Komentarz do artykułu Kto to jest maratończyk? - felieton

[Tomasz Peisert]

Gwarantuję, że w kolejnym artykule zajmie się zupełnie innym.
Ale nie bardzo wiem dlaczego Tomek nie może debatować nad tym jak się okazuje bardzo relatywnym zagadnieniem. Co z tego, że skasował ze swojego bloga? Nawet w mailach dostałem jakieś oburzone głosy, że Tomka publikujemy? O co chodzi?

Swego czasu tego typu nieco analogicznym zjawiskiem zajmował się amerykański psycholog Irving Janis.
Ciekawa sprawa, ale ja się lepiej czuję stanowiąc ofiarę tego znanego od wieków "trendu"

[Rolli]

...Po pierwsze, przecież temat jest ciekawy: czy maratończykiem jest ten kto ukończy zorganizowany maraton czy ten kto pokona w dowolny sposób 42 km?

Dlatego, odkąd zacząłem biegać i marzyć o maratonie (tak!, dla mnie to jest wyczyn) ale maratonie ulicznym, debiucie w dużym mieście, z tysiącami innych biegaczy, przygotowuję się do takiego maratonu i podjąłem decyzję, że na swoim treningu przed głównym startem-debiutem nie przebiegnę 42 km, żeby nie odbierać sobie przyjemności wbiegnięcia na metę (o ile dam radę) i przekroczenia tych 42 km własnie w biegu ulicznym razem z innymi i przy oklaskach a nie gdzieś sam w polu gdzie zazwyczaj biegam.
Dla mnie, właśnie na debiucie (w Krakowie), jeśli dobiegnę do mety zostanę maratończykiem.
I nie odbierajcie (wy wszyscy którzy przebiegli po 20 i więcej maratonów) mi moich marzeń o maratonie pisząc że starcił etos - dla mnie to będzie najważniejszy bieg w moim dotychczasowym grubym życiu i tyle

To znaczy ze jak przebieglem w parku na treningu 43km (bo przebieglem) to nie jestem maratonczykiem?

[pasikonik]

Gwarantuję, że w kolejnym artykule zajmie się zupełnie innym.
Ale nie bardzo wiem dlaczego Tomek nie może debatować nad tym jak się okazuje bardzo relatywnym zagadnieniem. Co z tego, że skasował ze swojego bloga? Nawet w mailach dostałem jakieś oburzone głosy, że Tomka publikujemy? O co chodzi?

Swego czasu tego typu nieco analogicznym zjawiskiem zajmował się amerykański psycholog Irving Janis.
Ciekawa sprawa, ale ja się lepiej czuję stanowiąc ofiarę tego znanego od wieków "trendu"

Moim zdaniem, to zwykły atak hejterów. Okazuje się, że nawet w środowisku biegaczy zdarzają się tacy. Wystarczyło, że ktoś pierwszy zamiast się odnieść do treści artykułu, zrobił nieuzasadnione uwagi na tematy gramatyczne, by zaraz pojawiły się głosy podważające kompetencje autora. I dyskusja zmieniła się w kąsanie ofiary, w internetowy lincz.

Trzymam stronę pana Tomka. W przeciwieństwie do większości uważam, że postawił ważne dla środowiska biegaczy pytanie. A wściekły atak na jego osobę tylko potwierdza, że trafił w czuły punkt.

[pehop]

Ciekawa sprawa, ale ja się lepiej czuję stanowiąc ofiarę tego znanego od wieków "trendu"

Moim zdaniem, to zwykły atak hejterów. Okazuje się, że nawet w środowisku biegaczy zdarzają się tacy. Wystarczyło, że ktoś pierwszy zamiast się odnieść do treści artykułu, zrobił nieuzasadnione uwagi na tematy gramatyczne, by zaraz pojawiły się głosy podważające kompetencje autora. I dyskusja zmieniła się w kąsanie ofiary, w internetowy lincz.

Trzymam stronę pana Tomka. W przeciwieństwie do większości uważam, że postawił ważne dla środowiska biegaczy pytanie. A wściekły atak na jego osobę tylko potwierdza, że trafił w czuły punkt.

