Moderator: infernal
Porażka. Wrażenia biegowe dzisiaj pozytywne: zejście w hali poniżej 6:00/km wydaje się być już normą; bieg spokojny, pilnowałem, żeby tętno nie przekroczyło 149 uderzeń, a jeżeli już tak się działo, to tylko przez kilka sekund. Po biegu rozciąganie.
. Teren mocno zróżnicowany (w porównaniu z halą nie powinno mnie dziwić 
), co znalazło odzwierciedlenie w tętnie. Poza tym super, pogoda piękna, zobaczyć wschód słońca o 5.10 - bezcenne... . Do tego pogoda niezbyt zachęca do biegania: zimno, śnieg sypie i co najgorsze: ślisko. Ale wiadomo: hala do dyspozycji więc dla takiego leniwca jak ja wymówka była: nie biegaj w terenie, bo się poślizgniesz i krzywdę sobie zrobisz 
. Pogoda generalnie w porządku, może trochę ślisko... Znów pies mnie ścigał skutkiem czego kilkadziesiąt sekund szedłem tyłem do kierunku ruchu, co miało zasadniczy wpływ na tempo . Zbyt mało czasu poświęcam na rozciąganie i silę, koniecznie muszę to zmienić; zastanawiam się tylko czy jest to skutkiem zwiększenia przeze mnie pokonywanych dystansów i - co za tym idzie - większego przemęczenia organizmu czy to lenistwo w czystej postaci . Tak czy inaczej coś trzeba zrobić. Trochę odczuwam czworogłowy u prawej nogi - chyba właśnie przez brak rozciągania... 
, a może bardziej ja wpychając w siebie kilogramy smakołyków przygotowanych przez moją Żonę . Cały czas powtarzam sobie, żeby nie jeść tyle, ale - póki co - nie jestem wystarczająco silny, aby tak "ambitne" zamierzenie wcielić w życie... Miałem chęć dać sobie spokój zaraz po starcie, ale "stare" nawyki zwyciężyły i dobrze, bo z każdym przebiegniętym kilometrem czułem się lepiej. Może by tak od dzisiaj z tą dietą.... . Zaplanowałem sobie nową trasę (ok. 12,5 km) i o 12.00 wyruszyłem. Ciężkie warunki, mocno, chwilami bardzo mocno pod wiatr 
, ale starałem się trzymać tempo... Po 35 minutach dobiegłem do półmetka i pomyślałem, że jeżeli drugą połowę dystansu pokonam w równie dobrym - jak na mnie - czasie to zejdę w końcu poniżej 1:10:00 na tym dystansie. Fakt, że było "z wiatrem" momentami nie pomagał, a wręcz przeciwnie: nogi nie nadążały za pędem z tyłu 
. Około 1,5 km przed "metą" zacząłem finisz. I byłoby całkiem super, gdyby na ostatnich dosłownie 100 m z mijanego podwórka nie wyskoczyło 5 (!!!) piesków różnych rozmiarów. Nie było to moje pierwsze spotkanie z czworonogami na biegowych ścieżkach, więc pomyślałem sobie że tradycyjna wymiana poglądów (ja im: "wyp.....aj!!!, one mi: hau! hau! ) pozwoli rozstać nam się bez uszczerbku na zdrowiu. Myliłem się... ... Widocznie za bardzo akcentowałem swoją wypowiedź, bo "owczarkopodobny" piesek w pewnym momencie wczepił ząbki w moją nogę . Cofnąłem się do pobliskiego ogrodzenia sprytnie kombinując, żeby nie dać się zaskoczyć "od tyłu" i ulepiłem pokaźnych rozmiarów śnieżkę i rzuciłem agresora w łeb. Pomogło, dokuśtykałem do mety... 
