Komentarz do artykułu Kto to jest maratończyk? - felieton

[Wilma]

Ja maratonu żadnego nie pobiegłam i pewnie nigdy nie pobiegnę. Ale podpisuję się pod każdym słowem kapan.
Dla mnie samo pokonanie takiego dystansu na własnych nogach to wielki wyczyn i podziwiam każdego - i tego co go przebiegł w 2 godziny, i tego co go przeszedł w 6... Każdy z nich zasługuje na szacunek i miano maratończyka.

[pasikonik]

A ja się z autorem felietonu zgadzam. Nie każdy, kto ukończył maraton jest maratończykiem! Powiem więcej, niektórzy nie ukończyli maratonu (zostali nieprzytomni przeniesieni przez linię mety przez ratowników jak pisująca tu kiedyś księżna), a odnotowano ich wynik na mecie. W ostatnim papierowym "Bieganiu" zbulwersował mnie tekst o kobiecie i mężczyźnie, którzy zasłabli na trasie, zostali odwiezieni karetką do szpitala, a następnie po kroplówkach i zastrzykach wrócili na trasę i "ukończyli" maraton. Sorry, coś tu nie gra. Przejechali się w czasie trwania maratonu transportem publicznym (karetka) i prywatnym (samochód żony/męża). Powinni zostać zdyskwalifikowani bez żadnej dyskusji, jeśli biegacze oraz kibice mają traktować maraton poważnie.

Może dlatego mam takie radykalne zdanie, że obserwowałem dwukrotnie Maraton Warszawski jako kibic. Wychodziłem na trasę w okolicach 25-30 kilometra, żeby dopingować najszybszych. Potem klaskałem aż mi puchły dłonie kolejnym biegaczom. Niestety, kiedy pojawiali się piechurzy, nastrój pryskał. Nie przeszkadzało mi, że idą. Przeszkadzały mi ich niesportowe sylwetki i zapasione brzuchy. Uderzał piknikowy nastrój, który zamieniał maratoński bieg w świąteczny spacer. Rozmowy, które niechcący słyszałem pasowały właśnie do nieśpiesznej przechadzki w parku, a nie do sportowej rywalizacji. Między innymi, zapamiętałem dwóch panów, którzy sobie maszerowali uśmiechnięci i wymieniali uwagi o gatunkach whiskey. Obaj z brzuchami, obaj z wyglądu prezesi. Jechałem rowerem wzdłuż trasy, miałem okazję dłużej im się poprzyglądać i przysłuchać.

Do Beaty&Beast, która smaruje okropne teksty w papierowym "Bieganiu" i ma się w związku z tym za felietonistkę. Zdanie: "Nie każdy piszący na tzw. dowolny temat jest felietonistą, nie każdy tekst na temat dowolny i tym bardziej nie każdy popis pseudoerudycji jest felietonem" wydaje mi się strzałem w stopę. Twoją stopę, dodam.

[rundek]

Śpiewać/pisać każdy może trochę lepiej, lub trochę gorzej.....
Autor felietonu żywcem chce leczyć jakieś swoje kompleksy. Nie wiem o co mu tak naprawdę chodzi. To już drugi taki popis pseudotwórczości.
Podstawowe błędy to:
- brak dystansu i popadanie w skrajności.
- próba udowadniania, że się jest upoważnionym do dzielenia ludzi na tych profi i na tych gorszych, mających klękać przy wyprzedzaniu tych pierwszych.
By wypowiadać się w temacie czy ktoś powinien czy nie biegać maratony trzeba posiadać jakąś wiedzę o danych ludziach, uczestnikach biegu.
Ja w odróżnieniu od autora tych wypocin nigdy nie widziałem by ktokolwiek szedł podczas maratonu 2 godz.!!!!
W odróżnieniu od autora tych wypocin nie znam nikogo, kto traktował swój start w maratonie jako wycieczkę, przygodę wesołą czy coś innego!!!!
Pytanie do autora. Biegłem kiedyś ultra w Boguszowie-Gorcach (100km). Biegłem z kimś grubo po 70-tce, który walczył o to by przebiec dystans i zmieścić się w limicie. Czy ten ktoś nie zasługuje na uznanie i miano maratończyka? Z rozmowy z nim wynikało, że do tego biegu przygotowywał się cały rok. Wykonał wg mnie tytaniczną pracę. Czy ktoś taki nie zasługuje na miano maratończyka? Czy to jest tylko jak sugeruje autor wypocin tuptacz, z wyrazem śmierci na twarzy, który powinien zejść czym prędzej z trasy i jej nie blokować takim herosom jak np Pan autor?
Chciałbym pogratulować redakcji "felietonisty". Nie ma jak dobra prowokacja.