Ale tu nie chodzi o pytanie i jego "wagę" (bo jedno i drugie są śmieszne), a o sposób jego zadania - albo należy opisać "problem" neutralnie, albo jasno sprecyzować swoje stanowisko i kulturalnie zacząć polemikę. Tutaj autor zasugerował, że jesteś durniem. Potem popieprzył trochę farmazonów na temat inteligencji i zadał pytanie czy pasikonik jest inteligentny pisząc, że odpowiedzi musi sobie udzielić każdy sam.
To takie porównanie, którym nie chciałem Cię obrazić, a świadomie to zrobiłem. Za co przepraszam. Na serio.

I nie robię z siebie ofiary "trendów", czy innych wydumanych bełkotów

[infomsp]

A może tak jak w chodzie? Sędziów do każdego zawodnika i jak nie będzie fazy lotu, czyli oderwania obu nóg od ziemi, to znaczy, że nie biegnie. I go z trasy. Dla amatorów można wprowadzić 3 ostrzeżenia, to będą mogli to wykorzystać na picie albo zjedzenie banana na poboczu. Jak mu się będzie chciało sikać to mniej zje. Będzie obiektywne kryterium na maratończyka.

[mariuszbugajniak]

A może tak jak w chodzie? Sędziów do każdego zawodnika i jak nie będzie fazy lotu, czyli oderwania obu nóg od ziemi, to znaczy, że nie biegnie. I go z trasy. Dla amatorów można wprowadzić 3 ostrzeżenia, to będą mogli to wykorzystać na picie albo zjedzenie banana na poboczu. Jak mu się będzie chciało sikać to mniej zje. Będzie obiektywne kryterium na maratończyka.

no to i ja nie jestem maratończykiem z tą fazą lotu non stop

[Wojtek W]

Gwarantuję, że w kolejnym artykule zajmie się zupełnie innym.
Ale nie bardzo wiem dlaczego Tomek nie może debatować nad tym jak się okazuje bardzo relatywnym zagadnieniem. Co z tego, że skasował ze swojego bloga? Nawet w mailach dostałem jakieś oburzone głosy, że Tomka publikujemy? O co chodzi?

Swego czasu tego typu nieco analogicznym zjawiskiem zajmował się amerykański psycholog Irving Janis.
Ciekawa sprawa, ale ja się lepiej czuję stanowiąc ofiarę tego znanego od wieków "trendu"

Ten mechanizm nazywa się racjonalizacja lub racjonalizowanie. Bezcenny przy obronie własnej samooceny.

[DOM]

Właśnie wpadłam, że ja to mam problem... kiedy zostałam maratonką/maratończykiem (jakoś feminizacja pewnych określeń nie do końca mi leży...)??? Pomóżcie

Otóż był maj. Maj jakich mało. Lało i było cholernie zimno. Był to jednak pamiętny dla mnie miesiąc, bo wtedy zaczęła się moja przygoda z bieganiem długodystansowym. Po dwóch tygodniach od zakupu butów do biegania ukończyłam swój pierwszy półmaraton. Jakież to było szczęście. Pamiętam też rozczarowanie - "q..., mogłam od razu ukończyć maraton...Toż to wcale tak bardzo nie bolało". Ból miał jednak przyjść miesiąc później, gdy gnana młodzieńczym entuzjazmem postanowiłam zmierzyć się z setką (sudecką). W dzisiejszych czasach pewnie byłoby to nie do pomyślenia, ale wtedy kalendarz biegów był tak ubogi, że decyzja o setce zapadła w związku z pasującym mi terminem. Inne definitywnie odpadały (sesja). Nic to, że musiałam przejechać pociągiem pół Polski (bagatela 3 przesiadki), że wybierałam się na spotkanie przygody sama. Jak się ma dwadzieścia lat wszystko wydaje się proste Jednakże w tym miejscu pojawia się wielki problem - pytanie, które nie daje mi spać Czy to wtedy zostałam maratończykiem (gdy de facto pokonałam dwukrotność maratonu), czy dopiero w październiku, gdy znalazłam się na mecie Maratonu Poznańskiego. Ach, nie mogę z tym żyć...

[Mar.co]

setka to ultra, także zostałaś ultrasem

[saper]

Wydaje mi sie ze dopiero gdy wzielas udzial w maratonie to zostalas maratonczykiem. Ukonczenie dluzszego dystansu o niczym nie swiadczy. Tak samo jak ja po przebiegnieciu pierwszych zawodow na 5 km nie moglem o sobie powiedziec SPRINTER (a przebieglem przeciez 100m w tej 5tce) ani sredniak (bylo i 400 i 800 po drodze)
Ale Twoja historia to jednak dla mnie czyste szalenstwo

[Sarmatianna]

Ja poczułam się Maratonką po pierwszym nieprzespanym maratonie filmowym.

