Forum Bieganie.pl

Skomentuj artykuł Japoński problem malkontentów

Taka niska średnia uksztaltowania nad poziomem morze nic nie oznacza bo gór w Japonii jest sporo i maja tez doskonały ośrodek do treningów wysokogórskich w prefekturze Gifu góry od 1200 do 2200m n.p.m z doskonałym zapleczem.

To się nazywa poprawić PB: 2:10:21 na 2:04:56!
(2:10:37 miał w Otsu przed rokiem)

Swoją drogą to ciekawy jest ten charakter biegów maratońskich w Japonii:

W prowadzącej grupie około trzydziestu biegaczy ruszyło w tempie na rekord kraju 2:05:29 Suguru Osako (2020), a około setka zawodników ruszyła na wynik 2:06

Henryk Szost chyba w swojej książce wspominał, że biegną tak, bo trzeba się pokazywać, a schowanie się z tyłu i trzymanie "swojego" tempa niewiele daje.

Inna rzecz, że Japonia ma TONY zawodników w biegach długich na poziomie, na którym my mamy pojedyncze sztuki. Jak się ma taką armię biegaczy to któryś z ryzykantów w końcu ma "dzień konia" i robi bieg życia.

Zgadzam się z wydźwiękiem artykułu. Zbyt często szuka się w środowisku naturalnym przewagi, którą można zniwelować tytaniczną pracą. Musimy jednak oddać, że poziom biegów długich w Japonii to splot wielu więcej czynników niż zaangażowanie w trening. Jest masowość, jest finansowanie, społeczny szacunek do całej kultury fizycznej.

Swoją drogą, w jakich butach startował bohater artykułu?

Wyglądają na Nike Air Zoom Alphafly Next%.

Ciężka praca popłaca i Japończycy są świetnym tego przykładem.
Moment gdy go wyprzedził, coś pięknego

tylko ciężka, czasem katorżnicza praca, jest czynnikiem uprawdopodobniającym sukces w maratonie.

taaak. Gdyby tak było, polacy byliby mistrzami świata.. a jest jak jest

Wyniki w Japonii robią wrażenie. Podobnie jak naprawdę dobrze napisana relacja.

Ale ta katorżnicza praca mi haczy.

Katorżnicza czyli ignorująca ból i sygnały ciała że coś jest nie tak?
Katorżnicza czyli na zmęczeniu, wytwarzająca nowe lub utrwalająca nieoptymalne ruchowo kompensacje?

Sukces katorżniczej pracy jest tylko wtedy gdy organizm ją cudem przetrwa bez kontuzji i przy tym nie spaprze biomechaniki uporczywą pracą na zmęczeniu.
Ale żeby zrobić to drugie, trzeba wiedzieć czego nie spaprać, a pracę dozować nie z wykładni katorżniczości, a sportowej długowieczności i sprawności ciała.

to niestety się wyklucza.

Zważyłbym tych Japońców, btw. Stawiam na ~40kg

Równe 46 kg.

Dokładnie, Poranny, praca musi być mocna ale mądra. Bez zdrowia i szczęścia też się nie obędzie.

Jeszcze odnośnie wysypu takich wyników w JPN.

Keniol z przedziału 2:10-2:20 nie ma szans na wyjazd na taki maraton. Nie stać go, a u siebie mają wyrypy typu Maraton Eldoret->Iten (2000-2400m) i nabieganie tam 2:10 to kosmos.

śmiem twierdzić że Gdyby przywieźć 3 autokary drugoligowych kenioli do Otsu, statystki którymi chwali się ten maraton byłyby jeszcze lepsze.

Japończycy są niezwykle wdzięcznym przykładem, żeby punktować Europejczyków, a zwłaszcza Polaków, że im się nie chce itd. Ale trzeba Samurajów moim zdaniem traktować dokładnie tak samo jak Kenijczyków i Etiopczyków, czyli jako ewenement. To co, Amerykanom też się nie chce "katorżniczo trenować"? Brytyjczycy mają zły system szkolenia? Cały świat poza Kenią i Etiopią odstaje od Japonii o lata świetlne.

Tylko jednego przedpołudnia w Otsu 40 JPN machnęło sub 2:10. W całej historii brytyjskiego biegania było takich 2:10-łamaczy raptem 16 (na czele z Mo Farahem), a amerykańskiego 21. W Polsce facetów, którzy potrafili złamać 2:10 było czterech (a pewnie za miesiąc dołączy piąty). Na tle USA i UK słabo? Wydaje mi się, że proporcjonalnie.

Co do tego, że w Japonii poza pracą na treningach jest masowość i wsparcie finansowe to zgoda. Dlatego zaznaczyłem to w tekście. Jednocześnie bez mocnej pracy nie byłoby wyników mimo pieniędzy i masowości.

