Moderator: infernal
. Tempo 6:09 min/km, średnie tętno 135. Jutro wolne, a w sobotę planuję wypad do Sobótki i zrobienie 25-30 km po Masywie Ślęży i Raduni.
przegapiłem szlak i zgubiłem go, przez co zamiast na Przełęczy Słupickiej znalazłem się na Przełęczy Sulitrowickiej, czyli znacznie dalej. Nie zmartwiło mnie to jednak jakoś specjalnie i ruszyłem dalej, tak jak planowałem niebieskim szlakiem. Niestety w pewnym momencie znalazłem się na zielonym. Też dobrze Potem znowu odnalazłem niebieski i wydawało się, że jestem w domu. Cały czas coś mi nie pasowało, po której stronie jest Ślęża. Ale nic to napierałem dalej. Na Garminie pyknął 20 km a Ślęża cały czas daleko. W końcu wybiegam z lasu na drogę i.... jestem znowu na Przełęczy Sulistrowickiej 
Zamiast w kierunku Ślęży, pobiegłem na Radunię czyli tam gdzie miałem biec gdybym nie zboczył na zielony szlak. Nie pozostało mi nic innego jak wrócić czerwonym szlakiem po swoich śladach pod Wieżycę. Sęk w tym, że miałem już chyba z 23-24 km na liczniku i z tego co pamiętałem, jeszcze jakieś 10 km z podejściem pod Ślężę. To było ciężkie 10 km, ale jakoś udało mi się wdrapać na szczyt, a potem "niby" zbiec Pod Wieżycę. Całość zamknęła się w ponad 33 km, z przewyższeniem 1.300 m. Trochę mimo woli wyszedł mi dobry trening, no i zostało jeszcze trochę szlaków do zwiedzania . wyszło 4:24. Całość 8 km.
), poszło to bardzo słabo 4:54. Na szczęście zmartwychwstałem i ostatni kilometr był najszybszy 4:29, z finiszem po 3:35 
. Szkoda, że skopałem to tak taktycznie, bo było można złamać dzisiaj 23 minuty, co udało mi się tylko 2 razy. Na życiówkę nie było szansy, nie na tej trasie i nie w tym okresie treningu w jakim jestem. Tak czy owak okazało się, że to był mój trzeci wynik na 5 km w życiu - 23:12 (wg mojego zegarka). Szybciej pobiegłem tylko na trasie Parkrun, ale tam jest płasko i bez zakrętów. Zatem chyba powinienem być zadowolony. Byłem pierwszy na zmianie, więc pierwsze okrążenie biegłem jeszcze w szarówce (start był o 21.00). Od drugiego było już ciemno i trzeba było używać czołówki. Stawka się rozciągnęła, więc często biegło się samemu. Niektórzy nawet cisnęli bez oświetlenia 
Generalnie trasa crossowa, po trawie co miało wpływ na tempo, które w moim przypadku spadało z każdym kolejnym okrążeniem. Zawsze na początku za szybko (adrenalina związana ze zmianą), potem zwalnianie, potem kryzys i na końcu przyśpieszenie Nasz wynik to 3:05 i 14 miejsce na zdaje się 30-40 zespołów. Wg Garmina przebiegłem 10,23 km, w czasie 46:21, co daje średnie tempo 4:32, średnie tętno 176, maksymalne 193. . . . 
czas zdecydowanie gorszy niż planowałem, ale warunki ciężkie. 53 km, 9h35min. Więcej postarał się napisać jutro. . Pierwsze 7 km to asfaltowa droga, głównie pod górkę, ale było też w dół. Początek wymarzony, żeby się rozgrzać (cokolwiek to znaczy w sytuacji temperatury około 20 stopni o poranku). W okolicach 7 km, skręcamy na szlak. Kolejny odcinek asfaltowy czeka nas przed metą czyli za około 45 kilometrów. Pierwsze podejście spokojne, słońce wschodzi. Rachowiec zaliczony – żyć nie umierać . Robi się coraz cieplej, ale cały czas jest przyjemnie, chociaż zapotrzebowanie na płyny jest dość duże. Drugi poważniejszy szczyt Kikuł, jest już trudniej, ale nadal super. Dobrze się nastawiłem, bo pomimo tego, że to już okolice 20 km czuję się dobrze i nie mam żadnego kryzysu czy zwątpienia. Następna wspinaczka już na jeden z dwóch najwyższych punktów – Wielka Racza czyli około 1200 m n.p.m. Tutaj już wchodząc wizualizowałem sobie, co kupię do picia w schronisku. Wymyśliłem, że colę i piwo bezalkoholowe . Już jakiś czas piłem wodę z bukłaka (bidon już dawno opróżniłem) i chciałem też uzupełnić zapas, bo nie wiedziałem ile tam mogło zostać. W końcu udało się wdrapać, ale okazało się, że kolejka ultrasów w schronisku jest na co najmniej na 10-15 minut stania . To było około 26 kilometra. Jako, że wydawało mi się, że punkt żywnościowy na Przegibku jest na 32-33 kilometrze