1. Kwiecień 2011: ból, wizyta u lekarza, USG z diagnozą: przeciążenia, chondromalacja I/II stopnia. 6 tyg przerwy, zabiegi.
2. Powrót do biegania, objawy ITBS, USG: chondromalacja II stopnia. Przerwa 8 miesięcy (spowodowana głównie brakiem czasu). Po kilku miesiącach przemyśleń doszedłem skąd wzięły się objawy ITBS. Chcąc nadrobić stratę czasu spowodowaną przeciążeniem, zacząłem intensywnie trenować, a żeby możliwie chronić kolano, biegałem na tartanowej mięciutkiej bieżni. Problem w tym, że bieżnia miała może ze 250m, a więc ostre łuki. Nie wpadłem na to, żeby zmieniać kierunek biegu, więc lewa noga była zawsze wewnętrzną, a więc zew. cześć kolana była najbardziej obciążona stąd bóle (ten wniosek okazał się słuszny również u kolegi, który biegał "w kółko" i odczuwał podobne przypadłości). Nie wykonywałem ćwiczeń zalecanych przy ITBS, a dolegliwość nie powróciła po wznowieniu "kariery"
3. Po pierwszym długim wybieganiu w tym sezonie zacząłem odczuwać coś na kształt obrzęku pod rzepką z przodu kolana. Podejrzewając przeciążenie rozpocząłem badania. USG: stan po uszkodzeniu łąkotki przyśrodkowej (w obu kolanach-wyłazi 15 lat wyczynowej siatkówki) ale już zabliźnione i, UWAGA! brak chondromalacji. Badający stwierdził, że mimo, że ocena stopnia chondromalacji jest subiektywna, to on twierdzi, że mam 0 stopieni. Jako przyczynę obrzęku podał właśnie tę łąkotkę i nie stwierdził przeciążeniowego płynu w kolanie.
Zawsze byłem przekonany, że chrząstka w kolanach nie odrasta. Czy to możliwe, że po 8 miesiącach bez biegania tak się zregenerowała? Spotkaliście się z tym kiedyś? Jak to jest z tymi chrząstkami?
PS
Jeśli jestem jakimś mutantem, to zapraszam genetyków do współpracy
