Zależy ile i kiedy;-)

Mi się w życiu wielokrotnie zdarzało iść w trupa tak w czasie biegania jak i w czasie picia. Trudno mi tu odnaleźć części wspólne poza podobną acz inaczej działającą autodestrukcją.
W takim ogólnikowym sformułowaniu może to i mit ale tu trochę diabeł tkwi w szczegółach. Rzekłbym filozoficznie, że tu w relacji picie/wynik jest ważna kwestia dystansu i to niekoniecznie dystansu zawodów.

Michał, był okres gdy piłem i biegałem i nie powiem, żebym wypijał wtedy 2 piwa do filmu, bieganie na kacu w weekend to był standard i wyniki jakieś tam były więc przypuszczam, że na krótką metę można iść w obie autodestrukcje z powodzeniem. Jak długo to nie wiem bo się ogarnąłem.

Jak się jest na początkowym etapie to biegając regularnie zawsze robi się progres, nawet jak się pije łyche zamiast izotonika, którego spożycie przecież po bieganiu jest bardzo szkodliwe - kolejny mit biegowy?

Łyche to na bogato ja to tylko po wódzie biegalem mając lat 20 czy 21 po whisky to wolałem sobie poleżeć

Fakt że czegoś nie zauważasz albo nie przyjmujesz do wiadomości nie znaczy jeszcze, że jest to mitem. Zjawisk kwantowych też nie zauważasz, ale mitem raczej nie powinieneś ich nazywać.

A ja bym rzekł, że to nie mit lecz kompleks.

Kangoor, jakie to szczęście że biegam że śródstopia, nie mam kompleksów, uffff...

Wysłane z mojego A5_Pro .

Nie wiem czego niby nie dostrzegam. Ale w tym co piszesz, dostrzegam potwierdzenie, że coś jest w temacie a i nie każdy ma do tego albo do siebie dystans. A dystans w bieganiu to już chyba nie mit choć może też być powodem kompleksów

Jeśli fizyczny fenomen lądowania na śródstopiu (w odróżnieniu od lądowania na innej części stopy) nazywasz mitem, to może znaczyć tyle, że nie zauważasz jego istnienia. Drugim możliwym wyjaśnieniem jest:


Tym bardziej, że jednak opinie niektórych innych Cię uwierają:
.

Dostrzegam głównie twój brak zrozumienia . Mitem jest tu jednak coś zupełnie innego. Musisz doczytać co gdyz trudno prowadzić polemike gdy piszesz o czymś innym . Ale spoko, nie ma sprawy.

Czytając ten felieton, miałem nieodparte wrażenie, że autor w ostatnich dniach, przeczytał, "Co na to lekarz ? Mity przenoszone drogą szeptaną", Łukasza Durajskiego.

Odnoszę się do Twojego stwierdzenia, nie do jego interpretacji. A faktu, że niektórzy biegają w sposób określany w uproszeniu "ze śródstopia" nie da się nazwać mitem. Co do tego, czy istnieje jakieś poczucie wyższości biegających ze śródstopia - nie wiem, nie spotkałem się pewnie dlatego, że nie startuję na asfalcie. Czy bieganie ze śródstopia jest przereklamowane? Moim zdaniem nie. Czy mówi się o nim za dużo? Zależy kogo zapytać. Pewnie mówi się dużo, ale po przegięciu jakim było wciskanie nam kitu na temat pronacji, przetaczania itp., uważam to za naturalne zjawisko wychylenia wahadła w drugą stronę i pewnego odreagowania.
----------------
Z najbardziej zabawnych mitów biegowych - trening musi być zarejestrowany przez urządzenie GPS, bo inaczej nie można wierzyć trenującemu że trenował.

Nie twierdziłem, że sama czynność nie istnieje czy jest jakimś wymysłem (sama czynność z definicji mitem być nie może). To by było absurdalne samo w sobie. Mit w takim kontekście jak sobie tu dywagujemy to powiedzmy zjawisko socjologiczne istniejące w głowach pewnej określonej tu grupy. Odwołam się do definicji mitu:" opowieść, przekazywana przez daną społeczność, zawierająca w sobie wyjaśnienie sensu świata i ludzi w ich doświadczeniach zbiorowych oraz indywidualnych". Ja ten mit nazwałem "biegam ze śródstopia" a nie "bieganie ze śródstopia" i tego chyba nie zauważasz. Ten mit w świecie biegowym egzystuje własnym życiem czego dowodem może też być ta dyskusja i ta emocja. Mit to emocje, identyfikacja, zbiorowość i opowieść o sensie i to wszystko tu jest. To wytrych do wzajemnego zrozumienia i prosta fraza oparta na doświadczeniach, pragnieniach czy ideale. "Milion" razy czytałem w tysiącach kontekstów "biegam ze śródstopia" i zawsze fascynowało mnie jak to ułatwia wyciąganie wniosków i ustawia hierarchię czynności i priorytetów. To takie proste i oczywiste. Prosta i oczywista czynność. Nie podważam jej i nie oceniam zbiorowo bo to by sensu nie miało. Napisze tylko, że ja nie wiem czy biegam, ze śródstopia. Trudno mi nawet ocenić, czy to ma dla mnie jakiekolwiek znaczenie.
Podobnie pisałem o biegał długich jako o pewnym micie. To nie znaczy, ze taki trening nie istnieje, jest bezsensowny, bezcelowy. Nie podważam tego. Pisze wyłącznie o micie czyli o pewnej opowieści istniejącej w świecie biegowym, która sama z siebie żyje i jest powtarzana jako pewnik choć mam sporo dowodów, że to nie jest wcale oczywiste i dyskusyjne. Mity w takim kontekście to pewne uproszczenia, uogólnienia wynikające ze zbiorowego doświadczenia które w pewnym sensie żyją własnym życiem.
Powiedzmy inny mit ze świata biegowego, cudowne działanie skarpet kompresyjnych na nogi w czasie zawodów. Inny to pożytki z diety białkowej poprzedzającej proces ładowania węglowodanowego przed startem w maratonie. Zapewne też mitami będzie sporo pożytków z różnych suplementacji nie mniej to tematy dotyczące mniejszych grup biegaczy i dyskusja o nich nie budzi żadnych emocji czy żadnego zainteresowania. Wiec to raczej mity nie są bo brak zbiorowości i brak opowieści. Mit "biegam ze śródstopia" jest tak silny i powszechny, że nawet widuje go podczas biegania i nie potrzeba ku temu rozmowy.

Piękny przykład mitu biegowego:

https://bieganie.pl/forum/viewtopic.php?f=1&t=60832

smiecenie to nie mit, to zwykłe chamstwo