawów. Jednak czas mija nieubłaganie i teraz już wiem, po co wymyślono rozgrzewkę i co się kryje pod pojęciem regeneracja.

Ortopeda, do którego wybrałem się z pierwszą w życiu przeciążeniową kontuzją kolana, mówił właśnie, że największy odsetek urazów typu zerwanie achillesa czy przeciążenia stawów występuje u ludzi zaraz po trzydziestce, którym wydaje się, że nic się nie zmieniło i forsują organizmy tak, jak mieli w zwyczaju przez poprzednie lata, bądź jeszcze gorzej - kiedyś intensywnie uprawiali sport, potem na kilka lat przykleili się do biurek i ruszył ich dopiero "midlife crisis".

Innymi słowy - dobijasz trzydziestki, miej większy szacunek dla swojego ciała.

[beata]

Tak, zgadzam się całkowicie. Ja też dobiegam trzydziestki. Mniej więcej 12 lat temu uważalam się za wyczynowego biegacza, 400km miesięcznie, po 30 startów w roku, itp. Wtedy zmęczenia nie czułam, za to teraz jestem stale zmęczona (choć nadal biegam, ale teraz to już naprawdę się bawię), mam chory kręgosłup (dyskopatia wielopoziomowa), a w kolanach chyba dawno nie mam chrząstek. Kolana doprawiłam sobie w górach, gdy po zakonczeniu kariery biegaczki chciałam zostać turystką - alpinistką. Teraz w góry nie ruszam się bez kijków teleskopowych. Mimo tego do lekaży nie chodzę i leczę się dość wysoką nadal dawką ruchu (rower, bieganie, góry). Reasumując - niektórzy mają bardziej kruchą konstrukcję i uprawianie sportu wychodzi im bokiem, ale ma na to wpływ szereg indywidualnych czynników i nie przesądza o tym, że sport jest zły. Póki można, trzeba się ruszać, to jest wszak podstawą rehabilitacji po wszelkich urazach.

[Karol Yfer]

Jasne że sport sam w sobie zły nie jest. Ciekawa natomiast jest ta cienka linia, która oddziela rekreacje, sport dla zdrowia od przeciążenia, przemęczenia, mającego niekorzystny wpływ na zdrowie. I nie mam na myśli kontuzji urazowych - to inna sprawa, noge złamać można schodząc po schodach - ale właśnie zmuszanie organizmu do wysiłku, który odbija się już per saldo niekorzystnie.

Ja np. odkąd zacząłem intensywnie biegać (plan treningowy, cele) czuję się w zasadzie cały czas zmęczony, tu i ówdzie coś mnie pobolewa, stopy poobcierane, na wiele spraw brak mi sił, śpię też dłużej niż normalnie. Tłumaczę to sobie adaptacją, podnoszeniem progów itp. Ale z punktu widzenia nie sportowca to już nie jest dodatek poprawiający jakość życia, zdrowia, relaks. To już stało się samodzielnym "bytem", rozwijającym się obok innych, domagającym się stale więcej - energii, czasu, uwagi. I nie żebym narzekał, w końcu to świadomy wybór, przeciwnie - jest mi z tym dobrze. Jednak trzeba mieć świadomość, że przekroczenie pewnej granicy zabawy w sport zaczyna mieć także negatywne konsekwencje dla zdrowia i codziennego życia. Tylko jak tę granicę zdefiniować...

[RafG]

Dzięki wielkie za odpowiedzi. No cóz nie pocieszyliście mnie. Ja cały czas jednak mam nadzieję, że jeszcze wiele startów przede mną choć oczywiście z umiarem. Szukam dobrej ksiazki na temat profilaktyki w takich przypadłościach (trzeba sobie radzić samemu) bo ulubiona rada lekarzy to: "Niech pan przestanie biegać". Prawda, że odkrywcza? Jak wpadnie wam w ręce jakia strona lub publikacja na tem temat bedę wdzięczny za info. Trudno tak z dnia na dzień przerwać coś co było poniekąd sposobem na życie. W długim biegu można wiele rzeczy przemyśleć, wymyśleć lu po prostu od wszystkiego uciec. Basen to już nie to, rower jeszcze ujdzie. Choc najwięcej wrażeń to pewnie dostarcza turystyka - alpinistyka (życzę Beata wielu wrażeń wisząc na linie, choć z twojej wypowiedzi nie wiadomo czy wiecej w tym turystyki czy "alpinistyki". Pozdrawiam i życze miłego uprawiania sportu.

