Miód ?

[Masiulis]

a niech tam sobie polecaja co chca, jem bo lubie

[magur]

Quote: from Ojla 1 on 8:05 am on July 17, 2003
A czy ktoś z Was pije rano wodę z miodem i cytryną (przed bieganiem)? Gdzieś w pamięci mam zapisane, że czemuś to służyło, ale czemu?
Jola

Z tego co ja pamiętam to kiedyś Pan C. Lang (ten od kolarstwa) mawiał, że taki napój mozna było znaleźć w bidonie u kolarza... Taki domowy Isostar hihi

[stokrotka]

miod wplywa an to ze organizm  nie pobiera z miesni bialaka zawiera on taki cukier co od razu idzie do krwi picie miodu z cytryna zrobionego przed dzien wieczorkiem powoduje poprawe przemiany materii tyle co wiem:)

[Abaddon]

Pamietajcie ze nie wolno rozpuszczac miodu we wrzatku(podobnie jak cytryny!). Traci on wtedy wszystkie swoje korzystne wlasciwosci niestety... Wiec goraca herbatka z miodem niestety poza tym ze smakuje to za duzo nie daje - miod jest wtedy tylko slodzikiem :] Ale jak poczekamy pare minut przed jego dodaniem wtedy jest o wiele lepiej. Przynajmniej kiedys gdzie tak napisali (juz nie pamietam gdzie ale czytalem o tym dosc sporo)
Pozdrawiam

[raner]

Abadon wiem ze coś tam miód traci gdy jest rozpuszczany w wysokiej temperaturze ale zeby odrazu wszystkie własciowości to chyba przesada. Mam nadzije ze cos tam daje  

[Friend]

Miód naturalny jest wytwarzany przez pszczoły z nektarów kwiatowych lub spadzi (substancji wydalanej przez mszyce żerujące na drzewach). Przekształcanie nektaru lub spadzi w miód (dojrzewanie) następuje w organizmie pszczoły, a następnie w plastrach. Polega ono na odparowaniu wody oraz szeregu przemian biochemicznych; m.in. enzymatycznym rozkładzie sacharozy na glukozę i fruktozę. Świeży miód ma konsystencję gęstego syropu, który w czasie przechowywania krystalizuje. Dojrzały miód posiada wysoką wartość odżywczą i dietetyczną. Nie stanowi wprawdzie bogatego źródła witamin, ale za to zawiera duże ilości łatwo przyswajalnych cukrów prostych, kwasy organiczne, enzymy i sole mineralne (m.in. sole wapnia, potasu i magnezu), a także substancję hamującą rozwój drobnoustrojów, inhibinę. Dzięki tym składnikom miód, zwłaszcza spadziowy, ma właściwości lecznicze. Właściwości organoleptyczne i skład chemiczny miodu zależą od rodzaju nektaru lub spadzi, sposobu wydobywania miodu z plastra (na zimno lub na gorąco) oraz stopnia dojrzałości. Wyróżnia się miody płynne, tzw. patoki i zestalone krupce. Ponadto miody mogą być jasne lub ciemne. Te ostatnie są zazwyczaj tańsze i z tego względu częściej stosowane w przetwórstwie spożywczym.

Podział miodów naturalnych w zależności od pochodzenia.

Miody nektarowe, jedno- lub wielokwiatowe; mają zapach zbliżony do zapachu nektaru i przeważnie żółtą barwę. Ich słodki smak zależnie od zawartości kwasów organicznych i innych związków może być delikatny (np. miód akacjowy) lub drapiący, gorzkawy (miód gryczany i wrzosowy).

Miody spadziowe różnią się dość znacznie od nektarowych. Mają znacznie ciemniejszą, oliwkowozieloną barwę, zapach lekko kwaśny, ywiczny, posmak korzenny i są mniej słodkie.

Miód wzmaga działanie wszystkich naturalnych środków leczniczych przeciwko przeziębieniom. Jeśli już więc podjęliście jakąś domową kurację kataru, chorego gardła czy przeziębienia, wspomagajcie ją dodatkowo systematycznym spożywaniem miodu.

