Postanowiłam biegać. Doświadczenie nauczyło mnie, że najważniejszy krok to postanowić i zacząć, a wtedy to już wyjdzie. I wczoraj pierwszy raz od 10 lat poszłam "biegać". Dość żałosne to było w moim wykonaniu...
Właściwie nie wiem czego oczekiwałabym od Was, bardziej doświadczonych, chyba jakichś porad i generalnie słów, że dam radę.
No bo...
Mam 21 lat, od 10 lat nie biegam ze względu na astmę. To znaczy tak było kiedyś. Ale astma nie przeszkodziła mi tańczyć i uprawiać aerobic do tego stopnia, że zostałam instruktorem aerobicu. Ale 1,5 roku temu usłyszałam diagnoze nowotwór złosliwy i na 1,5 roku jakakolwiek aktywność fizyczna została przerwana na rzecz długiej chemioterapii, baaardzo ciężkiego dochodzenia do siebie. Teraz dostałam można powiedziec drugie, nowe życie i mam coś z nim zrobić.
Na aerobic wróciłam, do tańca też, z formą nie jest źle, ale psychicznie nie do końca jestem w stanie udźwignąć ciężar choroby w kontekście tego, co stanowiło kiedyś moje życie. Szukając nowego wyzwania stanęło na bieganiu, też dlatego że upatruje w nim duchowy wymiar.
Poszłam wczoraj potruchtać, oczywiście po naczytaniu się programów biegowych chciałam tylko sprawdzić jak tam... No i nie jest dobrze. Okazało się, że w bieganiu uczestnicza inne mieśnie niż w aerobicu, także po kilku minutkach mięśnie piszczelowe odmówiły posłuszeństwa, złapała mnie mega kolka. Ale nie zamierzam się poddawać. Nie i koniec.
Mam mały cel. Na początek. Nakresliłam sobie na mapie pętlę 3,5 km i chce przebieć ten dystans bez żadnej przerwy. Fajnie by było zrobić to w maju, ale nie narzucam sobie konkretnego terminu, bo wszystko zalezy od tego, co będzie mówiło mi ciało.
Dobrze by było gdybym przy okazji zrzuciła jakieś 5 kg!
A piszę tu bo tak czysto na podstawie moich obserwacji te 3,5 km wydaje mi się nieosiągalne. A z drugiej strony wiem, że dla bardzo wielu dzisiejszych biegaczy te pierwsze kilometry tez wydawały się nieosiągalne. I chyba chcę żebyście mi powiedzieli, że dam radę
Bardzo napędza mnie do tego i do życia historia Lance'a Armstronga, niestety osobiście nie znam nikogo kto wróciłby po raku do sportu, a bardzo potrzebuję udowodnić sobie, że stać mnie na te 3,5 kilometra za jakiś czas....Ale się rozpisałam, ale kurcze, liczę na wsparcie!!!
[w kwestii wyjaśnienia: choroba w remisji, mimo zaawansowanego stadium wszystkie organy na swoim miejscu, lekarze powiedzieli, że mogę robić wszystko byle się nie przemęczac i słuchać własnego samopoczucia, które z każdym dniem jest lepsze]
)Trwało to ...dwa dni ponieważ miałem takie zakwasy że nie mogłem wstać z łóżka.Potem próbowałem jeszcze parę razy ale efekt był ten sam a nie ukrywam że wtedy chodziło mi głównie o zrzucenie jakiś 10kg.Po paru latkach prób efekt był taki że miałem do zrzucenia już 20kg a i samopoczucie było takie że czułem się jak mops.I zupełnie przypadkiem trafiłem na stronę w której było napisane jak by o mnie czyli o tym jak się czuje "biegacz" którego trening jest porostu nie odpowiedni.Tak naprawdę wszystko się sprowadza do tępa w jakim biegniemy może to banalnie brzmi ale tak naprawdę mało kto zabierając się za bieganie (zwłaszcza ci co próbują schudnąć) zdaje do końca sobie z tego sprawę.Cała tajemnica polega na tym że należy utrzymywać tępo 70-75% swojego maksymalnego tętna.W moim przypadku jest to 120-140 uderzeń serca na min.Najlepiej do tego mieć pulsometr i wtedy jest to banalnie proste po prostu biegnę się do momentu gdy pulsometr wskaże 140 potem odpuszczam aż pulsometr wskaże 120 po czym zaczynam biec do 140itd.Jest też metoda bez pulsometru wtedy należy biec tak żeby się pocić ale nie dopuszczać do sytuacji zeby podczas biegu oddech był tak głęboki zeby nie można było normalnie rozmawiać.Efekt jest tego taki że w 5 m-cy schudłem 20kg!!! bez specjalnej diety cud a i samo poczucie jest świetne a i co równie ważne bieg zaczął mi sprawiać frajdę a po samym biegu (a u mnie trwa 2godz) zmęczenie jest minimalne a o zakwasach mowy nie ma.Polecam i pozdrawiam.
