Biegowy savoir-vivre

[Svolken]

Muszę się tam przebiec

[kachita]

Zdecydownie kobiety dużo czesciej unikają kontaktu wzrokowego i nie reagują na gesty pozdrowienia. Zupełnie tak jakbyśmy przez pozdrowienie chcieli je podrywać....

Natomiast z facetami nie ma tego problemu......na 10 mijanych 9 się pozdrawia i nie ma żadnego problemu. I to jest rególa sprawdzona podczas tych kilku tysiecy km bieganych po parkach we Wroclawiu.

No patrz, ja biegam we Wrocławiu właśnie i zawsze pozdrawiam, czasami w próżnię. I nie ma tu reguły, czy to kobietki, czy faceci. Chociaż teraz zimą jednak częściej odmachują panowie, może panie się denerwują, bo wieczór, ciemno...

[Angua]

Oj panowie, trafiacie na niewłaściwe kobiety

Angua - o to to! Ja to samo zauważyłam. Od początku wszystkich pozdrawiałam bez względu na płeć jako pierwsza (no, czasem ktoś mnie prześcignął to wtedy odzrawiałam ) i reakcje były różne. Największą olewkę zanotowałam od wyglądających na najbardziej zaawansowanych panów. Mam wrażenie, że w ogóle nie uważają mnie - laskę biegnącą w tempie 6-7/km za biegacza.

Też mam czasem, takie wrażenie, że tym bardziej doświadczonym jakby urągało pozdrawianie innych. Ale ja tam się nie poddaję, kiedyś w końcu zrobi im się głupio

[Lisciasty]

Chociaż teraz zimą jednak częściej odmachują panowie, może panie się denerwują, bo wieczór, ciemno...

Jak biegając po wałach odrzańskich napotykam niewiasty to też mało kiedy odmachują, generalnie kusi mnie czasem
żeby pobiec za taką z warkotem ale póki co opanowuję się

[rubin]

Jak biegając po wałach odrzańskich napotykam niewiasty to też mało kiedy odmachują, generalnie kusi mnie czasem
żeby pobiec za taką z warkotem ale póki co opanowuję się

Jestem kobitką lecz solidarności płci nie będzie; bardzo chętnie odbieram i przekazuję pozdrowienia - to na prawdę jest miłe; zauważam, że dziewczyny/kobiety są tutaj jakieś wycofane w tym względzie; gdybym miała kompleksy powiedziałabym, że głupio mi bo biegające panie nie odwzajemniają uśmiechu, machnięcia; ale nie mam na szczęście /kompleksów/; pozostaje mi machanie z panami

[f.lamer]

kusi mnie czasem żeby pobiec za taką z warkotem

tzn robiąc wrrrr, wrrrr, wrrr?
http://www.humorum.pl/topic3186-wrr-wrrrr.html

tym bardziej doświadczonym jakby urągało pozdrawianie innych

jak robię coś bardziej intensywnego a mijam po drodze kilka osób pod kolej to oczywista - wybacz - odpuszczam sobie dodatkowe machanko

[malvina-pe.pl]

Dla mnie machanie to podstawa biegowego savoir vivre'u. Z resztą nie tylko machanie. Zwykłe "cześć", "dzień dobry" czy po prostu uśmiech ze strony mijającego mnie biegacza/biegaczki, dodają niesamowitego powera. Energia idzie prosto w nogi

Malvina
http://malvina-pe.pl

[f.lamer]

eee...
machanie jest przereklamowane, a podstawa biegovego savoir-vivre to przepuszczanie się na scieżkach
co nie znaczy że sam czasem ręki nie podnoszę

btw. po lekturze relacji z wedla zbieram jeszcze zęby! co za mięso!