Aby miód był w pełni przyswojony przez organizm, należy łyżkę stołową miodu rozpuścić w ciepłej wodzie (pół szklanki) i postawić na 12 godzin w temperaturze pokojowej, żeby wystąpiła dyspersja (rozpad) sacharozy na cukry proste (glukozę, fruktozę). Wówczas lecznicze działanie miodu, który należy pić małymi łyżkami (aby miód już w jamie ustnej szybciej dostał się przez śluzówkę do krwi) wzrasta nawet 100-krotnie. Żaden z produktów pszczelich nie działa antybiotycznie na dzień następny. Żeby się skutecznie leczyć, należy stosować je regularnie, nawet miesiącami.

Energetyczne i odżywcze walory miodu cenione są przez sportowców. Produkt ten wzmacnia potencjał fizyczny i wytrzymałość zawodników, zarówno w czasie treningu, jak i w trakcie zawodów. Spożycie go po wysiłku umożliwia w krótkim czasie ustąpienie objawów zmęczenia i szybką odnowę wydatkowanej energii. Badania wykazały, że miód przyjmowany pomiędzy zawodami lub w przerwach meczów pozwalał na podwyższenie efektywności i lepszą tolerancję ponownego wysiłku. Liczni autorzy wskazują na przewagę miodu nad innymi produktami spożywczymi podawanymi sportowcom. W ocenie produktów przynoszących szybko dużą ilość energii, bez wywoływania dolegliwości trawiennych lub innych reakcji ubocznych, miód w skali 1-10 otrzymał 9 punktów, glukoza - 7,5, cukier nierafinowany - 6, a cukier rafinowany - tylko 4,5 punktu. Korzystne działanie miodu uzasadniają także badania efektywności zawodników. Po podaniu miodu efektywność oceniono na 48%, podczas gdy po podaniu fruktozy, glukozy lub sacharozy była ona zauważalna w granicach 15-20%. Warto w tym miejscu dodać, że o ile glukoza i fruktoza zawarte w miodzie są przez organizm ludzki przyswajalne całkowicie, to sacharozę przyswaja on tylko częściowo, a przy zaburzeniach przemiany materii mogą z niej powstawać nawet substancje toksyczne.

Pozdrawiam,
J.


(Edited by Friend at 1:36 pm on Aug. 27, 2003)

[MarekC]

serdeczne dzięki Friend!

[Mikael]

Dzięki!

[proto]

abaddon : Gdzie wyczytales , ze miod traci swoje wlasciwosci we wrzatku ??

Wedlug tego artykuly tak sie dzieje , dopiero przy 450 stopniach
http://slimak.sciaga.pl/prace/praca/14536.htm

[Mikael]

Tam chodziło chyba o zapis 45 stopni C, a nie 45 0 C.
Nie wiem jak znaleźć znaczek stopni...

[proto]

heh, nie ma spacji , a 450 jest - dobrzy by bylo to wyjasnic

[Friend]

Miód jest cennym produktem w żywieniu różnych grup osób, zwłaszcza małych dzieci, sportowców, osób wykonujących ciężką pracę fizyczną i umysłową, rekonwalescentów i osób starszych. Włączenie go do codziennego pożywienia ma także swoje uzasadnienie. W fachowym piśmiennictwie znaleźć można dane na temat stosowania miodu w żywieniu dzieci przedwcześnie urodzonych oraz dzieci z niedowagą, zaburzeniami odżywczymi i brakiem łaknienia. U dzieci z zaburzeniami odżywiania i biegunką dobre efekty uzyskiwano, podając im mleko z odwarem ryżowym i miodem. Miód wpływał także korzystnie na dzieci z obniżonym poziomem hemoglobiny i krwinek czerwonych. Podawanie miodu zwiększało apetyt, przybieranie na wadze i polepszało obraz krwi. Miód przeciwdziałał także zaparciom, wzdęciom, sprzyjał wyrzynaniu się zębów, zapobiegał wymiotom, a także wywierał łagodne działanie uspokajające i nasenne. Należy jednak zaznaczyć, o czym już wspomniano wcześniej, że miód mimo wielu korzystnych cech może u niemowląt i małych dzieci z niewykształconym systemem immunologicznym prowadzić do zatruć pokarmowych. Stwierdzono bowiem, że w miodzie mogą występować przetrwalniki bakterii tlenowych Bacillus larvae, a także przetrwalniki bakterii beztlenowych Clostridium perfringens i Clostridium difficile. W sprzyjających warunkach są one w stanie wywołać ostre zakażenie przewodu pokarmowego.

