Mocny akcent moim zdaniem idealnie wpasowujący się w moje potrzeby przed zawodami - zamiast 8km 8 godzin snu (dla mnie to luksus!). Rano lało, zresztą i tak skończyłam pisać raport gdzieś przed trzecią nad ranem a wieczorem zamiast sie wyczołgać na trening kierunek sypialnia. Zamierzam powtarzać do niedzieli bez obawy o przetrenowanie.
Sobota 11/09/10
Easy, easy 4km konwersując z mężęm + przebieżki 5x20S zdawało mi się, że bardzo delikatnie, ale według garmina raczej jak zwykle. W każdym razie luuuuz i dobra sesja rozciągania po powrocie. Nawet w ciągu tych 4 km napotkaliśmy całe tłumy biegaczy, nie docenialiśmy ilu ich jest
, bo zwykle biegamy wieczorem lub biegam sama wcześnie rano. Dzisiaj o tej 10ej nawet do wytrzymania, słońce troszkę daje, ale powietrze już jesienne. Ale latem to stanowczo nie była pora dla mnie, a w sumie sobie przypominam że truchtających się widywało niemało!Jutro zawody...co tu ściemniać - mam stracha.
Ja to zawsze panikuję w nowych sytuacjach. Ale postaram się robić swoje.
.
Do około 3km mam wrażenie, że zmęczenie wzrasta a potem już utrzymuje się na stałym poziomie, trzeba tylko nie myśleć o możliwości zatrzymania się. Mijając znaczek '3km' orientuję się również, że będziemy biec 2 pętle po tej samej trasie bo zaraz obok stoi '8km'. Około 2.5km był też pierwszy punkt z wodą, ale nie czułam potrzeby skorzystania. Na wszystkich rozdrożach wolontariusze dzielnie odpędzają samochody i zagrzewają nas do boju podpowiadając przy okazji najkrótszy tor biegu. 
Ale zbieram się w sobie, dzielnie wbiegam na drugą pętlę wysilając się nawet na jakiś grymas do fotografa. Rezultat mógł być nieciekawy, bo jeśli dobrze zrozumiałam zza bariery mojego lokomotywowego sapania, to monsieur twierdził, że go przestraszyłam. 
Nie przejmuję się za bardzo bo w polu mojego widzenia pojawia się punkt z wodą. Łapię kubek, 2 łyki do gardła, pół kubka po twarzy, reszta na trawę. W sumie bardziej mi po tym niedobrze się zrobiło niż ulgę mi przyniosło, trzeba było cały kubek w gębę chlusnąć i tyle. Na 7.5 km już pić nie próbuję.
, czuję, że zaraz zemdleję, przechodzę do marszu zakosami. Za chwilę sympatyczny starszy pan zagrzewa mnie do boju: 'To już tylko 300m, dasz radę'. Biorę 3 oddech i faktycznie daję radę, dzięki marszowi przestało się kręcić w głowie. Jest ostatnia prosta, długa się wydaje kurcze, ale podrywam się do finiszu co wzbudza entuzjazm nielicznym wytrwałych kibiców. Zegar przy bramce wciąż na 57 minutach. Uffff, udało się. 
Teraz już króciutko z refleksji ogólnych na temat zawodów. Zatem...to chyba nie bardzo dla mnie. 
Jak sprawiają mi przyjemność wycieczki biegowe pomimo oczywistego narastającego zmęczenia przy długim dystansie, to wysiłek z dużą intensywnością przez długi czas już nie. 
Przyjemnie realizuje mi się plan do półmaratonu, który łagodnie zwiększa dystans, czyli daje coraz więcej swobody w kwestii miejsc, które można biegowo odwiedzić. Krótsze biegi na rozruszanie się w ciągu tygodnia też są fajne. Właśnie, bieganie sprawia mi przyjemność i czuję, że robi dla mnie wiele dobrego, ale poprawianie życiówek na razie chyba mnie nie wciągnie. Na szczęście nie musi, obowiązku startowania nie ma. 
. Już w czwartek zaczęło lekko ćmić w prawej stopie w znanym miejscu. Wczoraj podczas biegu nieco bardziej, a po końcowym rozciąganiu jak już maszyna nieco ostygła - masakra. 
Czyżby bunt na zwiększający się lekko kilometraż? Może trzeba zrobić wkładki ortopedyczne też do butów do biegania (zakładanie tych 'codziennych' na treningi podolog mi odradził, bo szczerze przyznał, że się szybko rozlecą przy trenowaniu 4 razy w tygodniu; alternatywnie może mi zrobić na ten cel wkładki według innej technologii)? W każdym razie dziś odpoczywam, a czy w niedzielę uda się pobiec długie wybieganie, to się okaże.
Niemniej wybrałam się zgodnie z wcześniejszym postanowieniem na cotygodniowe spotkanie z podbiegami na mosty na portowych kanałach. 7km człapania:
