Czołem
No i po obozie
* W dniu przyjazdu delikatne 5.5km. Plus rozciąganie.
* W czwartek, 27.12, pierwsze rozbieganie. 14.7km. Najpierw pod górę, oj lekko nie było
Ale z górki to już huzia józia. Na tyle, że nie zauważyłam jakoś tak kamienia, czy korzenia i jak rymnęłam na ziemię, to nawet nie wiedziałam kiedy. Wstałam, otrzepałam się, patrzę - termaxy mają dziurę na kolanie. No cóż 
Na szczęście moja nowa niebieska bluza nie ucierpiała. Do miejsca zbiórki zostało chyba z 4-5km, co było robić - trzeba było biec. Jak dobiegliśmy, to nagle zobaczyłam, że dziurę miałam także w kolanie, a termaxy poniżej kolana zabarwiły się na ciemnoczerwono. O, to nowość 
W trakcie biegu coś tam czułam, coś bolało, ale nie na tyle żebym się zastanawiała czy coś jest nie tak. Po powrocie polałam obficie ranę spirytusem salicylowym. Lekko nie było 
Niestety, rana skutecznie wyeliminowała mnie z chodzenia na basen przez cały tydzień. Trudno.Na szczęście z samym kolanem nic się nie stało. Bolało (i do tej pory boli) tylko to zranione miejsce, mogłam normalnie biegać.
* 28.12. Niby rana lepsza, w sensie bardziej zagojona (no sami rozumiecie, że to moje główne zmartwienie było
. Poza tym interwały. 6x1km w tempie na dychę. Pomyślałam sobie, że szarżować nie będę, bo forma daleko poza sezonem. No ale oczywiście nie umiałam sobie ustawić zegarka, tak żeby odliczał po kaemie + przerwa 2minuty i jeszcze na bieżąco pokazywał tempo. Więc ustawiłam go na interwały, bez pokazywania tempa i postanowiłam lecieć na czuja. I wyszło tak1-4:41
2-4:47
3-4:55
4-4:57
5-4:58
6-4:58
Pierwszy szybszy, bo poleciałam trochę dłużej asfaltem, więc biegło się lepiej i szybciej.
* 29.12 pierwsza wycieczka biegowa.
Podbieg-koszmar (jak się okazało, nie ostatni na obozie...
) Jako że miałam czerpać przyjemność, to w chwilach mega-nie-wydolności nie zmuszałam się do biegu, a maszerowałam. Poza tym no...ranne osoby mają przywileje Dotarłam w końcu do Szyndzielni, jak wchodziłam do schroniska to jakoś tak mi słabo było. Szybko gorąca herbata z cytryną i klasyczne Prince Polo. Po chwili decyzja - biegnę dalej. Krzysiek mówi, że jeśli czuję się na siłach, mogę już biec dalej na Klimczok. No to biegnę, z zamiarem przebrania się właśnie tam. Ale niestety nie było mi dane - przed schroniskiem na Klimczoku stali Jarek i Darek i kierowali na zielony szlak. Trener G (czyli szef grupy pościgowej, z której odpadłam) krzyczy, żebym biegła z nimi, bo w schronisku już nikogo nie ma. No to lecę. Lecę i prawie się zatrzymałam, bo to dość stromo jak się okazało (oczywiście nie dla J&D - jak sarenki hyc hyc po śniegu). Jakoś się udało i w końcu natrafiłam na jako taki płaski teren. Oblodzony przy okazji, więc chyba ze 3 razy miałabym powtórkę z upadku. Po pewnym czasie zaczęłam widzieć plecy grupy pościgowej. Po iluś kilometrach niestety ich zgubiłam, bo nie widać było, którym szlakiem pobiegli. Tym samym zbiegłam do miejsca, w którym nie było żadnego oznakowania, droga w lewo, w prawo i jeszcze się rozgałęziała. Telefon tracił zasięg. Cudnie wprost
Na szczęście udało mi się jakoś dodzwonić do Kwitki (która btw ma mój wielki szacunek, bo cały obóz śmigała niczym kozica i naprawdę nie wiem jak to zrobiła 
) i pogadać z Jarkiem. Musiałam wrócić na górę, z której właśnie zbiegłam i pobiec żółtym szlakiem. No dobra, to pobiegłam tak jak mówił. Pod koniec tej wyprawy byłam już mocno zmęczona, i kiedy pani w kwiaciarni powiedziała mi, że do miejsca zbiórki jest "blisko, gdzieś 2km" miałam ochotę usiąść i nie wstać. Na szczęście okazało się, że to znacznie bliżej.Ogółem wyszło mi 22.3km
* 30.12 - przebieżki nad wielką wodą. W towarzystwie wiatru. Najpierw 40min biegania, później 10x100m, na szczęście z wiatrem, w przerwach marszem (pod wiatr - taki, że mi twarz urywało).