Miód jako środek bogaty w składniki budulcowe, energetyczne i regulujące stosowany jest z powodzeniem w żywieniu młodzieży szkolnej, studentów, rekonwalescentów, osób niedożywionych i ludzi starszych. Miód najszybciej ze wszystkich produktów naturalnych uzupełnia niedobory energetyczne organizmu. Dzięki temu prawie natychmiast usuwa stan obniżonej zdolności do pracy (z powodu spadku poziomu glukozy we krwi) i utrzymuje odpowiedni poziom energii przez wiele godzin. Badania wykazały, że przyjmowanie miodu w ilości 1 g/kg masy ciała dziennie przez miesiąc, podwyższa fizyczną zdolność do pracy o 14%. Po 2 miesiącach przyjmowania miodu w tej samej ilości stwierdzono jeszcze korzystniejsze wskaźniki, w przeciwieństwie do miodu sztucznego, który nie miał żadnego wpływu na parametry określające fizyczną zdolność do pracy.

Miód w diecie odchudzającej, dzięki korzystnemu wpływowi na przemiany metaboliczne, pracę wątroby i dostarczanie organizmowi w niewielkiej dawce niezbędnej ilości kalorii, zapewnia uczucie sytości. Przy niedowadze z kolei ważna jest duża przyswajalność miodu i jego wysoka wartość odżywcza. Przyjmowany systematycznie przyczynia się do szybkiego przyrostu masy ciała i chroni przed jej obniżeniem.

Także u rekonwalescentów cenne jest dostarczenie za pośrednictwem miodu znacznej ilości kalorii bez obciążenia układu pokarmowego. Ponadto działa on stymulująco na mięsień sercowy, odnawiająco na komórki wątrobowe, przeciwzapalnie na błonę śluzową żołądka i jelit, moczopędnie, a także łagodnie uspokajająco.

Podawanie miodu jest szczególnie cenne w przypadku osób w starszym wieku. Badania lekarzy rosyjskich wskazują, że w procesie starzenia się organizmu dochodzi do obniżenia aktywności tkanki łącznej i zdolności odtruwającej wątroby, upośledzenia czynności układu moczowego, a także zmniejszenia zdolności adaptacyjnych i odporności na zakażenia. Dzieje się to przede wszystkim na skutek obniżenia w organizmie zawartości niezbędnych witamin, aminokwasów i biopierwiastków. Miód poprzez zawarte w nim substancje pozwala na uzupełnienie ważnych dla życia składników, a co za tym idzie, usuwa lub łagodzi wiele wymienionych zaburzeń.

Miód jako uzupełniający środek spożywczy i dietetyczny wymaga racjonalnego dawkowania. Według specjalistów słowackich dzienna dawka miodu dla osoby dorosłej wynosi 60-100 g, co odpowiada 3-5 łyżkom stołowym, przyjmowanym kilka razy dziennie (łyżka stołowa odpowiada około 20 g miodu). W celu zapewnienia lepszego wchłaniania należy rozpuścić go w szklance ciepłej, przegotowanej wody, herbaty lub mleka i pić 3 razy dziennie na godzinę przed jedzeniem lub godzinę po jedzeniu. Jeszcze korzystniejsze działanie uzyskuje się przez powolne wprowadzanie miodu z łyżki do ust i przetrzymywanie go w nich przez dłuższy czas przed połknięciem. W ten sposób składniki czynne miodu wchłaniane są z jamy ustnej bezpośrednio do krwi, z pominięciem układu wrotnego wątroby.