Czy można być Maratończykiem przysypiając na maratonach filmowych, przecież tak wiele trudu kosztuje wlewanie w siebie kolejnych kaw, redbuli napojów z guaraną, tarcie piekących oczu desperackie próby zachowania koncentracji, walka z cierpnącymi kończtnami. Niektórzy idą na łatwiznę osuwając się w ramina Morfeusza a nad ranem w aureoli chwały wychodzą z kina jak gdyby nigdy nic uzurpując sobie tytuł Maratończyka !!!

[kachita]

Ostatnio czytałam sobie bezpłatny fragment książeczki o biegających kobietach i opisana tam była pewna kobitka, która co roku biega maraton, nie przygotowując się do niego specjalnie, biega bardzo mało, ale regularnie chodzi na aerobik i jeździ na rowerze. Zawsze dociera do mety zdewastowana , ale na wszelkie namowy swojego partnera, znanego trenera i maratończyka (z życiówką 2:09:39 z 1995), odpowiada "A marathon is easy if you train for it. It's a real challenge if you don't."

[tommique]

Witam wszystkich,

nie mam cierpliwości czytać wszystkich komentarzy, tak więc wybaczcie, jeśli powtórzę cudzą myśl.
Rozumiem tezę autora tekstu i ją popieram.
Biegam od 5 lat. Początki to jakieś 4, później 10 km. Na półmaraton zdecydowałem się po 3, a na pierwszy maraton po 5 latach. Ktoś powie - mogłeś wcześniej. I miałby rację.
Wyszedłem jednak z założenia, że na poważniejszych dystansach wystartuję dopiero wówczas, gdy będę miał jakąś pewność, że je przebiegnę. Mój pierwszy półmaraton wspominam jak najgorzej - ostatnie 2-3 km szedłem (bo byłem do dystansu nieprzygotowany). Efekt? Ogromny wstyd i pretensje do siebie, że nie odrobiłem zadania domowego.
Z pierwszego maratonu byłem już zadowolony - 3:42. I chcę walczyć z sobą dalej.

Wszystkim tym, którzy chcą się zmierzyć z 42 km, życzę cierpliwości i wytrwałości.

ps. Mam jeszcze inną pasję - pielgrzymowanie na Jasną Górę (16 razy). Polecam wszystkim, świetnie orzeźwia ducha. To tam idę, po Poznaniu czy Warszawie biegam:-)

Biegowo pozdrawiam!

[HeavyPaul]

Witam,

Mój komentarz do sprawy: http://heavyrunslight.blogspot.com/2013 ... macze.html

Pozdrawiam

Paweł

[Księżna]

Aloha,
gdzieś na początku pojawiło się słowo o mnie, to se-napiszę choć dawno mnie tu na forum nie było

Brałam udział w maratonie krakowskim i rzeczywiście miałam interesujący finisz.
Nie czuję się maratończykiem/maratonką. Ale też nigdy w tych kategoriach nie myślałam (Oh! stanę się maratonką! Oh!;-)) pozdrowienia dla HeavyPaul:-)). Maraton był celem, wyzwaniem, które sobie postawiłam. Splot czynników (przerwa w treningach, na pewno temperatura, moje gadulstwo i opowiadanie kawałów przez pół trasy, może zbyt mocne przyspieszenie na końcowych kilometrach itp) sprawił, że ostatnie kilka metrów - nogi szurały w stronę mety (ale nie doszurały), a mi urwał się film i tego nie pamiętam

Medal gdzieś mam. Dostałam go ze słowami, że tego typu historie wzruszają i inspirują. Możliwe, że niektórym historie kiepskich startów, Staszków, i innych takich służą w jakiś sposób.

Możliwe też, że wg niektórych skalałam ten sport, bo nie przebiegłam, a medal w szufladzie leży i nie zostało moje nazwisko wycięte z listy.
Możliwe. W każdym razie ja w biurze organizatora zgłosiłam fakt, że przez linię mety nie przeszłam samodzielnie. I jeśli ktoś poczuje się lepiej - chętnie odszukam krakowski medal i prześlę;-)

Myśląc o sobie używam wielu określeń, nie ma wśród nich maratończyk/maratonka. Nawet nie ma biegacz/biegaczka. Mimo, że bieganie uwielbiam:-)

Wiem, wiem se-piszę gdzieś obok tematu;-)

Uściski
Księżna