Komentarz do artykułu Historia o człowieku, który się nie cofał

[jackonet]

Scott Jurek w swojej książce opisując rywali z jakimi przyjdzie się mu zmierzyć podczas Spartathlonu 2007, wyliczył Polaka /Piotr Kuryło/, któremu nie dawał jednak większych szans na zwycięstwo właśnie z powodu dotarcia Polaka do Grecji via Watykan na nogach z przyczepionym z tyłu przerobionym dziecięcym wózkiem, wypełnionym, potrzebnym do wielodniowej egzystencji pod gołym niebem, ekwipunkiem.

Podczas wyścigu Jurek gonił z niedowierzaniem /nigdy nikt na tym etapie tras Ultra nie dotrzymał mu kroku/ Kuryłę niemal 200km! Po czym najszybciej /tempo/ jak mógł go minął i rzucił: "dobra robota"

Co do bójki w kadrze, było swego czasu o tym bardzo głośno w eterze. Krążyły różne wersje...

Pzdr

[klosiu]

Artykuł jest trochę niepotrzebnie egzaltowany. Jak ktoś się decyduje na wyprawę życia, to oczywiste jest, że się nie cofnie z powodu deszczu nawet tygodniowego, czy jakiegoś kryzysu. Jakby ktoś jadąc rowerem np w ukraińskie Karpaty wycofywał się, bo akurat jest tydzień deszczu to wypraw rowerowych byłoby na oko z 60% mniej.
Czy bohater jest człowiekiem kryształowym... hmm, nie sądzę żeby bieganie robiło z każdego pryszczatego aniołka . Każdy ma jakieś napięcia, biegacz też, zresztą Kuryło po kilku latach dopiero zauważył, że jego rodzinie gorzej się wiedzie (!!!) i postanowił przestać biegać, kończąc "złotym strzałem". Nie ufam ludziom z takim podejściem, za bardzo mi to narkomanię przypomina.
Historię z pobiciem na plaży traktuję jak plotkę. Nic prostszego jak wezwać policję, zrobić obdukcję, wykluczyć zawodnika z biegu.

[Adam Klein]

Scott Jurek w swojej książce opisując rywali z jakimi przyjdzie się mu zmierzyć podczas Spartathlonu 2007, wyliczył Polaka /Piotr Kuryło/, któremu nie dawał jednak większych szans na zwycięstwo właśnie z powodu dotarcia Polaka do Grecji via Watykan na nogach z przyczepionym z tyłu przerobionym dziecięcym wózkiem, wypełnionym, potrzebnym do wielodniowej egzystencji pod gołym niebem, ekwipunkiem.

Podczas wyścigu Jurek gonił z niedowierzaniem /nigdy nikt na tym etapie tras Ultra nie dotrzymał mu kroku/ Kuryłę niemal 200km! Po czym najszybciej /tempo/ jak mógł go minął i rzucił: "dobra robota"

No tak, kurcze, powinienem był zerknąć czy Scott coś o nim pisał ale kiedy miałem książkę to nie miałem siły jej dokładnie przeczytać (dla mnie na razie nudna, więc przelatywałem raczej szybko, może przy kolejnym z nią kontakcie będzie lepiej) a teraz nie mogę znaleźć.


klosiu.
"niepotrzebnie egzaltowany".
Nie wiem czy potrzebnie czy nie, ja pisząc go tak to czułem, pewnie się po prostu tak egzaltuję.
Rozumiem, że są jakieś obowiązujące prawa i zasady, sterujące człowiekiem który "decyduje się na wyprawę życia", zwykłe ludzkie zasady typu zniechęcenie, zmęczenie nie obowiązują. No tak, kurcze, proste. Wystarczy, że się zdecyduję i od razu będę w stanie pokonać świat, to dzięki za rade, tak zrobię następnym razem.
Mimo wszystko rowerem w ukraińskie Karpaty to nie to samo co pieszo dookoła świata.

Jakaś bijatyka rzeczywiście tam była, spotkałem dzisiaj Piotra i twierdzi, że poczuł, że znieważany jest on i jego żona.

I tak jak Scott podpisywał książki tak dzisiaj Piotr, który chwilę po tym odpłynął.

[klosiu]

No wiesz Adam, po prostu chodziło mi o to, że jak ktoś się zdecyduje choćby na 2-3 tygodniową wyprawę, to mu już w tym momencie nie robi, że przez pierwszy okres są deszcze, bo i tak urlopy i w ogóle życie są podogrywane i tak musi być.
Tak samo można sobie pytać przed dwutygodniową wyprawą biegową "nie zawrócilibyście?" bo akurat 4 dni pada i trzeba rozkładać namiot w deszczu. Dla mnie to aspekty które nie mają w ogóle znaczenia, bo jak już się zdecydowało na wyjazd to jechać trzeba.

[Adalbert]

Polecam wywiad z panem Piotrem:
http://gosc.pl/doc/1319787.Bez-odwrotu

[HeavyPaul]

Witam,

Ja mam mieszane uczucia wobec tej historii. Z jednej strony pełen podziw i szacunek za taki wyczyn, ale z drugiej to jednak smutna historia.

