Dzięki za poradę, jak tylko wrócę to wezmę te nowiuście asiksy i wytarmoszę je za sznurówki we wskazanym przez Ciebie miejscu, a jak nic to nie da, to zakopię gady w ciemnym lesie (tylko sznurowadła wyjmę, może jeszcze do czegoś się przydadzą).Yogi! pisze:Myślę Rene, że zrobienie małej dziury w Twoich butach jest ruchem we właściwą stronę [...] Planowaną dziurę z powodzeniem przygotować można drutem z betonowej płyty na marysiowym parkingu przy Bronisława Czecha. Nawet nie zorientujesz się kiedy przestanie Cię uwierać. Być może będziesz musiała pobiec tamtędy kilka razy, by zamierzony efekt osiągnąć w pełni.
Jakby Ci tu odpowiedzić, na basenie tak długo nie pływałam do tej pory, wiem tyle, że zaraz po wyjściu z przebieralni wyciągam z torby butelkę z wodą mineralną. Tutaj w jeziorze jest jakoś inaczej pod każdym względem, więc i z tą wymianą płynów jest jakiś inny cykl. Otóż po porannych aktywnościach tak się nawadniam, że potem w jeziorze to raczej mam ochotę na oddawanie płynów. W piance jest to bardzo efektowne i połączone z ogrzewaniem warstewki wody, jaka wytwarza się pomiędzy neoprenem, a skórą właściwą. Potem się wypłukuje i wymiana gotowa.Yogi! pisze:Tak ładnie piszecie o swoich przygodach. Sprawiacie wrażenie, że możecie pływać bez końca. Aż chce się - zupełnie bezinteresownie - zmącić ten idylliczny nastrój. Słyszcie przeto pytanie żółtodzioba: Czy jak pływacie długo, to nie chce się wam... ten tego... no... pić?
A tak w ogóle jak pada deszcz i jest chłodno, to kto by myślał o piciu. Na basenie to sauna i inne warunki wilgotnościowo-temperaturowe występują. Tutaj umiarkowana temperatura, tak do gęsiej skórki przy pierwszym kontakcie z wodą, a potem już się zapomina i skupiam się na płynięciu i obserwacji kierunku przemieszczania się. Zimno jest tylko znów po wyjściu i zdjęciu gumowego ubranka. Bo nasza skóra chroniona neoprenową skórą, w dotyku jest ciepła w porównaniu z reszta otaczajacego świata, ale czy spocona, to tego nie wiem.
Miało być o piciu w czasie pływania, a było o obiegu płynów, w tym krwi, bo pewnie od niej wiele w omawianych procesach zależy.
Biegaliśmy dziś. Tak z 18 kilometrów. Pięknie było w części rezerwatowej: Jezioro Lubygość (to z wodą jak mała czarna), drugie większe jezioro, Szczelina Lechicka (takie miejsce widokowe), potem zbieg w bukowym lesie, którego nawet bieszczadzkie trasy się nie powstydzą, znów zarastające trzcinami jeziorko i dalej drogą przez wieś. Potem skręciliśmy do lasu i od Rezerwatu Kurze Grzędy pognaliśmy kłusem, bo strasznie zaczęło padać (u czarnoksiężnika G. nazywa się to przyspieszeniem na ostatnich kilometrach). Fajnie się zmęczyliśmy na tych przyspieszonych kilometrach pod koniec.
Sam wysiłek można porównać do truchtu i jak nauczę się pływać szybciej będzie super. Wtedy jadę nad Śniardwy i atakuję drugi brzeg 
Wszystko to zasługa Andrzeja z Mastersów!
. No to dobranoc, na dzisiaj starczy. Jutro tylko rower i może po drodze jakieś jezioro zaliczymy.
. Na razie trzeba biegać jak jest.
.