[bartosz_]

Trochę nie rozumiem w jakim kierunku stawiany jest zarzut (niby pytanie, ale jednak wyczuwam pomiędzy wierszami negatywne nastawienie) - jak ktoś słusznie zresztą zauważył, nie da się obiektywnie wyznaczyć ,,granicy przyzwoitości" (a już dzielenie że ktoś zrobił taki sam czas ale lepszym / gorszym sposobem pozostawię bez komentarza). Dla autora nie jest biegiem maratońskim robienie dystansu w 6h, Henryk Szost mógłby napisać parę słów o amatorach którzy mają czelność truchtać w 2:59 i nazywać się jeszcze biegaczami. Pamiętam jak kiedyś widziałem na jakimś biegu niepełnosprawnego mężczyznę pokonującego dystans praktycznie o kulach, nie wiem w jakim czasie zrobiłby maraton ale jestem pewien że włożyłby w to dużo więcej serca i wysiłku niż niejedna osoba łamąca 3h. Jeśli już szukać winnego to moim zdaniem są to organizatorzy, jeśli będą przyzwalać na kończenie maratonu w 6 czy 7 godzin to znajdą się ludzie którzy to zrobią i tyle.

PS. Czy naprawdę ciągle trzeba powoływać się na tego nieszczęsnego Filipidesa? Wydaje mi się że historycy są zgodni że ta cała mitologia z jego śmiercią itp. to tylko bajka.

[meszka]

To co Kapan napisała to jakaś mitologia, dużo egzaltacji, wielkich słów, zupełnie nieadekwatnych do całego tematu maratonu. Jakaś idealizacja czegoś co w ogóle na to nie zasługuje. Jest tyle "megaważnych" doświadczeń egzystencjalnych z pogranicza wiary/braku wiary/cierpienia/śmierci/miłości, a tu jakieś takie "sraty taty" na temat przeżycia jakim jest jakieś przeczłapanie 42 kilometrów. Co to w ogóle jest?
Zagadnienie bycia maratończykiem urosłe do granic jakichś mistycznych uniesień, dajcie spokój.
A już kwestia uznawania się za maratończyka to jakaś marksistowska dialektyka.
Najpierw och, ach, cóż to za nobilitacja być maratończykiem, a za chwilę, być maratończykiem to ukończyć maraton w limicie czasu.
Albo jedno, albo drugie. Przecież limit czasu to kwestia regulaminowa organizatora. Jeśli ktoś sobie gdzieś w Polsce wymyśli maraton dla "niewymagających" i będzie nowatorski, że limit będzie 8 godzin, taki rodzinny limit, ze zbieraniem grzybów, to co, ci zamykający stawkę to też maratończycy? Dajmy spokój, wiele hałasu o nic.

[wolf1971]

Kochani Biegacze. Jest to kolejna dyskusja, z której nic nie wynika. Zatem żeby dyskusja była choć raz owocna, to proszę o odpowiedź na nurtujące mnie pytania:

1. Czy może ktoś wskazać granicę czasową, powyżej której ktoś jest maratończykiem, a poniżej której nim nie jest?
2. Ile czasu/ dystansu mogę iść, aby zostać maratończykiem (biegokupa, siku, rozwiązany but, kolka, skurcze itp.)

Pytania może idiotyczne, ale własnie jestem w trakcie przygotowań do mojego trzeciego maratonu i.... Okazało się, że nie jestem maratończykiem! Dlatego pytam, aby nim być w 100%

I wszystko wtedy stanie się oczywiste
Dziękuję

[Kanas78]

To co Kapan napisała to jakaś mitologia, dużo egzaltacji, wielkich słów, zupełnie nieadekwatnych do całego tematu maratonu. Jakaś idealizacja czegoś co w ogóle na to nie zasługuje. Jest tyle "megaważnych" doświadczeń egzystencjalnych z pogranicza wiary/braku wiary/cierpienia/śmierci/miłości, a tu jakieś takie "sraty taty" na temat przeżycia jakim jest jakieś przeczłapanie 42 kilometrów. Co to w ogóle jest?
Zagadnienie bycia maratończykiem urosłe do granic jakichś mistycznych uniesień, dajcie spokój.
A już kwestia uznawania się za maratończyka to jakaś marksistowska dialektyka.
Najpierw och, ach, cóż to za nobilitacja być maratończykiem, a za chwilę, być maratończykiem to ukończyć maraton w limicie czasu.
Albo jedno albo drugie. Przecież limit czasu to kwestia regulaminowa organizatora. Jeśli ktoś sobie gdzieś w Polsce wymyśli maraton dla "niewymagających" i będzie nowatorski, że limit będzie 8 godzin, taki rodzinny limit, ze zbieraniem grzybów, to co, ci zamykający stawkę to też maratończycy? Dajmy spokój wiele hałasu o nic.

