Ekonomika biegu a kandencja

[yacool]

Temat z przykładowym ćwiczeniem już się przewinął. Chodzi o to, żeby w ogóle zdać sobie sprawę jak może boleć uruchamianie dupy. Te i inne ćwiczenia, prowadzą w zupełnie nieznane rejony odczuwania mięśniowego. O ile każdy ma kontrolę nad bickiem i łydką, o tyle strefy pośladków są zupełnie zapomniane przez układ nerwowy, który ich nie widzi w swoim programie. Praca nad uruchomieniem pośladków to też przeprogramowywanie układu nerwowego. To może być zajęcie na wiele lat.

[ragozd]

Co do fizjo - pośladki bywają też mega spięte. Ja kiedyś zabluźniłem fizjo, że w końcu chyba nic mi nie dolega. On na to, że w takim razie pora rozpiąć pośladki. Wchodziłem do niego z 10 stopniową skalą bólu, wychodziłem z 12 stopniową, pierwszy raz chciałem uciekać ze stołu. No, ale od tej pory w końcu czuję pośladki po bieganiu. Pewnie nawet niewiele z tego, o czym myśli yacool, ale różnica jest, zwłaszcza w czasach na mecie

[yacool]

Największe zmiany w ruchu są dzięki poprawie pracy pośladków. To są zmiany większe, a nawet znacznie większe niż w przypadku znanych zmian i problemów przy przejściu z lądowania na pięcie do lądowanie na śródstopiu. Zasada jest prosta. Im bliżej centrum znajduje się obszar, nad którym pracujesz tym bardziej wpływa to na globalny ruch ciała. I odwrotnie - im dalej od centrum tym mniejsze ma to przełożenie. Przykład pięta-śródstopie dobrze to oddaje. Samo przejście na śródstopie może poprawić tempa przelotowe i w konsekwencji czas na mecie, ale to ledwie wierzchołek góry lodowej. Tymczasem wielu trenerów i zawodników zadowala się tą zmianą. Zwłaszcza jeśli wywołuje wzrost poziomu sportowego. Pokazuje to historia z wyższej półki dotycząca trenera Króla i Renaty Pliś. W mojej ocenie zawodniczka miała potencjał na sub 4 i sub 15. Jednak sama zmiana sposobu lądowania, to za mało na taki poziom.