[Herbix]

A ja powiem tak: problemy z kolanami zastopowały mnie na 2,5 roku - nie bezpośrednio ale nie chciało mi się nawet wziąć za ich "leczenie". Rok temu postanowiłem wziąć sprawę w swoje ręce. Zrobiłem analizę pierwiastkową włosów, która posród kilku niedoborów wykazała brak (praktycznie całkowity)  manganu - jeden z głównych budulców chrząstek, ścięgien... Suplementowałem się 3 mc. Dalej 3mc czas podłamania i męczące pytanie - czy mogę już zacząć biegać? Znajomy lekarz uświadomił mnie, że problemy z kolanami mogą się ciągnąć miesiącami?! Postanowiłem wzmocnić mięśnie nóg nie obciążając stawów. Wybór padł na basen. Chodziłem 3 mc, praktycznie 4-5 x tydzień - odżyłem. Dzisiaj natomiast piszę tego posta po wspaniałym treningu - na razie tylko 6 km ale mam nadzieje, że wrócę do mojej poprzedniej formy, a problem z kolanem nie wróci..... Bądź dobrej myśli

[Karol Yfer]

Jeśli chodzi o kolana, to ja wierzę w silne mięśnie. Kolano jest o tyle szczęśliwym stawem, że z każdej strony obudowane jest dużymi mięśniami, które można wszechstronnie trenować i wzmacniać, co się przekłada na stabilizację stawu i jego ochronę. Niestety, o wiele gorsza jest sytuacja ze stawami skokowymi, tych nie ma czym obudować - ćwiczenia okalających mięśni to kosmetyka.

Jeśli już masz problemy z kolanami, to w ramach alternatywnego wysiłku i odpoczynku:
* siłownia - przysiady, suwnica, hack-maszyna, prostowanie siedząc, uginanie leżąc, wspięcia na palce, wykroki ze sztangą itp.; no niezliczone możliwości.
* rower z wysokim ustawieniem siodełka, żeby całkowicie prostować nogę - wzmacnia głowę przyśrodkową czworek, kluczową dla stabilności kolan.
* basen.

[Paunow]

[Karol] Powiem Ci że wzmacnianie mięśni przy bolącym kolanie wcale nie jest takie łatwe,ba nawet jazda na rowerku nie sprawia radości

Wiem z własnego doświadczenia. Owszem należy wzmacniać mięśnie-w szczególności dbać o czwórkę ale zważ że np. w moim przypadku nawet 30 minutowa jazda na rowerku na lekkich przełożeniach (1,4) kończy się bólem i nazwijmy to dość dużym dyskomfortem Jeśli chodzi o przysiady to nie polecam przy problemach z łąkotkami bo badziestwo może przyblokować (sprawdzone na własnej skórze)...

Jeśli chodzi o kolanka to czasem rzeczywiście wskazana jest dłuższa przerwa w bieganiu choć czasem trudno odejść od czegoś co się kocha i traktuje jak sposób na życie-za mną została wspinaczka choć były to moje początki,zostały narty...ech-gdybym była mądrzejsza

[Karol Yfer]

Jasne, nie wszystkie ćwiczenia we wszystkich przypadkach. Miałem na myśli bardziej kontuzje przeciążeniowe, nie specyficzne urazy czy choroby.

Moje kolano wysiadło z przemęczenia, tzn. zbyt dużego i częstego obciążenia biegowego przy rozluźnieniu reżimu siłowego (doszedłem do błędnego wniosku, że nie ma sensu robić nóg na siłowni, gdy się tyle biega...).

Pomogła przede wszystkim przerwa (blisko 2-miesięczna) i zastąpienie biegania mniej obciążającymi wysiłkami (najpierw basen, potem rower, potem siłownia) oraz bardzo powolny powrót do biegania.

[Herbix]

Ach te kolana!!