Miód polecany jest jako dodatek do mleka matki lub sztucznego mleka od pierwszych dni życia dziecka w ilości 1-2 łyżeczek od herbaty dziennie. Jeśli przyjmiemy, że jedna łyżeczka od herbaty odpowiada około 7,5 g miodu, to niemowlętom podaje się od 7,5 do 15 g tego produktu w ciągu dnia. W zaburzeniach przewodu pokarmowego u dzieci (wymioty, biegunki) stosuje się mleko z dodatkiem odwaru ryżowego i 3% miodu.

Dzieciom w wieku do 6 lat podaje się na ogół 3 łyżeczki (około 25 g), dzieciom w wieku 6-12 lat - 6 łyżeczek (około 50 g), a dzieciom starszym - 2-4 łyżki stołowe miodu dziennie (40-80 g). U osób powyżej 70. roku życia zaleca się przyjmowanie 2 łyżeczek (15 g) miodu dziennie po rozpuszczeniu w szklance ciepłego płynu. Z kolei u osób wykonujących ciężką pracę fizyczną i umysłową, w momencie wystąpienia kryzysu obniżonej zdolności do pracy z powodu tzw. skrytego głodu, pomocne jest spożycie 1-2 łyżeczki miodu bezpośrednio lub po rozpuszczeniu w szklance ciepłej wody.

Nieco inaczej przedstawia się dawkowanie miodu u sportowców. W okresie wzmożonej działalności sportowej zaleca się przyjmowanie 12-16 łyżek stołowych miodu w czasie posiłków i przed snem, co odpowiada 240-320 g tego produktu. Specjaliści polecają spożycie 2 łyżek stołowych miodu (40 g) na pół godziny przed zawodami, w przerwach meczów oraz po wysiłku w celu szybkiej odnowy wydatkowanej energii. Szczególnie cenne dla organizmu sportowca jest przyjmowanie miodu w trakcie śniadania lub obiadu w postaci dodatku do innych produktów spożywczych: mleka, jogurtu, budyniu, sałatek owocowych. Polecany jest także w miejsce innych środków słodzących i do smarowania pieczywa. Zgodnie z zasadami racjonalnego żywienia sportowców dzienne zapotrzebowanie na miód wynosi 30 g, natomiast na cukier i glukozę odpowiednio 50 i 100 g. Z ogólnej dawki węglowodanów cukry proste mogą stanowić 36%, a pozostałe cukry 64%. Według innych danych w okresie prób sportowych powinno się przyjmować 40-50 g miodu dziennie.

Jeszcze inne dawkowanie polecają dietetycy niemieccy w diecie odchudzającej, a mianowicie 300-400 g miodu dziennie w postaci roztworu wodnego lub spożywanego łącznie z owocami lub twarogiem.

Miód naturalny jest wytwarzany przez pszczoły z nektarów kwiatowych lub spadzi (substancji
wydalanej przez mszyce żerujące na drzewach). Przekształcanie nektaru lub spadzi w miód
(dojrzewanie) następuje w organizmie pszczoły, a następnie w plastrach. Polega ono na
odparowaniu wody oraz szeregu przemian biochemicznych; m.in. enzymatycznym rozkładzie
sacharozy na glukozę i fruktozę.
Świeży miód ma konsystencję gęstego syropu, który w czasie przechowywania krystalizuje.
Dojrzały miód posiada wysoką wartość odżywczą i dietetyczną. Nie stanowi wprawdzie
bogatego źródła witamin, ale za to zawiera duże ilości łatwo przyswajalnych cukrów
prostych, kwasy organiczne, enzymy i sole mineralne (m.in. sole wapnia, potasu i
magnezu), a także substancję hamującą rozwój drobnoustrojów, inhibinę. Dzięki
tym składnikom miód, zwłaszcza spadziowy, ma właściwości lecznicze.
Właściwości organoleptyczne i skład chemiczny miodu zależą od rodzaju nektaru
lub spadzi, sposobu wydobywania miodu z plastra (na zimno lub na gorąco) oraz
stopnia dojrzałości. Wyróżnia się miody płynne, tzw. patoki i zestalone krupce.
Ponadto miody mogą być jasne lub ciemne.