[leandros]

Ja natomiast odnoszę wrażanie, że Panie nie lubią się z nami witać.
W dniu dzisiejszym robiłem 10km po 5:30/km . Z drugiej strony ulicy wybiegł starszy Pan. Podniosłem rękę w geście pozdrowienia, on je odwzajemnił. Po 10 minutach spotkałem uroczą damulkę, może z 20 na karku. Blond kita i postura kenijskiego maratończyka. Z uśmiechem na ustach powiedziałem cześć i uniosłem rękę. Jej wzrok wydawał się mówić: czego ty chcesz debilu? Złowrogi wzrok i gwałtowne przyśpieszenie. Biegła wolno, może z 6:30/km a przyśpieszyła na 5:00/km.
No cóż, na sam koniec kobieta lat może 50. "Cześć" powiadam, a ona odpowiada... Spieprzaj Pan.

No zbiło mnie z rytmu, z nóg zwaliło, szczena opadła. Ona truchtała. No jak dla mnie to jakaś dziwna sprawa.

Rozumiem, gdybym biegł za jakąś biegaczką z nożem w ręku albo śliniłbym się na widok jej tyłka...

[WojtekM]

albo śliniłbym się

niektórzy tego nie kontrolują
kiedyś w norweskiej TV komentatorzy zastanawiali się jak wygląda ślina Bjoerdalena w HD :D

[qca]

est piękny letni poranek, słoneczko świeci, od morza wieje lekka bryza. Pogoda wprost wymarzona do powolnego przebiegnięcia jakiegoś dłuższego dystansu. Właśnie opuściłem nieźle już zatłoczoną promenadę w Ustroniu Morskim i teraz przede mną prawie pusty trzynastokilometrowy odcinek ścieżki pieszo-rowerowej do Kołobrzegu. Zza zakrętu wybiega młoda kobieta. Różowo-srebrzysty kostium do biegania, buty utrzymane w tej samej tonacji, blond fryzura prosto od Jean Louis Davida, na twarzy wieczorowy makijaż. Wypisz wymaluj lalka Barbie. Uśmiecham się do niej machając ręką na powitanie. Barbie z kamienną twarzą przebiega obok mnie a jej oczy zdają się mówić – czego się ślinisz dziadku, nie wstyd ci podrywać młode dziewczęta? Otóż nie, dziecko drogie. Jestem tylko uprzejmy i dobrze wychowany, ale ty mając, jak sądzę niesłusznie, zbyt dobre o sobie mniemanie pewnie nigdy tego nie zrozumiesz. Biegnę dalej. Przede mną długa prosta, na której końcu dostrzegam jakąś sylwetkę, być może kolejny biegacz. Rzeczywiście kiedy się do mnie zbliżył zobaczyłem mężczyznę około trzydziestoletniego ubranego w nowiutki granatowy dresik z trzema lampasami i oślepiające bielą butki. Jednak to co robił w żadnym wypadku nie przypominało biegu. Poruszał się w moim kierunku z gracją i lekkością buhaja, którego jądra ściskało właśnie olbrzymie imadło. Jednak spróbuję – pomyślałem i z uśmiechem podniosłem w górę rękę w powitalnym geście. Jego wzrok przeszedł przeze mnie jak przez szybę a na twarzy dostrzegłem tylko mieszaninę bólu i pogardy. Człowieku, bieganie nie jest obowiązkowe, jeśli nie sprawia ci przyjemności to rzuć to w diabły. Po co się tak męczyć. A jeśli musisz coś robić to spróbuj sobie znaleźć dyscyplinę, która bardziej będzie ci odpowiadała. Niech to będzie na przykład rzut młotem, a trenerką niech będzie twoja dziewczyna, która właśnie cię rzuciła. Ona już dobrze wie jak to się robi.

