Dystans - Bóg jeden wie - 2 godziny OWB1
Wykrakałam to bieganie w deszczu. Lało strasznie. Wczoraj zaplanowałam sobie trasę, ale nic mi z tego nie wyszło, bo na drodze stanęła kałuża, której w żaden sposób nie dało się ominąć. Wróciłam więc na względnie mało zalaną drogę w lesie i postanowiłam pobiegać po niej w kółko. Wyszło mi, że powinnam zrobić 6 kółek w ciągu tych dwóch godzin, ale że nie cierpię monotonii, po dwóch kółkach nie wytrzymałam i pobiegłam w bok przed siebie. Oczywiście nie miałam pojęcia, dokąd ta droga prowadzi. I do tej pory nie wiem, bo skończyła mi się nagle po 30 min. Próbowałam jeszcze szukać jakiejś alternatywy, ale w końcu skapitulowałam i wróciłam do mojej małej pętli. W tym czasie deszcz zrobił swoje, kałuże ciągle zmuszały mnie do decyzji, czy biec przez ich środek, czy przez pokrzywy. Miły dylemat
Zrobiłam jeszcze dwa kółka i tak minęło przewidziane na dzisiaj 120 min wolnego biegu.Wróciłam przemoczona i trochę zziębnięta, ale gorący prysznic postawił mnie na nogi. Rodzina tylko trochę dziwnie na mnie patrzyła, sama nie wiem, czemu
) pojechali obejrzeć mecz na żywo do Szczecina. Na razie jest 0:0 i mam nadzieję, że tym razem nasi nie przegrają. O zwycięstwie nawet nie śmiem marzyć.
Ubrałam się nawet treningowo, ale zaraz potem zobaczyłam, jaka jest temperatura na zewnątrz... Było + 28 stopni i świeciło cudne słońce. Stwierdziłam, że w taką pogodę nie dam rady biegać dwie godziny, bo w końcu nie biegam za karę, i przełożyłam trening na wieczór. 
Drewniane nogi poczułam dopiero w trakcie przebieżek. To prawda, że wtedy pracują nieco inne mięśnie, niż w monotonnym, wolnym biegu. W każdym razie do maratonu zostało już niewiele długich wybiegań i muszę je dobrze wykorzystać, żeby te 4 godziny z duuużym hakiem, albo jeszcze więcej, nie były zaskoczeniem dla moich nóg.