I tak w ogóle to mam plan pod połówkę w Radomiu. Tak se dzisiaj ułożyłam, bo nie chciało mi się naczyń zmywać
Tutaj jest: https://docs.google.com/spreadsheet/ccc ... UdUE#gid=0 W sumie prosty jak konstrukcja cepa, z tej samej stronki, co mój pierwszy plan pod połówkę. Niby powinien mieć 12 tygodni, ale że ja mam tylko 7, to trochę go zmodyfikowałam. Muszę jeszcze tylko ustalić jak szybkie ma być "szybko" - flott to po naszemu żwawo, dziarsko. Na pewno ma być szybciej niż "przyjemnie wymagające tempo" 
Porozciągałam się tylko po rozgrzewce.
Plan przewidywał 2-2,5 h. Chciałam wyjść jakoś tak koło 15-stej, ale goście śniadaniowi akurat o tej godzinie dopiero wyszli. Poza tym od rana padał śnieg. I padał, i padał, a ja tylko patrzyłam, jak za oknem robi się coraz bardziej biało... Rodzina też nie motywowała ("No coś ty, gdzie na taki śnieg, jutro pobiegasz"), ale jak stwierdziłam, że nie biegnę, to akurat zobaczyłam sąsiada, jak pomykał w lajkrach. Jeszcze chwilę się łamałam, ale w końcu koło 17-stej stwierdziłam, że twardą trzeba być nie mientką i idę. Oczywiście okazało się, że zapomniałam spakować lajkry, dobrze, że mama jakieś miała. Mp3 też nie wzięłam, ani buffa na szyję. No ale to jest sprzęt opcjonalny, więc obyłam się bez niego. Zaplanowałam sobie trasę wałami nad Odrą do mostu Swojczyckiego i z powrotem. Świetny pomysł, doprawdy 
Po tym, jak po paru krokach w śniegu po kostki miałam totalnie mokre skarpety, przeszłam na chodnik, no ale co z tego, jak się wkrótce skończył i trzeba było wrócić na wał... No ale twardą trzeba być itd., itp. Więc brnęłam sobie w tym śniegu, bo cóż mi pozostało. Musiałam też przebiec pod jednym mostem kolejowym, w obie strony. Tam trochę miałam stresa, bo była tylko taka wąziutka ścieżynka przy samym brzegu, do tego schodki, gdybym się poślizgnęła, to poleciałabym prosto do wody. I ponieważ rodzina czekała z kolacją, skróciłam trasę do mostów Jagiellońskich (jakieś 2,5 km w jedną stronę mniej). I dobrze, bo ok. 14.5 kilometra zorientowałam się, że zapomniałam nakleić sobie taśmę na przyczep i coś tam zaczął boleć. A bez sensu sobie coś przeciążyć tydzień przed połówką. I tak wyszło te 16 km ze śniegiem w twarz (wiatr tak kręcił, że niezależnie od kierunku mojego truchtu wiał mi w paszczę), w śniegu po kostki (ale za to buty czyściutkie!) i w ogóle śnieg. A dziś (w poniedziałek, znaczy się) widziałam na tym wale, co po nim wczoraj brnęłam, narciarzy biegowych, serio, serio 
A, i jakoś tak powoli nogi robią się lżejsze - bo zeszły tydzień pod tym względem był mocno średni...
Tempo w sumie dość przyjemnie wymagające, aczkolwiek tak całkiem letko nie było. Ciężko też w sumie nie. Łorewa. Zobaczymy, jak będzie w niedzielę. Pogoda ma być ładna, 7 stopni, lekki wiatr (15 kmh, ujdzie), słońce. Chyba na krótko pobiegnę. Ale spakuję na wszelki wypadek i długie galoty, bo jadę do Berlę już jutro, a z prognozą pogody to wiadomo jak jest 
Była już 10, więc jeszcze raz stanęłam do toitoia, posocjalizowałam się w kolejce, a potem naderwałam sobie paznokcia u kciuka 
Na trasie było też 30 zespołów, mnóstwo cheerleaderek, było rewelacyjnie pod tym względem, kryzysy mijały jak ręką odjął 
). Trasa wspaniała, jak biegliśmy pod Bramą Brandenburską i w oddali widać było anioła na Siegessaeule, to aż się wzruszyłam 
Masakra. Nogi z betonu, zero mocy, tętno w kosmosie. I tylko stopa w miarę współpracowała, bo tylko delikatnie przypominała o sobie. Siłą woli jakoś przebiegłam 7,5 km i zatrzymałam się na chwilę w cieniu, żeby uspokoić tętno. Na niewiele się to zdało, po ruszeniu tętno wróciło w drugi zakres niemal natychmiast, dotruchtałam więc do pierwszego sklepu i zakończyłam tę bezsensowną mękę. I do tego jeszcze coś mnie podkusiło, żeby kupić powerade'a - tego zielonego. Pierwszy łyk spoko, potem mnie zasłodziło i brzuch mnie rozbolał 
