Piątek - rower
Spokojna wieczorna przejażdżka po mieście. Pogoda przyjemna, choć z początku trochę kropiło. Sporo stania na światłach, stąd niska prędkość, tętno itp, ale i tak nie kręciłem mocno, oprócz podjazdu na Belwederską i mocnego zjazdu z Agrykoli.
01:57:49 - 35,59 km @ 18,1 km/h ~ 114 bpm (max 150)
Sobota - 8 km BS
Poranny bieg na czczo. O 7:30 podjechałem do Lasu Bielańskiego, żeby uniknąć upałów i słońca. Od początku nogi trochę ciężkie, zmulone, tempo było więc niższe niż zazwyczaj, do tego teren też dość wymagający. Bez większych przygód, wszystko szło zwyczajnie, ostatni km tradycyjnie trochę mocniej w 5:05.
45:54 - 8,02 km @ 5:43 min/km ~ 155 bpm (max 169)
Niedziela - 25 km BD
Nie był to łatwy trening, ale też przeżyłem go chyba bez szwanku. Nogi od kilku dni stały się cięższe, ale tak chyba właśnie powinien działać trening maratoński na skumulowanym zmęczeniu.
Znowu ruszyłem przed ósmą rano, tym razem po szybkim śniadaniu w postaci płatków z dżemem. Od rana pełne słońce i już około 20C. Postanowiłem zaryzykować i nie brać ze sobą wody, wcisnąłem do kieszeni tylko jeden żel.
Pierwsze 2 km z dość betonowymi nogami, dotarłem przez most Gdański na prawy brzeg Wisły i ruszyłem moją ulubioną terenową ścieżką. Nogi się trochę rozbiły i biegło się dość przyjemnie po 5:30, trochę górek i dołków, ale przynajmniej w cieniu. Most Łazienkowski i wracam na lewy brzeg. Na betonowych bulwarach zwykle biegnie mi się super równym tempem, bo trasa jest płaska i prosta jak strzała. Jak w tempomacie cisnę więc równiutko po 5:15 min/km - to jest chyba moje optymalne tempo BSowe przy idealnych warunkach. Odcinek odsłonięty, a słońce zaczyna mocniej grzać. Pod koniec treningu było już 26C. Przez pewien odcinek trochę znowu zdrętwiała stopa, ale po kilku kilometrach zupełnie o tym zapomniałem i w końcu przeszło.
Po 15 km wbiegam znowu w terenową ścieżkę i zabawne uczucie - mam wrażenie, że dosłownie spaceruję (nawet nie biegnę), mimo że na zegarku tempo w okolicach 5:20. Chyba nogi włączyły tryb autopilota i odcięły sygnały od mózgu. Postanowiłem jeszcze trochę się przemęczyć i poczekać z żelem do 18 km, żeby trenować bieg na pustym baku. Podbieg na most Grota i znowu wracam na prawy brzeg Wisły na ścieżkę terenową. Przede mną długi odcinek w słońcu, wcinam żel, zaczynam być coraz mocniej spragniony, a kolejne kilometry mijają coraz wolniej i wolniej...
Dystans półmaratonu mignął mi chyba jakoś nieco poniżej 1:55. Dosłownie jak na zawołanie w tym miejscu zaczęło mnie coś niespodziewanie ciągnąć w pachwinie. Na szczęście po jakimś czasie minęło. Miałem znowu wrażenie, że toczę się w miejscu, ale tempo cały czas równe w okolicach 5:20. Tętno w tej temperaturze i w słońcu zdążyło już podryfować do 170, więc chyba w okolice górnej granicy drugiego zakresu. Po żelu poczułem zastrzyk energii, ale żołądek zrobił się trochę cięższy, pewnie przez odwodnienie coś tam nie grało. Końcówka znowu pagórkowata, trochę więcej cienia, na koniec podbieg na Most Świętokrzyski i wracam na lewy brzeg Wisły. 24 km strzeliło, ale jako że lubię okrągłe liczby i miałem jeszcze daleko do domu, docisnąłem jeszcze 25-ty kilometr, trochę szybciej, po 5:08. Po drodze mijałem fontannę i wykrzesałem resztki samozaparcia, żeby się nie zatrzymać i nie wsadzić tam łba.
