Moderator: infernal
zastanawia mnie ostatnio jedna rzecz, czemu ja w ogóle biegam, skoro przed każdym treningiem jęczę, że muszę wyjść, a po nim narzekam, że nie dałam rady.
) do zawodów a ja sobie macheruję w treningach. 
no nic, teraz to już tylko ostatnie wybieganie w niedzielę i dużo 'mania nadziei'. 
miedź! 
nie wspominając, że piękne podkolanówki zostały mi jeszcze z zeszłego roku.
jeśli zostaną spore rezerwy - to super, podejdę wtedy do 2h u siebie na podwórku, chociaż trasa trudniejsza i cieplej będzie i (...). 
tak tak, znowu narzekam, ale absolutnie nie kokietuję tym ciągłym wspominaniem o łamaniu dwóch godzin - nie jestem pewna siebie, swojej formy i organizmu. póki co tragicznie mnie ten półmaraton stresuje, chyba po prostu za dużo o nim myślę, jakby nie było wybrałam sobie ten bieg już w październiku i chyba oczekuję jakiegoś cudu, że oto adrenalina zrobi swoje i pobiegnę te dwie godziny, a pewnie na max 10. kilometrze zacznę jęczeć i skończy się jak w bytomiu... chyba nie jestem stworzona do biegania w obecności osób trzecich. zagrzewać ludzi podobnych do mnie z chwili obecnej do walki, pomóc im przebiec, to musi być piękne przeżycie. 
- i maltę, tak o zobaczyć, gdzie właściwie jutro będę biegać. ale o 23 byłam grzecznie w łóżeczku... co nie zmienia faktu, że nie wyspałam się ani trochę. ) i łyknęłam apap. dobrze, że to zrobiłam, na początku biegu czułam jeszcze zaczątki jakiegoś bólu i na pewno bym puakała, gdyby się nasilił. przez okno jakoś nie było widać, żeby gałęzie się ruszały, trochę to była niemiła niespodzianka. no ale cóż było robić, jak już się ubrałam to przynajmniej spróbuję wystartować.
człapię sobie, żeby złapać rytm, wyprzedzam wielu ludzi, póki co nie mam prawa czuć wiatru, za dużo nas w jednym miejscu. jest okej, cieszę się biegiem i staram uśmiechać tak dla samej siebie - fotoreporterów jeszcze wtedy nie było. następnie koło ikei, osiedlem czecha - wciąż wyprzedzam co chwilę, próbuję się do kogoś doczepić, ale za każdym razem po kilkunastu krokach czuję, że mogę jeszcze, że jeszcze ta pani w spódniczce, ten pan w pomarańczowym... do 6km sukcesywnie przyspieszam. na 11stym kilometrze kolejny zespół, piszę, bo jakoś o nim akurat pamiętam, zespołów było sporo i podobały mi się, fajnie motywowały. 
tutaj też stoczyłam pierszą bitwę z grudą ziemi/błota, która nagle pojawiła mi się na prawym bucie i powodowała straszny dyskomfort. mianowicie, próbowałam ściągnąć ją w biegu, podskakując na jednej nodze. dobrze, że w nogach, a nie w oddechu, bo to zwykle było moim problemem, że za szybko. zwalniam nieco, daję kilku osobom się wyprzedzić, ale nie za wielu, oj nie. lekki podbieg przeżyłam, następnie punkt z wodą, wychyliłam 3 kubeczki, 2x woda i jeden powerade (z czego ta jedna woda tylko po to, żeby pozbyć się smaku powerade jakoś wcześniej miałam z nim same dobre wspomnienia). niestety, zaczynam czuć żołądek przez niego i naprawdę się cieszę, że meta blisko. biegnę, biegnę, nie mam trochę sił na żaden finisz skoro kolejny raz na trasie wydaje mi się, że zaraz śniadanie wróci na zewnątrz. mijam metę , odbieram folię, medal, pałerejda (jeszcze się nie nauczyłam, żeby go nie brać? potem znowu popijam wodą) i różyczkę. jestem chyba dość zadowolona, najbardziej z tego, że pobiegłam w miarę równo, że przebiegłam całość bez kroku marszu i że nie spękałam koło 13stego, gdy głowa nagle zaczęła nadawać (matko, przecież zazwyczaj biegam długie wybiegania po 14km, skąd wiem, co będzie potem, i ta długaśna ulica, a jak nie dam rady i znowu wrócę z podkulonym ogonem ). chcę, żeby mnie bolało, niech chociaż będzie jakiś dowód tego biegu. bo ogólnie już teraz jakoś szczególnie zmęczona nie jestem, tyko czuję, że znowu ta biedna głowa zmarzła. ) zamierzam biegać sobie wg ochoty, czyli w praktyce będą to pewnie krótkie szuranka po 5km. także tam wpadła jakaś przerwa, w sensie no prawie pół godziny - teraz dopiero spojrzałam i się zdziwiłam. 
szybciej trzeba, szybciej, to nie byłoby problemu. w sobotę temat powrócił i ustawiliśmy się na niedzielnie wspólne bieganie. na moje pytanie 'tato, ale ty przebiegniesz 5km?' usłyszałam PFFFFFFF - spokojnie powstrzymałam się od komentarza i ustaliliśmy, że ową piąteczkę przebiegniemy. po zrobiliśmy rozciąganie i ćwiczenia kledzikowe.
nie wiem, nie wiem, co z tego będzie, ale trudno. 
miedź! ludzi w parku sporo, poza tym jakiś festyn tam się rozkładał, ale biegacz tylko jeden - ubrany na czarno, bez czapki. 
słońce dawało masakrycznie, na jednym podbiegu aż olałam wszelkie kwestie estetyczne i podwinęłam koszulkę. wynika to z faktu, że to moje jedyne w zasadzie buty sportowe (oprócz jednych, które są tylko na siłownię i tego typu zajęcia, nie chodziłabym w nich bo nie są ani ładne ani przesadnie wygodne), a ostatnio nic nie robię tylko tuptam po tym mieście wte i wewte. i bardzo miło się biegnie na swoich śmieciach. tak biegałam albo nie biegałam, miałam milion rzeczy na głowie, co zaowocowało tym, że w sobotę przed odebraniem pakietu trochę jęczałam, że chyba nie pobiegnę albo pójdę po prostu pokibicować. w niedzielę rano założyłam sobie, że jeśli będzie mi źle, niewygodnie, zmęczono czy cokolwiek, to zejdę sobie na luzaku po pierwszej pętli. także muzyki nie słuchałam przez cale pierwsze kółko. bardzo fajnie się biegnie u siebie! bałam się, że znając wszystkie miejsca, zacznę swoje negocjacje z nogami albo odliczanie kroków do sklepu X czy coś takiego. a jednak nic takiego. kibice świetni, mimo, że to nie jest (jeszcze ) bardzo duża impreza, to naprawdę motywowali i czuło się energię.