) wczorajszego biegu, także dzisiaj rekreacyjne 7 km przeplatane ćwiczeniami rozciągającymi i siłowymi. Choć kilometrów nie "nabiłem" dużo i tempo było słabiutkie, to jestem zadowolony. Dla mnie był to trening regeneracyjny, czuję się "po" dużo lepiej niż "przed" - myślę, że raz na jakiś czas to fajna odmiana.... . Start przy szkole, trasa lekko zmodyfikowana (centrum ominięte), żeby pół wsi nie patrzyło na mnie jak na wariata... Tętno skoczyło od razu (przed biegiem już było 95 - zdenerwowanie?) bo na pierwszych dwóch km kilka podbiegów i zbiegów, potem - jakżeby inaczej - piesek (zaczynam mieć chyba jakiegoś pecha, co gorsza - oddziałuje mi to chyba na głowę i zaczynam mieć jakaś fobię ), potem już ok. Po drodze "mrugające" światła jednego z mijających mnie samochodu i uniesiony w górę kciuk kierowcy drugiego zdecydowanie poprawiły moje samopoczucie... Biegło mi się dobrze, momentami bardzo 'lekko" i choć plan niezrealizowany to zadowolenie jest:). Minus: nie było rozciągania... , bo w pewnym momencie zaczęło mi "odcinać" prąd... . Zaczyna mi się powoli udzielać stres przedstartowy: w głowie pytania: dam radę? , taki BPS w wiejskim wydaniu . Trasa o długości 12,435, dwa dość długie i stosunkowo strome podbiegi, czyli fajnie. Dodatkowo mocny przeciwny wiatr w jedną stronę... - sobie "odpocznę". Starałem się wysoko unosić piętę, bo zauważyłem, że to wydłuża mój krok biegowy Skutek: kilka razy zastanawiałem się, czy się nie zatrzymać ze zmęczenia... Ale dobiegłem, bez wielkiego bólu kolana i gryzących po drodze psów... Jutro rekreacyjna przebieżka i w sobotę "zaordynowany" przez Mariusza trening sprawdzający moje możliwości... ; Hr śr./max. 161(!)/171(!!!) ) . I zacząłem się zastanawiać, czy dać sobie dwa dni wolne (czwartek, piątek), w pełni wypocząć i w sobotę pobiec "na pełnym gazie" , czy też potrenować już dzisiaj, a jutro zrobić sobie luźniejsze zajęcia. Ostatecznie druga opcja przeważyła, bo szybko przeliczyłem, że gdybym zrobił 3 treningi biegowe to mógłbym mieć problem z "zaliczeniem" 40 km w tygodniu, a tego - na tym etapie moich przygotowań - chciałbym uniknąć A dzisiaj dokładnie wyglądało to tak: . Te przebieżki naprawdę wolne, ale 500 m odcinki wyliczone - stąd też te 3 min z kawałkiem zamiast 3:00 (może jednak trzeba było przyspieszyć?); wypoczywałem podczas tych odcinków naprawdę porządnie Piątego km odcinka nie przyspieszałem, bo bałem się, że padnę i nie zrobię go nawet w 5:30 
. Dodatkowo czuję lekki ból w plecach nieco powyżej prawego biodra 
. Przeziębienie? Pierwsze 7 km solidnie pobiegłem, czułem je w płucach, nogi ok. Potem zwolniłem. ) ) 
Obudziłem się o 4-ej... Biec czy nie?.... Umyłem zęby; myślę: grałem w siatkę w poniedziałek, dzisiaj w nogę.... było ok.... Ale nie, kładę się spać... Popołudniu na orlik... Trochę w kosza.... ok..., nic nie boli. Pobiegnę mniej, może bardziej intensywnie niż zwykle: na początku 3 km (5:12/km), następne 3 km już troszkę spokojniej (5:27/km), ok....., potem przyszła koleżanka i jeszcze 4,5 km (6:13/km) A łydka? Łydka zaczęła boleć na ostatnim odcinku, nie był to ból ostry, ale odczuwalny . Do tego plecy.... Po biegu rozciąganie... Do soboty przerwa.... chyba.... ) dzisiaj poranny trening - ostatni tego typu przed toruńskim biegiem. Gdzieś w głowie był mały lęk przed bolącymi plecami, kolanem i łydkami (bo chyba i lewa zaczyna mi dokuczać ), ale trzeba było przekonać się co można z siebie dać. 
