Ale biegania to on nie lubi. Ani swojego ani mojego.
Mój mąż jest teraz w okresie kryzysowym - ma poważną kontuzję kolana, jest w trakcie gojenia się. Niestety jakakolwiek aktywność inna niż chodzenie (i to tez nie za długo) nie wchodzi obecnie w grę. Odpada też nasz wspólny taniec co łatwe dla niego nie jest (ja chodzę w pojedynkę). W ogóle takie uziemienie jest masakrycznie frustrujące i przykre. No a ja, nieczuła żona, święcę własne sukcesy...
Ale abstrahując od tego okresu - mój mąż nie lubi biegać i chyba z czysto męskiej ambicjonalnej strony patrzy na moje bieganie wilkiem
Oczywiście myśli że robi to w sposób dla mnie niewidoczny. Ale ja już trochę za długo go znam 
Chyba boi się że niedługo będę sprawniejsza od niego. Doceniam jego wytrwałość w kibicowaniu mi; we wszystkich "wow ale super" chociaż wiem że to nie po jego myśli. Staram się też okazywać własną euforię jak najbardziej skąpo (z uwagi na aktualny czas jego uziemienia; na zasadzie nie nękania głodnego pizzą). Ciekawa jestem jak to się dalej potoczy i czy nagle kochany mój nie zapała do biegania miłością
A jak to toczy się u Was? Jak mężowie radzą sobie z męską ambicją bycia silniejszym/ sprawniejszym od żony?
Pewnie część z Was biega rodzinnie - zazdroszczę. Ale kto wie, kto wie...
B. zaczął biegać wcześniej. Fakt, że nie biega dużo dłużej niż ja, ale twardo mnie wspiera, i udziela rad i chwali przy wszystkich możliwych osobach. Problem w tym że jeszcze w liceum ( wtedy biegałam, ale tylko na zawodach szkolnych) byłam od B. szybsza, i wydaje mi się, że trochę pobiegam, i z powrotem będę szybsza. Co wtedy? nie wiem, czas pokaże 