Nie mam na myśli konkretnie Piotra Kuryły, ale polską "niemoc marketingową". Ile w Polsce jest takich historii? Obiegł Świat, przebiegł Polskę, przepłynął Wisłę, 42 maratony w 42 dni ... tyle mi teraz przychodzi do głowy. I co z tego wynika? Niewiele. Ktoś coś nadmieni w necie i może w mediach gdzieś przy okazji coś się pokaże. A Piotr Kuryło rzuca bieganie bo rodzina ubożeje! W Stanach na takich ludziach robi się interesy: Scott Jurek to praktycznie biegowa gwiazda, a Dean Karnazes też zrobił z tego sposób na życie. To tylko dwa przykłady, a przecież jest ich więcej.

Szkoda, że w Polsce takich wyczynów w zasadzie się nie zauważa albo lekceważy.

Pozdrawiam

Paweł

[Adam Klein]

Krzysztof Baranowski (żeglarz) napisał kiedyś na swojej stronie takie zdanie:

"Ocean Spokojny pokonany ( na południe od Nowej Zelandii) w rekordowym czasie 45 dni - przez wiele lat niepobity przelot w kategorii jachtów jednokadłubowych. W owych czasach odwoływanie się do Księgi Guinessa uważane było za kretynizm. Dzisiaj, choć pozostaje tym samym, jest powodem do nobilitacji. "

Może trzeba niestety zgłosić wyczyn Piotra do księgi Guinessa.

[Christos]

A to mnie nie dziwi że im biedniejszy kraj i społeczeństwo tym bardziej przyjaźni i otwarci.

[LDeska]

Podziwiam ludzi którzy mają siłę i zacięcie żeby biegać tak długie dystanse ale nie mogę pochwalać gdy ktoś myli w życiu priorytety. Czytałem materiał o tym panu w "Bieganiu" - tutaj też zresztą też jest to powtórzone że były problemy finansowe a człowiek zamiast zadbać o rodzinę to wybiera się w roczną podróż biegiem dookoła świata. W tym czasie żona dostawała od sponsora o ile pamiętam coś rzędu 700 złotych (?). Nastoletnia córka wychowuje się rok bez ojca... Moim zdaniem w bardzo ważnym dla jej rozwoju okresie. Rozumiem jak by była na studiach ale ona chyba miała 12 lat wtedy. Słowem - dla mnie sportowo to jest wielki wyczyn ale jak się spojrzy na całość to nie jest to coś do chwalenia.

[Adam Klein]

To "mylenie w naszym rozumieniu priorytetów" to domena wszystkich którzy porywają się na jakiś wyczyn, np. Jerzy Kukuczka. Dlaczego niby himalaizm miałby być w czymś lepszy?

[bosak]

A kto napisał, że himalaizm jest lepszy i od czego?
Przedmówczyni ma rację pisząc o tym, że przestaje biegać, bo rodzina ubożeje, jest bzdurą. A teraz jak poprawia rodzinie byt?

[Adam Klein]

Nie mówię, że lepsze czy gorsze, ale chodzi o to, że to co zrobił Piotr jest takim samym pomieszaniem priorytetów jaki prawdopodobnie robi większość himalaistów.

[Yassith]

Chyba zbyt latwo osadzamy innych.

Kto wie jaki kazdy z nas ma cel w zyciu. Jedni wychowuja dzieci inni inspiruja pokolenia.

Historie jak Cabalo Blanco czy Piotra to cos co daje inna perspektywe wielu ludziom i byc moze to jest dzielo ich zycia. Przede wszystkim dajmy innym przestrzen do wlasnego kreowania swojego zycia i nie oceniania ich bezprawnie.

Pozdrawiam
Wojtek

P.S. Moj syn na pierwszym planie, zona z trenerem na drugim a mnie nie ma - normalnie pomysle, ze to celowo

[LDeska]

Sęk w tym że jak się zostaje ojcem to nie można już mówić "jedni wychowują a inni inspirują". Dziecko ma jednego ojca i potrzebuje go na co dzień w domu a nie na Syberii z perspektywą że zobaczy go za rok. To nie było zesłanie przez cara tylko dobrowolna wyprawa. Nie odbieram temu panu prawa do postępowania jak chce - ja tylko napisałem że nie pochwalam takiego zachowania. Właściwie to powinienem był napisać ostrzej: ja takie zachowanie piętnuję. Jak by moja rodzina miała problemy finansowe to bym na głowie stanął żeby zarobić pieniądze a nie pobiegł realizować marzenia biegowe. Kompletna paranoja... to była ucieczka od problemu a to właśnie ojciec jest od tego żeby takie problemy rozwiązywać.
P.S. U mnie też hierarchia wartości jest jasna, generalnie jest taka sama jak "łańcuch pokarmowy": młodsza córa, starsza córa, żonka, kot a potem, tuż przed koszem na śmieci, ja

[Adam Klein]

Ad vocem, Piotr w książce pisze tak:

"Zimą 2010 roku miałem dosyć mojego biegania. Złożyły się na to trzy sprawy. Pierwszą było to, że po ośmiu latach, w ciągu których fanatycznie uprawiałem bieganie, moja rodzina zubożała materialnie. Żona musiała podjąć pracę, co mi się nie podobało, bo uważam, że to mężczyzna powinien zarabiać na utrzymanie rodziny. Córki w wieku 14 i 15 lat miały coraz większe potrzeby".