Po Półmaratonie Królewskim poczułem się jak bokser, który pod koniec siódmej rundy otrzymał solidny cios i runął na deski z hukiem. Siedem rund przeboksował zgodnie z planem, wydawało mu się, ze ma rzecz pod kontrolą,, że spokojnie realizuje założony plan zyskując kolejne punkty bo przecież zgodnie z planem ma tą walkę wygrać na punkty, może minimalnie ale jednak. Tymczasem wylądowałem na deskach i świat zawirował, sędzia zaczął odliczanie no i rozpoczął się czas próby. Wstanę czy nie?
Ten tydzień, który miał być spokojnym i regeneracyjnym dochodzeniem do siebie po zmęczeniu półmaratonem nabrał innego znaczenia i nagle mniej istotne stało się realizowanie założenie i planów a bardziej odbudowanie się tak fizyczne jak i psychiczne. Nagle maraton, do którego wydawało mi się, że jestem przygotowany świetnie stał się czymś niemożliwym do wykonania, nierealnym a nawet w pewnym sensie abstrakcyjnym.Mentalnie leżałem na deskach i nawet wstawać mi się nie chciało, coś we mnie pękło, zawaliła się konstrukcja cała i wszystko poszło się.......
A sędzia odlicza:
Jeden - niedziela po południu, leżę i kwoczę, po połówce idę po południu spać co mi się nie zdarzyło od lat, jestem wykończony.
Dwa - poniedziałek - 6.30 rano, córki na basen a ja zabieram się za przykry obowiązek czyli bieganie. Rano zawsze biega mi się fatalnie, początkowo ledwie się czołgam a później co najwyżej dochodzę do tempa regeneracyjnego. Ale biegne i nie jest źle. Zadziwia mnie, ze biegnie mi się przyjemnie, nie ma zmęczenia materiału ale niby po czym ma być, przecież ta połówka to była biegana byle jak i nie do końca, na mentalnym zaciągniętym hamulcu. Ale przyjemne bieganie jest na plus
Trzy - wtorek - znowu radość o poranku i "jutrzenki blask duszkiem pić" . Leci mi sie naprawdę dobrze, wolno niby ale osiągam na tym porannym wybiegu nieosiągalną dla mnie poranną średnią przelotowa 4.49 - no szok, odrywam więc dupsko od desek
Trzy - środa po południu, Park lotników i biegam wolne bez wysiłku po 4.30, znowy 15km, dla złamania nudy dwie kilometrówki biegnę sobie z kolegą co tempa tam robił (3.55 i 3.48). Wyraźnie wstałem i patrzę na sędziego czekając na znak do kontynuacji walki
Cztery - czwartek. Znowu tylko wolno, nie spinam się wcale, drobię grzecznie jak geisza 16km po 4.29. Nic nie rozumiem, wolne wchodzi szybko jak nigdy, to w końcu jestem zajechany czy ekstra-mocny.
Pięć - piątek 11km na zaliczenie o poranku, wolno.
Sześć - sobota, miał być dzień próby czyli planowane 16km TM na wóz albo przewóz. Ale nie było. Cała noc nie przespana bo córka złapała grypę żołądkową, odpuszczam bieganie bo na niedospaniu to żaden sprawdzian.
Siedem- niedziela, noc przespana i ruszam koło południa, jest zimno i pada ale nie ma już miejsca na wybrzydzanie.
Biorę się za 16km TM, które mam pobiec jak na maratonie, bez fikania, tempem koło 3.59, ma być spokojnie i równo. Liczę się z dwoma scenariuszami:
- jestem zajechany to będą miłe złego początki a po chwili kapa, wjazd w trzeci zakres i umieralnie - wszystko jasne
- jestem ekstramocny - zaliczę 16km spacerowo na niskim tętnie i w bajkowej intensywności - wszystko jasne
Życie jednak rzadko daje proste i klarowne odpowiedzi bo choć biegnę to bardzo grzecznie i wg planu to nie jest zerojedynkowo. Ani to trening bardzo trudny ani spacerowy, idzie nieźle i generalnie jak na takie 16km TM to nawet bardzo dobrze, zamykam to średnio po 3.58 ale końcówka już łatwa nie jest, czuje lekkie zmęczenie, znużenie, muszę się już lekko natężać by to biec niżej 4.00. Gdyby nie cała ta otoczka to to byłby dobry trening, fajne bieganie i można to kupić ale... Jest zawsze jakieś ale. Biegałem z pulsometrem i wyszło mi, że tren robiłem na nieco wyższym tętnie, jak miesiąc temu najwyższe miałem 150 a średnie 145 to teraz 153 na 148, niby niewiele ale jednak. W odczuciach jednak było podobnie wiec może szukam dziury w całym.