stwierdziłem, że ruszam dalej, bo wody spokojnie powinno mi starczyć. Po chwili zobaczyłem tabliczkę Przgibek 3h15min. To dało mi do myślenia, niemożliwe żeby dystans 5 -6 kilometrów dla turystów był planowany do przejścia w takim czasie. W końcu kogoś pytam i okazuje się, że punkt jest na 37 kilometrze. Zaczynam lekko panikować, że zabraknie mi wody, a temperatura już mocno podskoczyła. Po drodze na Przegibek jeszcze Jaworzyna i zaczynam łapać kryzys. Racjonuje sobie wodę, bojąc się że mi zabraknie. Później okazało się, że nie było takiej potrzeby, ale strachu się najadłem. A Przegibka ciągle nie było widać. W końcu jakoś dowlokłem się do punktu. Niestety trzeba było zejść do przełęczy i wrócić z powrotem na szlak, co psychicznie było ciężkie. Po jakiś 10 minutach na punkcie żywieniowym ruszam dalej, już dość mocno wymęczony. W okolicach 40 km miało być rozejście tras 50 i 80 km. 40 km minął, cały czas pod górę, w pewnym momencie prawie na czworakach, a punktu nie ma. Chociaż to kompletnie irracjonalne zaczynam myśleć, że może jakoś go ominąłem i teraz umrę na 80 km trasie . Na szczęście w końcu szczyt – Wielka Rycerzowa (znowu około 1200 m n.p.m) i uderzam w dół. Po chwili pojawia się bacówka pod Rycerzową Górą i postanawiam napić się coli. Już nie interesuje mnie jakim będę miał czas. Po prostu chcę na chwilę usiąść i wchłonąć trochę cukru. Około 10 minut mija szybko, na pogadankach z towarzyszami niedoli . Niestety bardziej doświadczony zawodnik mówi nam, że to nie koniec bo czekają nas jeszcze dwa podejścia z Mańcułem na czele. Lekko zrezygnowany ruszam powoli dalej. Po jakimś czasie chyba cola zadziałała, bo zaczynam biec i kryzys jakby nieco minął. A potem zaczyna się znowu wspinaczka. Już 46 kilometr – jednak jest jakieś życie po maratonie . W końcu w okolicach 48 kilometra jestem na szczycie, do mety 5 km o czym informuje tabliczka i napis na słupku „teraz już tylko w dół”, który ma napawać optymizmem 
. Niestety to już nie był moment na optymizm. Szlak w dół biegnie stromo, po luźnych kamieniach. Poruszam się jak zombie. Tempo niewiele szybsze niż na podejściach. Na domiar złego kończy się las i zaczyna prawdziwa patelnia. Godzina około południowa, więc słońce daje do wiwatu. To było najdłuższe 5 km w moim życiu. Nie wiem nawet ile to trwało pewnie około godziny. Nie jestem w stanie biec i jest mi już wszystko jedno. W końcu jestem w Ujsołach, ledwo człapię do mety zmuszając się na ostatnich metrach do truchtu. W końcu jestem – czas 9h36min i 53 km. Czyli dobrą godzinę dłużej niż zakładałem. Nie bardzo mam siłę się cieszyć czy mówić cokolwiek. Kiwam głową żonie, że jest ok i krokiem zombie idę do strumyka pełnego innych zawodników. . Na pewno będę chciał wrócić za rok i przynajmniej zejść poniżej 9h. W sumie jak to analizuję to najwięcej pracy czeka mnie nad głową. 40 kilometr nie oznacza automatycznie śmierci . O ile pierwszą część dystansu świetnie oswoiłem, to po 40 kilometrze, niepotrzebnie centrala kazała mi się mazać i użalać na sobą, nic takiego się nie działo. Coś tam bolało jak i 10 km wcześniej, po prostu trzeba to zignorować. Może wmówić sobie, że uderzam w 80 km i potem odbić na 50 km? Wczoraj już samopoczucie dobre, dzisiaj praktycznie nic mnie nie boli, więc mam plan na lekkie rozbieganie. Idzie jesień, więc wracam na ulicę , ale jeżeli zdrowie tylko będzie pozwalało, to przyszłe lato będzie należało do gór . W nocy znowu burza, więc rano warunki do biegania były jako takie, chociaż zacząłem zbyt późno (około 7.30), więc duchota i słońce (dzisiaj słoneczny dzień) dały w drugiej części w kość. Generalnie dzisiaj wyszedł mi taki cross/fartlek. Na 9 km 77 m w górę, trochę kamieni. Średnie tempo 5:32 min/km, ale było mocno zmienne. Najlepszy kilometr 4:28, ale było z górki Średnie tętno 150, maksymalne aż 184. Fajny trening, który powinien dać podbicie formy. Jutro na pewno wolno i raczej krótko. W czwartek wolne. Mam zamiar zrobić tutaj 3 dobre treningi, są ku temu tereny.