. Więc pomyślałem sobie, że z nudów pobiegam.... I pobiegałem: Pogoda - u mnie -fatalna...: deszcz, mocno wiejący wiatr... Nastrój od razu nienajlepszy - niedobrze... Od 3-ej praktycznie nie spałem, a mózg przesyłał, a raczej zasypywał pytaniami: czy kolano wytrzyma? czy łydka się nie odezwie? czy ból pleców nie odbierze mi tego, co będzie w zasięgu ręki (a raczej nóg )? Kawa i na przystanek, odjazd autobusu 7:24... 7.30 - nic, 7.40 - nic. Spowiedź gwarantowana, bo myśli wybitnie nie katolickie: pod adresem PKS-u, kierowców i całego świata. 7.45 - jest!!! Siedzenia co prawda w połowie zalane (kierowca zapomniał na noc pozamykać okienek), ale jadę. W słuchawkach muzyka motywacyjna, ta sama, która towarzyszyła mi przez ostatnie kilkanaście dni... Momentami włosy się jeżą, kolana drżą - ot, typowe odruchy debiutanta 
9.15 jest Toruń!!! Przypominam sobie czasy studiów w tym mieście, ale tylko przez chwilę, jadę na miejsce startu i odbieram pakiet startowy, siadam wśród innych biegaczy. Starszy pan siedzący obok pyta: "Pierwszy raz?" Z nerwowym uśmiechem kiwam potakująco głową. Podaje mi rękę życząc powodzenia..., czuje się włączony do biegowej społeczności . Podczas przebierania (w kibelku ) odbieram telefon od Tomka i po trzech minutach mam przyjemność poznać jego i Jolę osobiście. Gadamy o różnych rzeczach, próbujemy odstresować się przed startem (przynajmniej ja, bo Tomek chyba bierze to na "miękko" i mówi mi, że wszystko będzie ok.). Jola z naszym bagażem odjeżdża na miejsce mety, a my robimy dwie rundki wokół Plazy rozgrzewając się. Potem jeszcze krótkie rozciąganie (ja kibelek ) i stajemy na starcie. Słuchawki w uszach, ale niezbyt skupiam się na muzyce... Odliczamy od 10 do 1 i .... ruszamy... Spokojnie, ale już mijamy kilka osób... Pierwszy km szybciej niż planowaliśmy (5:13), ale następny już ok. (5:35) Runda honorowa po Motoarenie, pierwsza mdlejąca dziewczyna i dalej. Tomek cały czas kontroluje tempo (na szczęście). Gdzieś między 4 a 5 km bieg po kamienistym bruku, buty się ślizgają zbiegamy na chodnik jak większość biegnących 
. Na półmetku łyk wody (reszta na głowę) i próba (nieudana ) złapania ze stolika banana... 7 km - 4:47! (Było lekko z górki ). Słyszę głos Tomka, mówiący żebyśmy oszczędzali siły, bo pewnie czeka nas jeszcze podbieg. Kilkaset metrów dalej jego przepowiednia zaczyna się sprawdzać: nie dość, że pod górę to jeszcze po kamieniach . Ciężko mija się innych, gubię rytm, staramy się robić sobie miejsce nawzajem, ale nie zawsze można, zwłaszcza, że zaczyna brakować sił... Mówię do Tomka: "Jak masz siłę, to przyspiesz", on do mnie: "Ale Ty ze mną" - dobrze mieć kogoś takiego obok siebie... Tętno 178, biegnie się coraz ciężej... Stare Miasto, przybijamy "piątki" z dzieciakami z obsługi technicznej..., ludzie przy taśmach klaszczą..., mimo zmęczenia czuje się super, muszę to dobiec..., meta chyba już blisko. Przez słuchawki przedziera się głos: Robert! Robert! Rozglądam się i widzę Martę..., dzięki - tego było mi trzeba... Staram się trzymać blisko Tomka (dzisiaj myślę, że gdyby nie ja, byłby na mecie dużo szybciej ), jeden zakręt, drugi, trzeci - gdzie ta meta? Jest! Wbiegamy, podajemy sobie ręce, dla tego momentu było warto!!! Medal, piwko i grochówka , a potem? Trzeba się żegnać, szkoda, ale mam nadzieję - nie!: pewność! - że to nie ostatni raz. Chylę czoła: Jola, Tomek - wielkie dzięki!