Mam ten 'problem' bo w sumie to nie jest problem. Ale efekt psychologiczny mniejszej wagi pomaga na początku. Pierwsze 2-3 kg spadają praktycznie same po rozpoczęciu biegania.Forest Gump pisze:mięśnie są nie tyle cięższe bo kilo tłuszczu i kilo mięśni to ciągle kilo, chodzi tu o objętość jednego i drugiego, a kilogram tłuszczu zajmuje objętościowo więcej niż kilogram mięśni, dlatego nagle mieścimy się w mniejsze ubrania a na wadze nie widać różnicy
Poradzić? Przeczytaj co napisałaś i zacznij się wstydzić...gram pisze: Jak czytam amy 16 to mi się mój domowy problem dokuczliwie nasuwa.Moja córka ma 17 lat i jedyny sport który naprawdę lubi(sama tak mówi)to spanie.Jest bardzo ładna dziewczyną ale wyhodowała sobie już takie boczki ,ze jest mi bardzo smutno.Na dodatek jeszcze przyjaźni się z modelka(obecnie robi jej portfolio).Jak idą razem odczuwam straszny dyskomfort.Do biegania nie daje się namówić i twierdzi ,ze nie przeszkadzają jej boczki.CZuję jednak ,ze coś jest nie tak.Kiedy kupujemy ciuchy moje są mniejsze a ona próbuje się w nie wcisnąć i mówi ,ze wygląda dobrze i krzyczy jak mówię ,ze za ciasne.
Może nie miejsce na takie uwagi ale nie mam komu tego powiedzieć a jest mi bardzo przykro.Czy ktoś mógłby coś poradzić?
run pisze:Mam ten 'problem' bo w sumie to nie jest problem. Ale efekt psychologiczny mniejszej wagi pomaga na początku. Pierwsze 2-3 kg spadają praktycznie same po rozpoczęciu biegania.Forest Gump pisze:mięśnie są nie tyle cięższe bo kilo tłuszczu i kilo mięśni to ciągle kilo, chodzi tu o objętość jednego i drugiego, a kilogram tłuszczu zajmuje objętościowo więcej niż kilogram mięśni, dlatego nagle mieścimy się w mniejsze ubrania a na wadze nie widać różnicy
elizakop pisze:Ameise - nie tek ostro. Nie nazwałabym tego brakiem akceptacji, a raczej troską matki o córkę. Zawsze zaczyna się od małych boczków, które potem przez lata się rozrastają, a czlowiek im jest starszy, to mu trudniej ten tłuszcz stopic. Ja przez pewien okres w liceum się strasznie zaokrągliłam, bo jak jest jakiś stres to ja wtedy wcinam. A w liceum matura i dużo nauki. Więc utyłam dużo, a moja mama pewnego wieczoru spojrzała na mnie i się zaczęła śmiac, że mam taki brzuchol. To zadziałało momentalnie, i wtedy wzięłam się za siebie. Gdyby nie to, to kto wie jak bym teraz wyglądała. Zawsze jest łatwiej zrzucuc 5 niż 25 kilo. I z mobilizacją łatwiej, bo można cel osiągnąc szybciej. Akceptacja wyglądu swoich dzieci, to jedno, a troska o ich zdrowie to drugie. Na ulicach widac coraz więcej dzeci, których wygląd jest rodzicom obojętny, bo to przecież ich skarby i są najpiękniejsze nawet jak są za okrągłe. Tylko te skarby ważą prawie tyle co ja trzydziestoletnia kobieta.
Dokładnie, ale gram nie troszczy się o zdrowie dziecka, które jest bardzo grube i trzeba mu pomóc coś z tym zrobić, tylko jest jej smutno, bo córka ma fałdki na boczkach, co jest dla kobiet dość naturalne. Być może wolałaby mieć córkę o wyglądzie modelki, ale czy to zdrowo...elizakop pisze:Akceptacja wyglądu swoich dzieci, to jedno, a troska o ich zdrowie to drugie.
Mi piszczele nawalają, ale to chyba od butów, które mi się juz zużyły. Przebiegłam w nich 894 km i chyba amortyzacja siadła.
Niestety w moim przypadku tak nie jest. Figura rzeczywiście nieznacznie się poprawiła (co zauważają osoby, które mnie rzadko widują), ale przybyło 2 kg.run pisze:Ale efekt psychologiczny mniejszej wagi pomaga na początku. Pierwsze 2-3 kg spadają praktycznie same po rozpoczęciu biegania.