[mszary]

est piękny letni poranek, słoneczko świeci, od morza wieje lekka bryza. Pogoda wprost wymarzona do powolnego przebiegnięcia jakiegoś dłuższego dystansu. Właśnie opuściłem nieźle już zatłoczoną promenadę w Ustroniu Morskim i teraz przede mną prawie pusty trzynastokilometrowy odcinek ścieżki pieszo-rowerowej do Kołobrzegu. Zza zakrętu wybiega młoda kobieta. Różowo-srebrzysty kostium do biegania, buty utrzymane w tej samej tonacji, blond fryzura prosto od Jean Louis Davida, na twarzy wieczorowy makijaż. Wypisz wymaluj lalka Barbie. Uśmiecham się do niej machając ręką na powitanie. Barbie z kamienną twarzą przebiega obok mnie a jej oczy zdają się mówić – czego się ślinisz dziadku, nie wstyd ci podrywać młode dziewczęta? Otóż nie, dziecko drogie. Jestem tylko uprzejmy i dobrze wychowany, ale ty mając, jak sądzę niesłusznie, zbyt dobre o sobie mniemanie pewnie nigdy tego nie zrozumiesz. Biegnę dalej. Przede mną długa prosta, na której końcu dostrzegam jakąś sylwetkę, być może kolejny biegacz. Rzeczywiście kiedy się do mnie zbliżył zobaczyłem mężczyznę około trzydziestoletniego ubranego w nowiutki granatowy dresik z trzema lampasami i oślepiające bielą butki. Jednak to co robił w żadnym wypadku nie przypominało biegu. Poruszał się w moim kierunku z gracją i lekkością buhaja, którego jądra ściskało właśnie olbrzymie imadło. Jednak spróbuję – pomyślałem i z uśmiechem podniosłem w górę rękę w powitalnym geście. Jego wzrok przeszedł przeze mnie jak przez szybę a na twarzy dostrzegłem tylko mieszaninę bólu i pogardy. Człowieku, bieganie nie jest obowiązkowe, jeśli nie sprawia ci przyjemności to rzuć to w diabły. Po co się tak męczyć. A jeśli musisz coś robić to spróbuj sobie znaleźć dyscyplinę, która bardziej będzie ci odpowiadała. Niech to będzie na przykład rzut młotem, a trenerką niech będzie twoja dziewczyna, która właśnie cię rzuciła. Ona już dobrze wie jak to się robi.

rewelacyjnie się to czytało do porannej kawki
jeszcze!

[gocu]

Macham, oczywiście. Ale ten watek wydaje mi się dziwny - machajmy, pozdrawiajmy się, ale nie wymagajmy tego od innych i nie obrabiajmy im tyłków na forum, bo to zaczyna przypominać wiersz Brzechwy o kurze, która chciała innych uczyć grzeczności.

[hassy]

Stosuję machnięcie plus coś w rodzaju "hej!". Chłopy w większości odmachują. Damy też, ale sporo rzadziej (ostatnio gros mojego biegania jest po ciemku, wieczorem, więc może dlatego... zresztą o takiej porze panie w ogóle nie są liczne). Gestem i słowem dziękuję odwzajemniam też uprzejmość czynioną mi przez kogoś, kto nie jest biegaczem, czyli kimś z kim czuję "powinowactwo biegowych dusz", lecz kto ułatwia nam obu (obojgu) korzystanie ze ścieżki przez przesunięcie się na skraj (ja też przesuwam się na swój skraj). Rodzic z wózkiem, ktoś z psem przytrzymujący pupila za obrożę, grupka młodzieży, spacerująca para, rowerzysta/ka, itd.

Łatwiej pewnie o machnięcie jeśli drugi biegacz jest nieliczny - ale ładna niedziela w Lesie Kabackim itp. pewnie oznaczałaby ciągłe machanie. Więc sobie je często darujemy, na zasadzie że nie pozdrawiamy każdego przechodnia na ulicy miasta, ale pozdrawiamy pojedynczego turystę na górskim szlaku.

Zresztą machanie środowiskowe jest popularne - to samo robią motocykliści, rowerzyści, żeglarze, koniarze pewnie też....

Rzucanie młotem też mnie ucieszyło

[f.lamer]

Rzucanie młotem też mnie ucieszyło

cholera, aż strach wyjść na trening bo jak się komuś nie odmachnie, to się stanie forumowym obiektem kpin z tytułu szortów, wyrazu twarzy, czy nie doś zgrabnych ruchów
ale my - prawdziwi biegacze - jesteśmy !@#$% dobrze wychowani bo machamy łapkami na trasie, nie?