Dzieci wielu rzeczy nie rozumieją do końca i mają silną potrzebę przynależności do grupy i robienia tego samego, co grupa, niezależnie, co to jest. Dlatego może im być przykro, jeśli nie są tego częścią. Tak się tylko wtrącam, gwoli formalnościQba Krause pisze:trochę uproszczę, ale zżymanie się, że dziecku przykro bo nie uczestniczy w czymś w co jego rodzice (ono samo?) nie wierzą, jest jakąś schizofrenią.
A wracając do tematu - jak można się było spodziewać, info o pechowym maratończyku poszło w świat i moi rodzice mi teraz ze zdwojoną siłą powtarzają, że mam nie szaleć na zawodach, nie forsować się i biec dla przyjemności, a nie rekordów. A jak Mama usłyszy, że biegnę maraton w Krakowie, to już chyba w ogóle załamie nade mną ręce
I argument, że wśród milionów maratończyków podczas biegów zmarło "tylko"* kilkudziesięciu, do niej nie dotrze... Oczywiście bardzo mi przykro z powodu tego zdarzenia i z powodu ludzkiej tragedii, ale nie oszukujmy się, nawet siedząc w domu można umrzeć na zawał.* "tylko" to złe słowo w tym kontekście, ale co zrobić.
Nie bardzo mnie to nawet dziwi, bo jeśli się wierzy w większość logicznych paranoi serwowanych przez Kościół w bezdyskusyjnych dogmatach, to przy czymś takim uwierzyć, że mniejszym złem jest zarazić się HIV niż używać gumki uważam za bardzo niewinne dziwactwo 
