Moderator: infernal
Podbieg ma ponad 500m a na jego początku stoi znak z informacją o 13% nachylenia terenu. Dyszałam jak lokomotywa, ale dałam radę. Ja to podejrzewam , ze On mnie szykuje do jakiegoś górskiego biegania 
Bardzo się ucieszyłam z jej błogosławionego stanu, trochę mi to humor poprawiło. Ba, miałam ochotę tańczyć 
No byłam już na głodzie biegowym. Bardziej niż przeziębienie, martwił mnie ból kręgosłupa i choć na to akurat bieganie nie pomogło, to przynajmniej nie zaszkodziło. Tak mi się wydaje 
A tak naprawdę to potrzebna mi zdrowa noga, ma ktoś taką na zbyciu? Po ciężkich miesiącach, kiedy noga nie pozwalała biegać a kondycja powoli spadała, jestem tutaj, na mecie XI Mikołowskiego Biegu Ulicznego im. Henryka Biskupiaka Więc miała to być pierwsza dycha, pierwszy samodzielny bieg i po raz pierwszy miałam mieć kibiców, moich rodziców Trochę potruchtaliśmy, pomachałam moimi witkami, chwila przeplatanki i to wszystko. i w dodatku za chwilę dowiedziałam się ,że na 5 km mam czas trochę ponad 29 min. Początkowo czułam ,że Marcina trochę ciągnie do przodu ale nie zrywałam tempa bo jeszcze 3 podbiegi były przed nami. To, co dało mi dużo siły to ciągła świadomość i kontrola nad biegiem. Nie działo się nic złego, biegłam na tyle, ile mogłam, oddech był równy i o to chodziło. Na 8 km odetchnęłam. Koniec górek! Wystarczyło zbiec i dobiec do stadionu. Zbieg jak to zbieg, pobiegliśmy go dosyć mocno, ale kiedy teren zrobił się płaski, przyszedł kryzys. W samej końcówce zaświeciła mi się rezerwa. Powiedziałam dwa, może trzy razy do Marcina "nie mam już siły". Chyba nie zwolniliśmy ale po prostu nie miałam siły żeby przyspieszyć a w głowie miałam myśl ,że zaraz będzie stadion, będą kibice, będą rodzice i nie chcę dać plamy. Ostatnie metry po bieżni to były resztki mocy. Kiedy zobaczyłam i usłyszałam tatę od razu zrobiło mi się lepiej i na kilkanaście metrów udało się wykrzesać trochę energii. No i tyle Aż tyle Aaaa bym zapomniała. Uzyskałam czas 57:35 i jestem z tego powodu bardzo szczęśliwa. Myślę ,że sama nie dałabym rady tego zrobić. Wspaniale mieć przy sobie kogoś, na kogo zawsze można liczyć 
Moniczko, dziękuję Ci za cudownego smsa, to było bardzo miłe 
Nie wyszło, bo poleciałam za szybko. Szkolny błąd, ale poprawię go spokojnym bieganiem do końca tego tygodnia. Dziś jak wróciłam do domu byłam dosłownie purpurowa a mięśnie drżały przy rozciąganiu. No ale nie mogę też zapominać o nogach. Tak profilaktycznie. ...ale mnie przytkało i musiałam się zamknąć