Podział miodów naturalnych w zależności od pochodzenia.
Miody nektarowe, jedno- lub wielokwiatowe; mają zapach zbliżony do zapachu
nektaru i przeważnie żółtą barwę. Ich słodki smak zależnie od zawartości kwasów
organicznych i innych związków może być delikatny (np. miód akacjowy) lub
drapiący, gorzkawy (miód gryczany i wrzosowy).
Miody spadziowe różnią się dość znacznie od nektarowych. Mają znacznie
ciemniejszą, oliwkowozieloną barwę, zapach lekko kwaśny, żywiczny, posmak
korzenny i są mniej słodkie.

"Wątrobiarzom" pomoże miód z mniszka lekarskiego, pierwszy rozpoczynający "sezon miodowy".
Miód rzepakowy - pomaga na serce i układ krążenia
Miód akacjowy - pomaga szczególnie przy kłopotach żołądkowych. Dwie łyżki rozcieńczone wieczorem w szklance letniej wody i wypijane rano na czczo regulują trawienie i pomagają zwłaszcza przy zaparciach.
Miód wielokwiatowy - najczęściej spotykany w sklepach, co nie znaczy, że jest on najmniej wartościowy. Dwie, trzy łyżeczki dziennie zjadane systematycznie w czasie miesięcy zimowych pomagają organizmowi łatwiej znosić potem wiosenne alergie.
Miód lipowy - Działa rozgrzewająco i kojąco przy schorzeniach oskrzeli, zatok, kaszlu i przeziębieniu. Jest skuteczny zwłaszcza w stanach osłabienia (podobnie jak miód malinowy. Ma także własności uspakajające.
Miód gryczany - jest bogaty w cukry proste, enzymy, kwasy organiczne, mikroelementy i olejki eteryczne. Działa odtruwająco i uodparniająco. Leczy między innymi nieżyty górnych dróg oddechowych.
Miód spadziowy - najbogatszy w składniki zalecane przy schorzeniach układu krążenia i kłopotach z sercem. Leczy nieżyty górnych dróg oddechowych i gardła. Napój z tego miodu, wody i soku z cytryny jest zalecany w stanach silnego wyczerpania fizycznego i w okresach stresu.
Miód wrzosowy - można go kupić już tylko w nielicznych pasiekach. Pomaga skutecznie zwłaszcza przy chorobach pęcherza moczowego, nerek i prostaty. Najlepiej w ciągu dnia popijać rozcieńczony w wodzie z dodatkiem soku cytrynowego i łyżeczki oliwy.
Utarło się powiedzenie, że miód im ciemniejszy tym bardziej wartościowy.

[MarekC]

Friend właśnie kończe 1 litr miodu (jeszcze nie skrystalizował) jak tak dalej będziesz pisał to zostanę miodocholikiem!

Dzięki za info!

[Friend]

Quote: from MarekC on 2:45 pm on Aug. 28, 2003
Friend właśnie kończe 1 litr miodu (jeszcze nie skrystalizował) jak tak dalej będziesz pisał to zostanę miodocholikiem!

Dzięki za info!

Super tak trzymać
Bardzo lubię miód, jem go po prostu łyżkami
Rano wypijam wczesniej przygotowaną miksturę z miodem i cytryną a do pracy zabieram kanapki z miodem.
Miam, miam

Pozdrawiam,
J.

[grek]

Przepraszam, może moje pytanie będzie nieco głupie:
czy miód sztuczny również posiada chociaż część właściwości oryginału?
Czy może jest to tylko jakaś tam postać zabarwionego i doprawionego smakowo zwykłego cukru?
pzdr Jarek