Moderator: infernal
ze dwadzieścia parę sztuk jak nic;
; trafiły się, prócz chodników i dziurawego asfaltu polne błotniste drogi i kawałek łąki; po błocie biega się wiadomo jak, niby po asfalcie powinno być lepiej, ale widać u nas biegaczy chyba za dużo, bo mijające samochody sprawiały wrażenie znudzonych takim widokiem i tak jakby chciały mnie rozjechać; nic to, pobocze też z błotkiem, ważne, że do domu udało się wrócić ; razem dziś uciągnęłam 11 km z kawałkiem : 20 minut rozgrzewki po 5:55; 6 km po 5:36 ; 2 km dotruchtu do domu po 5:56 tak więc przy z lekka opóźnionym śniadaniu mapa na stół i którędy by tu ...
szlak był nie bardzo oznakowany i straciłam orientację gdzie dokładnie jestem; na szczęście tylko na chwilę; biegłam przecież zgodnie z mapą /swoją drogą od dziś jeszcze bardziej podziwiam wszystkich od BNO, bo to nie takie proste orientować się w biegu, ja miałam niby proste ścieżki, ale wystarczyło, że śnieg je trochę zmienił i co?/ więc dość szybko zorientowałam się co i jak i gdzie 
, nie skorzystałam, bo jechali w przeciwnym kierunku 
/przystojne chłopaki, ja to zawsze mam takiego pecha - niby szczęście, a jednak nie bardzo 
/
/ dotarłam do celu; mąż zdziwiony, że jestem /chyba myślał, że nie trafię, albo co/; w ośrodku dostałam kluczyk do pokoju, gorący prysznic + herbata z cytryną + herbata z cytryną + jeszcze jedna herbata z cytryną; przebrałam się w to, co przezornie do samochodu spakowałam i ... dalej na wycieczkę, tym razem spacerem i w komplecie 
/; ; napisałam to, bo jak znam życie - w taki sposób łatwiej będzie mi się z tego nie wymiksować ; i dobrze, bo bardzo polubiłam zabieganych; poza tym - opłaciło mi się, bo oto co dostałam w wiosenno-świątecznym prezencie:
no i z tym jajkiem w kieszeni biegałam sobie ostrożnie, ale dziś tylko jedną pętlę, bo jednak strasznie śliskie to dzisiejsze błoto; wszystko mam totalnie przemoczone (zające, sarny) ale o szybkość to ciężko było zawalczyć; ; pewnie dlatego, że do domu lekko z górki było ; tak lekko i fajnie że postanowiłam olać czerwone na skrzyżowaniu ; dzięki quadom było gdzie stopy stawiać, wąziutkie koleiny po oponach - ale i tak to lepsze od lekko podmarzniętej pokrywy śnieżnej w której zapadałam się prawie po kolana ; dzień ogólnie zabiegany od rana, więc teoretycznie co-czwartkowe zabieganie można było by sobie odpuścić ... ; /; a więc jak patrzałam na wskazania zegarka - lżej na sercu się robiło to i bez stresa dociskałam; ; (dotrucht do domu to też przecież 3 km podbiegu 
) ; w ten sposób po śladach ale i po niezłych skalistych wzniesieniach dobiłam do Mirowa; wtedy jeszcze wydawało mi się, że to trudny odcinek, było wąsko strasznie i te skały, skały, skały; nie dało się biec, trzeba było bardzo uważać; a więc Mirów, piękne ruiny średniowiecznego zamku; potem kawałek szosą w kierunku Niegowej – czerwony szlak miał prowadzić gdzieś bokiem, ale nie udało mi się od razu znaleźć, więc kawałek za Mirowem wbiłam się w niebieski – bo zgodnie z mapą miał się za jakiś czas łączyć z rzeczonym czerwonym ; tyle, że nie doczytałam na mapie, choć teraz widzę - jak wół stoi – najsampierw trzeba przeprawić się przez „Wielką Górę”, pikuś, ale jak dodam do tego, że jedyne ślady jakie tam były – to były moje ślady i jeszcze prawie zjechałam z tej Wielkiej Góry do pionowej jaskini – to pikuś już to nie był; przyszło mi do głowy, że chyba jestem jednak mało odpowiedzialna, przez moment zastanawiałam się jak będzie wyglądał mój pogrzeb, ale co tam, jak ginąć to godnie, więc dalej telepałam się przez śniegi; czerwony w końcu się odnalazł, ale był tak cudacznie naniesiony na pniu drzewa, że zastanawiałam się długo, którą stronę obrać; gdyby nie mapa i pojęcie o tym, z której strony drzewa porastają mchem – chyba do tej pory bym tam stała 
;
a stamtąd do Trzebniowa; jestem w domu myślę sobie, bo z Trzebniowa wystarczy przebić się czarnym kawałek przez górki i las do Ostrężnika, dalej już tylko rzut beretem do mety; nogi od razu poniosły; w międzyczasie mąż dzwoni i pyta gdzie po mnie podjechać, bo dzieci kota dostają – zaraz będę, oznajmiam z radością, O! już nawet szosę widzę :uuusmiech: ; cholera … wybiegłam dokładnie w tym samym miejscu, w którym wbiegałam godzinę temu … o mamo, ja chcę do domu … 
, nie chciało się wracać do domu...