Trening młodego piłkarza - poprawa szybkości

[yacool]

Prace naukowe mają w większości ten słaby punkt, że są robione na amatorach. Dla mnie to jest czynnik dyskwalifikujący, ale można oczywiście mieć mniej radykalne podejście i szukać inspiracji w przebiegach wykresów zmiennych robionych na otyłych studentach.

Co do ćwiczeń wyizolowanych, to opiera się na nich wiele systemów nauczania ruchu. Problemem jednak zawsze pozostaje szybkość zadziałania tkanek w ruchu globalnym jakim jest bieg. Jeżeli celem jest poprawa szybkości reakcji tkanek, to trzeba się zastanowić co osiąga największą szybkość w naszym ciele. Nie jest to prędkość rozchodzenia się impulsu nerwowego, który można prowokować bodźcem w wyizolowanym ćwiczeniu. Okazuje się, że największą prędkość mają sygnały napięciowe, generowane w powięzi. Prędkość propagacji mechanicznego napięcia sięga prędkości dźwięku, znacznie szybciej niż prędkość impulsu nerwowego. Tego nie da się zasymulować ćwiczeniem wyizolowanym, nawet jeśli będzie geometrycznie bardzo zbliżone do ruchu globalnego. Musi pojawić się tąpnięcie, generujące coś na podobieństwo fali sejsmicznej, a to jest możliwe tylko w ruchach globalnych lub symulacjach tych ruchów, które nazywam ćwiczeniami funkcjonalnymi, generującymi taką falę lub coś na jej podobieństwo. W każdym razie musi pojawić się takie napięcie, które praktycznie natychmiast obejmie swoim zasięgiem całe ciało.