Uff, wreszcie koniec. Dobrze, że wziąłem drobne, bo kupiłem od razu w kawiarni butelkę coli i wody, pani trochę dziwnie na mnie patrzyła ("tylko to?")
Na koniec ok. 3 km spokojnego spaceru do domu.Było dość ciężko w końcówce, ale udało mi się nie paść po drodze, więc trening oceniam na plus.
Chyba mogę się już zapisywać na maraton, choć już widzę, jak cholernie ciężko będzie i ile pracy jeszcze przede mną. 
02:14:29 - 25,02 km @ 5:22 min/km ~ 163 bpm (max 178)
Podam jeszcze tempo i tętno poszczególnych 5-km odcinków:
5:29 ~ 152 bpm
5:31 ~ 158 bpm
5:15 ~ 164 bpm
5:17 ~ 165 bpm
5:20 ~ 172 bpm
Łącznie w tygodniu: około 62 km (wliczając niezarejestrowaną rozgrzewkę przed zawodami we wtorek).
Przez ostatnie 8 dni codziennie wykonywałem jakąś aktywność, wliczając inne sporty, więc jutro czas trochę zluzować.
Plan na kolejny tydzień:
W sobotę Bieg Powstania Warszawskiego. Jutro koniecznie wolne, potem seria trzech treningów: rytmy 400m, później jakiś skrócony long (ok. 16 km) przesunięty z weekendu i na koniec BS ok. 10 km po lesie. Dzień przed zawodami wolny.
Zacząłem około 20:00, gdy był już cień i temperatura w miarę znośna, jakieś 22C.
Podgląd tętna miałem wyłączony jak zwykle na zawodach, żeby nie mąciło mi to głowie.
Potem jeszcze na chwilę musiałem zwolnić do truchtu w wąskim gardle pod Mostem Świętokrzyskim (dużo ludzi). 7-8 km po 4:49. Biegło się super, ale nagle poczułem ochotę na toaletę i myślałem, że będę musiał się zatrzymać. Do tego znowu drętwieje prawa stopa - chyba odkryłem przyczynę - mam dwie pary fajnych oddychających skarpet, które są trochę za ciasne i zwykle drętwienie występuje tylko wtedy, gdy je zakładam. Brawo ja. 
Za 8 km oba problemy minęły (albo się do nich przyzwyczaiłem?). Dziewiąty kilometr w 4:45, a ostatni puściłem się już mocno w 4:35, ale wciąż czułem się dobrze wydolnościowo, a nogi też współpracowały. Na tych dwóch ostatnich średnie tętno wynosiło 170. Na koniec schłodzenie, 2 km truchtu, czyli najbardziej znienawidzona przeze mnie część treningu, też Wam tak się to dłuży? 
Duże zmęczenie poczułem dopiero w samej końcówce, na ostatnich 400m, wcześniej było wymagająco, ale pod kontrolą. Całość zamknięta ze średnim tempem 4:46 i tętnem 167, czyli trochę powyżej górnej granicy drugiego zakresu - jak na tę pogodę, jestem super zadowolony. 
Kolejne treningi pewnie opiszę po powrocie za 1,5 tygodnia, liczę, że będzie o czym pisać. 
Dałem się wyprzedzać innym biegaczom i zachowałem zimną głowę.
Postanowiłem przebiec odcinek przez Gocław tempem ok. 4:30 i zobaczyć, co będzie dalej. Przez cały czas widziałem w oddali migający kolorami wielki balon z napisem 1:35. Wystartowałem bardzo niewiele po nim, więc miałem jakieś pół minuty straty.
Zając pokazuje do nas i macha, żebyśmy go wyprzedzali. Udało mi się na wysokości stacji metra Stadion, kilkaset metrów przed metą. Pytam: masz jakiś zapas? Nie, na styk - pada odpowiedź i mówi, że jak mam siły, żebym cisnął finisz. Wbiegam do tunelu pod torami i zaczynam głośno krzyczeć z radości. Ostatnia prosta, dookoła masa kibiców, wyciągam ręcę w górę i biegnę jak wariat do mety, drąc się wniebogłosy. 