Osiem - po trenie, czuje, ze fizycznie wstałem z desek, może już nie jestem świeży i pewny ale mogę podjąć walkę. Jestem nieco nadgryziony ale nie leżę. Mentalnie jest nieco gorzej niestety a rzecz komplikuje grypa żołądkowa; dziś w nocy druga córka zaatakowana, nocka też nieco w plecy, poranne bieganie wypadło z grafiku (to akurat mały problem); żona coś z rana też narzekała i atmosfera trochę dla nas z rodzaju czekając na wyrok. To nasze Porto zaczyna słabo wyglądać niestety. Tymczasem 48 lat ukończyłem. 2.48 na 48. Nie traćcie nadziei
Staram sie nieco odpocząć kryjąc się przed wiatrem i ze smutkiem patrzę jak tracę powoli zyskany zapas. Przed 25tym nawrót na szczęście, grupa od razu przyspiesza, później wodopój i powtórka z 15tego, grupa się rozciąga i połowa ludzi odpada i mi znów nie udaje się dociągnąć. To przez to, ze muszę chyba więcej pic od Portugalczyków. Ale wyprzedzam tych co odpadli i z grupą na radarze ciągnę samotnie. Tempo wraca do okolic 4,00 i choć idzie trudno to idzie. Początek końca to 29ty kilometr i kolejny podbieg na most Louisa I. Wbiegam oszczędnie i tracę ale tym razem nie zbiegamy z mostu tylko skręcamy na wschód i biegniemy dalej wzdłuż rzeki do nawrotu. Kilometr z podbiegiem w 4.14, kolejny już bardzo ciężko w 4.02 i na 30 tym jestem w 2.00.03. Mimo, że to jest prawie 50 sek szybciej niż rok wcześniej to lekko mnie to podłamuje bo wiem, ze tu warunki na końcówce będą dużo gorsze i szansa na utrzymanie tego wyniku jest mała. Do nawrotu na 32 szym znowu jakoś pod przeciąg - 4.07, nawrót i od razu lżej, walczę jeszcze (3.58). Ale teraz biegniemy już do oceanu wzdłuż rzeki i to jest ten gorszy kierunek. Lekki podbieg do centrum i kilkaset metrów tunelem pod starówką pod wiatr pokazuje, że już jest raczej po herbacie (4.05), kolejny kilometr pod wiatr w 4.05 pokazuje, że w tym tempie to może co najwyżej 2.50 złamię zakładając, ze utrzymam to na końcówce wzdłuż plaż centralnie pod wiatr.Zimna kalkulacja i postanawiam odpuścić, nie widzę szans i sensu dalszej walki. Przegrałem. Szkoda bo było nieźle i szło ale nie tym razem.
Druga połowa oczywiście trudniejsza ale wyszedł jej PS tylko 1 minuta co w tych warunkach i w tej stawce zapewne mieściło się w czołówce bo ze świecą szukać w tym biegu takich równych cyferek. Szkoda więc tej bardzo trudnej końcówki bo te 39 sek co jej brakło do życiówki w lepszych warunkach na pewno by ze sporym zapasem pobiegła. Ale co tam, na to nie mamy wpływu i wynik uznaję za świetny zwłaszcza, że 60 dni wcześniej poruszała się o kulach a na pierwsze truchtanie wyszła 25.09. A tu taki wynik, 14 open w kobietach, drugie w kategorii i odejmując biegaczki elity to 9 ta, w każdej kategorii byłaby na pudle w tym biegu. 
I znowu idzie dobrze, bardzo równo. Zamy7kam to po 3.58 z rezerwą choć na końcu jestem bardzo zmęczony jakoś takim zmęczeniem całkowitym a nie intensywnością biegu bo ta jest bardzo maratońska. Biorę to na karb odwodnienia bo jednak jest bardzo ciepło a ja tren robię o suchym pysku. Jestem raczej zadowolony