No wiesz, tylko że dla każdego człowieka inne doświadczenia mogą być "megaważne" w życiu. Być może Twoje "megaważne" rzeczy będą dla mnie zwykłym "sraty-taty". Generalnie to jest forum biegowe, więc dyskutuje się tu o bieganiu

[Sarmatianna]

Mnie troszkę zniesmaczyło zilustrowanie tego tekstu (strasznie słabego moim zdaniem) zdjęciem pielgrzymki do Częstochowy. Co to miało na celu? Deprecjonowani tutaj wolniejsi biegacze porównani są do pielgrzymów !? Co ma pielgrzymka do maratonu bo jeśli to nie rytualna szydera z katolików to co ?

[Sylw3g]

Gdybym przeczytał ten tekst bezpośrednio po swoim pierwszym maratonie, który notabene został przeze mnie w 50% przemaszerowany i ukończony w 5:58, to by mi było najzwyczajniej bardzo przykro, że ktoś ma czelność deprecjonować mój wysiłek, pewnie bym miał chęć takiemu autorowi nawet je*nąć.

Do tej pory nie wsadziłem jeszcze w żaden maraton/bieg tyle wysiłku fizycznego, psychicznego i przełamywania potwornego bólu, jak podczas maszerowania w drugiej połowie tego pierwszego maratonu. Tekst ma za zadanie wzbudzić pewne emocje, autor wie co robi Lubi prowokować.

Teraz mam do tego inny stosunek, ale 4lata temu to...

Jaki rekord życiowy ma autor tego tekstu? Bo nie wiem czy mam patrzeć na niego z góry i z politowaniem, że jest wolny

[Mar.co]

Moim skromnym i subiektywnym zdaniem ktoś kto na maratonie pokona hmm nie wiem ponad 25% dystansu, ponad 10km idąc to marszatończyk a nie maratończyk, choćby biegł i 6 godzin. Limit to dla mnie sprawa drugorzędna ale idea maratonu to dla mnie idea biegania, rozumiem że są kryzysy i potrzeby fizjologiczne, czasami skurcz złapie itp ale jak ktoś więcej idzie niż biegnie to wg mnie nie maratończyk a marszatończyk.

[gasper]

a Filipides był maratończykiem? bez treningu nie dał rady przecież biec całego dystansu a w dodatku jego trasa nie miała atestu

[Mar.co]

A czy grupa salezjanów biegnacych pielgrzymką na msze do Częstochowy 80 km to ultra maratończycy ?

[Gife]

Ja debiut w Poznaniu i Wrocław miałem spacerowy i mogłem dumnie obwieścić siebie maratończykiem.
Ale w Krakowie nim zostałem na 100%

[wojtek]

Problem polega na braku rozbudowanej nomenklatury.

Dla przykladu, w "trail running" tez takiej nomenklatury w zasadzie nie ma, choc niektore trasy okresla sie jako trudne technicznie.

Ogolnie mozemy powiedziec ze mamy do czynienia z wyczynowcami, w sklad ktorych wchodza zawodowcy, i ze zwyklymi uczestnikami, od tzw. "pingwinow" do zapalonych biegaczy.

Kazda z grup ma swoje wady i zalety. Zawodowcy borykaja sie z pokusa nielegalnego dopingu, amatorzy czesto maja zbyt maly rozumek by do startu podejsc w miare powaznie.

Ogolnie nie ma zbyt wiele powiazania pomiedzy obiema grupami.

Zawodowcy z reguly patrza z gory na amatorow i nie jest to wylaczna wina tych pierwszych.

Glowna wina niektorych amatorow jest to ze nie znaja swojego miejsca w szeregu, pchajac sie na sile na linii startu, niczym w sprincie na 100 m. Sa takze czesto zanadto rozpraszajacy, psujac zawodowcom rogrzewke.

Obydwu grupom mozna przypiac niejedna latke.

[kulawy pies]

Jaki rekord życiowy ma autor tego tekstu?

znacząco gorszy od Kapan

--------------------

Do Beaty&Beast, która smaruje okropne teksty w papierowym "Bieganiu" i ma się w związku z tym za felietonistkę.

wychodzi na to, że albo mylisz miesięczniki, albo masz mnie za babę.
aż mnie lico pokraśniało.
na myśl o tych innych gazetach, oczywiście.

zdrówko