░ WAGA: 72,1 kg
░ BMI: 22,3
COBYTU...
▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬
Nie biegałem. Trochę się namieszało przez tę chorobę, nie daje za wygraną... cały czas mocny katar, kichańsko i ból głęboko w gardle. Do lekarza nie idę, bo by pewnie "profilaktycznie" zaaplikował mi terapię antybiotykową... Wolę już chyba być nie do końca zdrowy. Jutro mam w planie trochę pracy z papierami z rana, a potem chciałbym zrobić długie wybieganie, ale ostatecznie się zobaczy... AAAAPSIK!
▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬
Napisz komentarz
Wpis wygenerowany za pomocą programu Sporttracks 2.1 i dodatku Spark Exporter Plugin.
.
. Między 9, a 10 km natomiast się trochę zgubiłem, co widać na screenie z trasy. Przełączyłem wtedy Garmina w tryb mapy i już do końca biegłem jak po sznureczku - super sprawa. Las piękny, sporo wzniesień na trasie, czasami bagienko, śpiewające ptaki, dywany zawilców. Szczególnie urokliwe były tereny w okolicy Ław, oraz rezerwaty ścisłe przez które przebiegałem. Ani żywej duszy - tylko ja i przyroda. Około 19 km zjadłem batona - smaczny. Do 25 km czułem się wyśmienicie i nawet pozwoliłem sobie na komentarze w stylu "eeeee no, ten maraton to jest do zrobienia bez problemu". Wydolnościowo okej, nogi w porządku - ani śladu bólu goleni... I wtedy się zaczęło. Niewinnie, od lekkiego bólu w lędźwiach i zmęczenia w nogach. Skończył mi się Powerade i wreszcie mogłem wywalić butelkę (tak, do kosza) - naprawdę chciałem by było go więcej, wypiłem do ostatniej kropelki. Od 25 do 29 jeszcze dało się jakoś biec - było ciężko, już powłóczyłem nogami, a sylwetka się pochyliła, ale dawałem radę. Zaczął mnie martwić pewien objaw - mrowienie dłoni i trudności z koncentracją (gdyby ktoś kazał mi policzyć ile to jest 7 x 8, to chyba nie dałbym rady). Tłumaczyłem sobie, że jeszcze tylko 4-5 km i będę w domu, napiję się wody, odpocznę... Pić mi się chciało tak, że rozważałem czy nie napić się wody z kanału - tak pięknie pachniała :D... Między 29 a 30 km zatrzymała mnie jakaś babka, która na rowerze chciała dojechać do szosy i to podejrzewam był gwóźdź do trumny, ponieważ się zatrzymałem. Zrobiłem to oczywiście z wielką ulgą, ale to nie był dobry pomysł. Wyjaśniłem jej, że do szosy jest 5 kilometrów, a ona przewracając oczami powiedziała, że to za daleko i że wraca! Nie chciałem jej mówić ile przebiegłem :D... Powróciłem do "biegu", by po połowie kilometra się zatrzymać... Wyłączyli światło, nogi jak z kamienia, łamię się w pół (ehhh - Core Stability w ciemnej dupie!!), plecy jak z waty... Ruszam znowu - po 500 metrach znowu przystanek. Ręce mrowią wściekle, wzrok mętny, palce u nóg bolą jakby ktoś mi przychrzanił w nie młotkiem... Masakra. Podejmuję następną próbę biegu - tym razem biegnę kilometr. Skracam trochę drogę, biegnę po kostce. Z daleka widzę Magdę, wraca z pracy... Wiem, że będę musiał się zatrzymać. Przyjmuję to z wielką ulgą. Magda widzi, że ledwo żyję - oczy podkrążone, słabe kojarzenie. Żegnamy się. Nie próbuję dalej biec... Idę pół kilometra do domu. W domu ledwo wchodzę po schodach. Wypijam 2 szklanki wody i Powerade, rozciągam się, staję na wagę i nie wierzę... Przed chwilą wypiłem litr płynów (nie licząc pół litra w drodze), a waga wskazuje 70,2 kg, co oznacza, że bieg wycisnął ze mnie 2,9l płynów... Wykąpałem się, zamówiłem pizzę, zjadłem ją i wziąłem drzemkę. Teraz czuję się o niebo lepiej.
. Zero wody przez ten czas. Ani się człowiek nie umył, ani dobrze nie wy@#%... Tragedia, średniowiecze. Dodatkowo nieszczególne samopoczucie, ale nie będę się rozpisywał. Dzień rozwalony - niczego co sobie zaplanowałem nie udało mi się zrobić. Troszkę poćwiczyłem wieczorem, ale było tego jak na lekarstwo, więc nie uwzględniam... Jutro mam nadzieję na lepszy dzień.
. Baardzo fajnie było!
