Kolejny wpis z cyklu - zamiast biegania.
Miało mnie tam nie być - bo zbyt długo się wahałam. Na ostatnią chwilę pobiegłam na pocztę, po to tylko, żeby się dowiedzieć, że przedsprzedaż biletów skończyła się 20 minut wcześniej. Postanowiłam jednak zaryzykować i podjechać na stadion, by spróbować szczęścia bezpośrednio w kasie – opłaciło się.
Athletissima Lausanne - Diamond League
Perfekcyjna pogoda, w tle Alpy, w moim sektorze jeszcze mnóstwo miejsc do wyboru. Najtańsza kategoria biletu, ale widok zdecydowanie nie najniższej klasy. Jedyne co, to trzeba było wybrać – finisz albo start, wzwyż albo o tyczce, kula albo dysk z oszczepem. I wybrałam
(W skoku wzwyż zapowiadała się batalia 5 panów powyżej 2.40m i atak na rekord świata, ale mam słabość do tyczki...tyczkarzy?
; do tego rów z wodą gratis - zaraz sprawdziłam czy przeszkodowcy są w programie
)
Podgląd na resztę konkurencji zapewniał pobliski telebim.
Co pozostanie mi w głowie po tym wieczorze:
-zwycięstwo Piotra Małachowskiego w rzucie dyskiem na otwarcie
-ogłuszający doping kibiców przy wyścigu wózkarzy na 1500m i kolejne polskie zwycięstwo – które jednak wymsknęło się z rąk (!) na ostatniej prostej
-tak kontrastującą absolutną ciszę i skupienie przed startem głównej serii panów na 100m (która okazała się szyyyyybka)
-niesamowite mieszane sztafety dzieciaków 5x80m
-kotłująca się w rowie woda podczas przelotu 3000m przez przeszkody
-niesamowita walka Christopha Lemaitre na drugiej połówce 200 metrów i wywiad z nim niedługo potem - mówił jeszcze z taką trudnością
-bardzo ciepło przyjmowaną przez publiczność Valerie Adams czującą się tu jak w domu
-emocje w konkursie w skoku wzwyż pomimo braku rekordu świata (zapowiadały się dwie przedwczesne eliminacje na 2.29m, ale publiczność przeniosła zawodników w trzecich próbach nad poprzeczką falą wsparcia)
-konkurs skoku o tyczce: od ciekawostek z rozgrzewki
przez trzymanie kciuków za Polaka
po ostatnie skoki Renaud Lavillenie, gdy wieczór był już mocno zaawansowany (super klimat!)
-mnóstwo dzieciaków w moim sektorze (pierwsze 1000 wejściówek dla dzieci na sektory na wirażach jest za darmo) walczących o autografy sportowców wychodzących ze stadionu - Renaud poświęcił im dużo czasu!
-finałową sztafetę 4x100m pań, gdzie Szwajcarki - największe tutejsze nadzieje medalowe na mistrzostwa w Zurychu - pobiły rekord kraju
-deser a nawet dwa od organizatorów.
Deser 1: Prezentacja szwajcarskiej reprezentacji na Mistrzostwa Europy w Zurychu. Sportowcy weszli na środek stadionu ukryci pod wielką szwajcarską flagą. Spod niej wybiegali pojedynczo i z małymi szwajcarskimi flagami biegli do kabrioletów, które zabrały ich na kilka honorowych rund wokół stadionu. Kibice wiwatowali, wychylali się przez barierki, by uścisnąć ręce sportowców, a Ci wyrzucali w tłum maskotki zurychskiego czempionatu. I jeden taki Cooly przeleciał między tymi wyciągniętymi rękami wprost na moje kolana.
Deser 2: Fajerwerki. Piękne!
Po meetingu raz dwa byłam w domu, dzięki podstawionym pod stadion bezpłatnym autobusom.
Wspinaliśmy się w sektorze "Wielkiej Grani", gdzie drogi mają nazwy rodem z Nepalu. Klimatycznie. Palec nieco bolał, więc zadowoliłam się wspinaniem na wędkę. Najmilej wspominam ostatnią drogę, ponoć "mityczną". Długa była, szybko miałam wrażenie, że ziemia została gdzieś daleko w dole i byłam sam na sam ze skałą. Około połowy w skalnej szczelinie znalazłam gniazdko z 3 trzema rozdziawionymi i kwilącymi czerwonymi dziobkami - po tym jak prawie włożyłam do tej szczeliny rękę. Mam nadzieję, że za bardzo nie wystraszyłam maluchów. Widziałam potem też matkę, ładnie ubarwiona, nie mam pojęcia jaki to gatunek.
Chyba ktoś złapał bakcyla. Turlamy się więc pod górę, raczej wolniej niż szybciej, ale humory dopisują. Mgiełka odbiera nam oczekiwaną nagrodę w postaci alejskiej panoramy, ale się nie przejmujemy.
Potem już stateczniej do jeziora, z jeszcze ostatnią zabawą w chowanego pomiędzy krzewami w parku Denantou.
Kawałek po ścieżce z kamyczkami - to jeszcze nie sprawdza się najlepiej.