Zgodnie z planem wyprawiliśmy się ponad mgielną czapę zalegającą nad jeziorem, wybór padł na okolice jeziora Taney. Nie zebraliśmy się bladym świtem, więc nie liczyliśmy, że uda się zrobić jakąś długą trasę, ale i tak wypad uważamy za udany. Po zjechaniu z autostrady zaczęliśmy wspinać się z doliny Rodanu w górę poprzez wybarwione jesienne lasy i gołe już winnice ku Vouvry, Miex i wreszcie Le Flon. Tam zostawiliśmy samochód i ruszyliśmy ku przełęczy Taney. Mówiliśmy sobie - taki niedzielny spacerek, ale podejście na przęłęcz się okazało takie mocno "sportif". Cieszyłam się, że wzięłam kije. Część drogi po dużych głazach w nieczęstym tu czerwonym kolorze.
Za przełęczą ukazał nam się turystyczny raj... chwilowo uśpiony w międzysezonie. Kwatery, knajpki itp. pozamykane na głucho. Pomiędzy nimi zielonkawa głaska tafla jeziora Taney, za nią strzelające w niebo skąpane w słońcu dwa wierzchołki Les Jumelles (Bliźniaki).
Na słoneczko w głębki "cyrku" było już za późno, za to wszędzie na trawie lśniły długaśne igiełki szadzi - coś pięknego! Na krańcu jeziora w osadzie Taney poidełko wciąż płynącą wodą, choć mróz już zdążył wyczarować niezwykłe formy:
oraz teren do tańców na lodzie:
Stamtąd dostrzegliśmy, że przeciwny kraniec jeziora jest wciąż skąpany w słońcu i pospieszyliśmy, by tam piknikować. Zbiegliśmy nad zieloną taflę, wyjęliśmy wiktuały i już byliśmy w cieniu. Posiłek nie był więc za długi, bo zimno w tyłki, a termos z herbatką cieszył się sporym powodzeniem. Obchód jeziora kończyliśmy energicznie, by się rozgrzać, ale dla takich ujęć nie wahałam się zatrzymać (byłyby lepsze, jakbyśmy nie zapomnieli normalnego aparatu).
Na zejściu z przełęczy szybko zrobiło nam się ciepło przy lawirowaniu wśród kamoli na stromiznach.
Ostatnie spojrzenia na płaskie jak stół dno doliny Rodanu i piętrzące się nad nią szczyty już w pełnej zimowej szacie, po czym w autko i po okrążeniu jeziora powoli zanurzaliśmy się na powrót w mgle. Wjeżdżaliśmy do Lozanny akurat o takiej porze, że mogłam bezpośrednio skończyć na mszę w Polskiej Misji, szczęśliwie nie byłam za bardzo ubłocona. 
A po stwierdziłam, że po co tłuc się metrem w dół, jak można zbiec, jedynie będzie mi mocno za ciepło całym rynsztunki. Nic to, byłam pod domem po 25 minutach, metro jedzie minut 12 + trzeba doliczyć 5-10 minut na dojście na i ze stacji. 
Czyli wpadł mi spontanicznie i trening (z)biegowy, żwawe -240m. Fajny miałam dzień, nie?
). Wracamy na linię startu, ale wciąż jeszcze jest czas, więc wtaczamy się na podbieg znów. Potem już czekamy na start, oboje podchodzimy do biegu na luzie przez dalekie od optymalnego przygotowanie, ale coś tam próbujemy obstawiać czasowo. Nuno mówi 45 albo lepiej, jak mówię, że kupuję wszystko poniżej godziny. Potem jeszcze obstawiamy na której pętli Nuno mnie zdubluje - ja mówię na końcu czwartej, Nuno - na piątej. Bieg u mnie będzie na czuja, bo co prawda mam znów garmina i nawet wrzuciłam do torby footpoda, ale bez części służącej do mocowania na butach. Jakoś mnie to nie zmartwiło. Wciąż nie udało nam sie zlokalizować kolegi Michaela, może dojrzymy go gdzieś na trasie. Przesuwam się w tył peletonu, Nuno w przód, za chwilę strzał i lecimy:
Drugi raz dubluje mnie zwycięzca. Czuję, że zwalniam, świadomość, że bieg jest na bliżej nie określonym dystansie nie daje motywacji do jakiegoś szczególnego ciśnięcia. Czas na koniec pętli w sumie pozytywnie zaskakuje:
, a dziś pierwszy raz wspinaliśmy się z asekuracją dolną zamiast na wędkę. Koleżanki nie upuściłam, to się liczy.
W każdym razie do prawego kolana poobijanego o chwyty na ściance tego dołączyło obite lewe + oba łokcie. Dziura na szczęście tylko w rękawiczce. Nic to, zacisnęłam zęby i zbiegaliśmy dalej, na budziku nawet i poniżej 5:20 min/km. Potem na płaskim oczywiście zwolniliśmy nieco, ale w sumie parliśmy mocno i daliśmy radę, więc udawałam, że nie widzę, jak szybko jest. Oczywiście cieszyłam się jak dziecko, że tak śmigamy, więc zrobiłam lap zanim wpadliśmy na końcówy 10 minutowy podbieg. Tempo dotąd - średnio 6:06 min/km. W domu sprawdziłam tempo końcówki 6:07 min/km 
. Jednak nie zwolniliśmy, ale fakt, że łatwo nie było, chciało sie maszerować, ale głowa zwyciężyła. Po ściągnięciu bluzy odkryłam dwie rany na łokciach a w świetle na nodze pięknie się mienił napuchniety guz (na łydce nawet bardziej niż na kolanie). Ale co tam, warto było. 
A dziś w porze obiadowej już się przewietrzyłam, wraz z koleżanką. Tempo nierówne w zależności od ukształtowania terenu, zaangażowania w dyskusję, narastającego głodu. Dwa treningi temu biegałyśmy 35 minut, ostatnio 36 minut, dziś 37 - samo wychodzi. 
zamki. Skarpet nie zabrałam i dobrze, w nogi temperatura optymalna.