Mówili, że wyszły mi ładnie
Na dodatek czworogłowe naparzały mnie tak, że wstawaniu od stołu i przy schodzeniu ze schodów wydobywało się ze mnie "ała ała".
Oczywiście ranna byłam nadal
* 31.12 kolejna wycieczka. Miała być łatwiejsza. Yhym
Były dwie opcje 15km i 24km. Oczywiście wybrałam opcję dłuższą.
Jak już się skończyło podejście prawie w kącie prostym, zaczął się zbieg. O matkoż doloż. Normalnie nie płaczę z byle powodu, ale wtedy na moment miałam łzy w oczach, bo czwórki tak mnie bolały, że wizja jakiegokolwiek dystansu wydawała się utopią; a gdzie tu jeszcze dać radę na tańcach wieczorem? Zatrzymałam się i maszerowałam chwilę, po czym lekko truchtałam. Jakoś poszło. Czwórki powoli puszczały. W schronisku na Kocierzy herbata i classic P-P. I ruszamy dalej. Nadzieja, że będzie bardziej z góry niż pod. Niestety - wbieg-zbieg i tak na przemian. W którymś momencie było tak śnieżno-ślisko, że myślałam, że będę na tyłku zjeżdżać
No ale tradycyjnie jakoś jakoś dałam radę...Jak już widziałam sklep, przy którym stały nasze auta dostałam syndromu mety i ostatnie 670m poszło po 5:09. A całość to 25.67km.Wieczorem tańce, hulanki, swawola. Najzabawniejsze dla mnie było to, że przy bardziej szybkich/ skocznych tańcach na parkiecie większość stanowiła nasza obozowa grupa, która dostała naprawdę wycisk tego dnia, a "cywile" (czyli goście miejscowi) odpadały
Wróciłam do pokoju gdzieś ok 3:30. Na chwilę zapomniałam, że boli mnie kolano i jak sobie uklękłam na tej ranie to oj-ała-oj-ożesz...I to co mi się już w miarę zagoiło znów się zaczęło nie-goić
Anyway, zasnęłam chyba ok 4:30 nad ranem.
A o 9 wyścig....
Ech, no nie byłam w najlepszej formie...Biegnąc rozgrzewkowo zastanawiałam się, czy dać sobie lajt i się nie ścigać? No, ale w końcu stwierdziłam, że skoro wstałam, to pobiegnę. Jakoś-siakoś, ale pobiegnę.
Jak na zmęczenie poimprezowe to i tak poszło nieźle. 3km w 14:31.
Dzisiaj już się lekko zdenerwowałam nie-gojeniem kupiłam salicylowy i specjalny super-wychwalany spray na takie przypadki. Pani w aptece powiedziała, że jeśli wokół rany zrobiła się taka obwódka, to znaczy że zakażenie i do lekarza. No więc nie żebym miała hipochondryczne zapędy, ale jak się przyjrzałam...
Nic to, najpierw porządnie zdezynfekowałam salicylowym, potem spray. No, lekko nie było Wygląda to lepiej, w końcu mogę chodzić z odkrytym kolanem, coby szybciej się pozasklepiało - choć zimno niestety Zobaczę, jak się nie będzie polepszać, to się wybiorę do lekarza, choć za tym nie przepadam... No, to podsumowanie małe czas zacząć...
Obóz - 94.7km
Grudzień - 282.29km
2012 - 2512km (r. 2011 - 2212km)
Pod choinką - 5 CD
w tym Chambao. Kompletnie nie rozumiem o czym śpiewa, ale nie przeszkadza mi to, bo słyszę wszystko co mam słyszeć 
No i doszło do mojej mamy, która zaczęła robić przymiarki do nauki englisza. I ja tym hohohowym głosem żądam, żeby mi powiedziała jak jest Dzień dobry po angielsku. Mama ledwo zdążyła przestać się śmiać i z tych emocji dostała zawiechy. I wtem nagle spod okna, moja 86letnia wówczas babcia rzuca: "No przecież good morning!" 
Miałam iść do kina, ale odpuszczę, co będę se reputację gruźlika budować... 