Masowość to ważny czynnik. U nas był kiedyś Marcin Chabowski, który zaryzykował bieg na maksa, nie wyszło i wylało się na niego wiadro pomyj. W Japonii jest takich Chabosiów cała masa. Setka rusza na 2:06. W takim czasie dobiega paru, reszta wolniej lub zalicza zgona. Ale ktoś zawsze doleci i stąd te sukcesy.

Japończycy trenują ciężko i katorżniczo. To jest szkoła, że przetrwają najmocniejsi. Można dyskutować czy to dobrze czy nie, ale nie możemy dyskutować z tym, że ci którzy przetrwali mają niesamowite wyniki. Tam chyba o ile pamiętam Maeda biegała przed maratonem 8x5km w tempie maratonu, ta ostatnia piątka to nawet ciut mocniej... U nas zawodnicy liczący na kwalifikację biegają 8x1k/1k w tempie 3:02-05/3:35-3:40 i to na wysokim zakwaszeniu twierdząc, że jest to super trening...

Nie chodzi tu o czepianie się Polaków. I chyba niektórzy trochę zbyt dosłownie biorą wyniki. Nie chodzi tu o to, że trzeba biegać 2:04:56. Przypominam, że Suzuki jest na 57 miejscu All time jako pierwszy niepochodzący z Afryki. Ale chyba wszyscy wiemy jak jest z bieganiem długim u nas. Co do innych wymienionych tu nacji. W USA był dwa miesiące temu jeden maraton z siedmioma wynikami sub2:10. W piątek Francuz pobiegł 13:18/5000m, tydzień temu Brytyjczyk 27:10/10000 i jest trzecim Europejczykiem all time (pierwszych dwóch jest pochodzenia afrykańskiego) w tym samym biegu było jeszcze trzech Amerykanów z przedziału 27-kilkanaście. W grudniu Francuz Fhrere biegnie 2:08 w Walencji jak sam mówi biega bez wsparcia związku, który rzuca mu tylko kłody pod nogi, ale jednak można. Holendrzy, których jest jakieś 10-11 mln, mają czterech gości z minimum w tym jednego, który zaczął biegać w wieku 20 lat z wynikiem 21min/5km. W niedzielę padł rekord Włoch w połówce (coś koło 60:07). To przykłady z ostatni kilkunastu tygodni. A teraz trzeba się zastanowić czemu u nas tak nie ma... Oczywiście pomijam pecha Krystiana przed Walencją, bo to był jedyny kandydat na wpisanie się na listę zawodników, którzy coś biegają w międzynarodowej stawce.

Pączek pisze:U nas był kiedyś Marcin Chabowski, który zaryzykował bieg na maksa, nie wyszło i wylało się na niego wiadro pomyj.

O tym też pomyślałem - naszym kibicom trudno dogodzić. Jedni by chcieli żeby zawodnik ryzykował, inni żeby "grzecznie przegrywał". A jeszcze kupa "kibiców" funkcjonuje w przeświadczeniu, że im się niewiadomo co od zawodników należy...
Nawet niektórzy "dziennikarze"/blogerzy potrafili najpierw wychwalać Marcina za bieg solo na ME, a potem jechać Szosta za DNF gdy ambitnie poszedł w Rio. Tragedia.

Z innej beczki, to zastanawiam się, czy oprócz wymienionych wcześniej czynników Japończycy mogą mieć jakieś fizjologiczne lub biomechaniczne predyspozycje do biegów długich?

Pączek pisze: Japończycy trenują ciężko i katorżniczo. To jest szkoła, że przetrwają najmocniejsi.

Zawsze mnie ciekawią takie ogólnikowe stwierdzenia o całych grupach biegaczy. Wszyscy Japończycy są traktowani przez swoich trenerów w ten sposób? Masz trening do wykonania i przetrwasz albo nie? Wydaje mi się to nierealne, patrząc na to, że wszyscy najszybsi Japończycy nie pochodzą z jednej grupy treningowej. Zabiorę tutaj przykład Suguru Osako, byłego rekordzisty Japonii w maratonie

Od 2013-2014 roku Suguru trenuje Pete Julian. Do 2012 roku Japończyk mógł się pochwalić następującymi życiówkami:
5000m - 13:31
10000m - 27:56
HM - 1:01:47
Jak widać miał już wtedy duży potencjał, ale tylko dzięki odpowiedniemu treningowi w kolejnych ośmiu latach pod okiem Pete'a Juliana mógł osiągnąć swój największy sukces jakim jest jego maratońska życiówka - 2:05:29. Taka długoletnia progresja, która prowadzi do tego, że zawodnik w wieku 28 lat osiąga najlepsze rezultaty w swojej całej karierze, nie wygląda mi na dzieło przypadku czy jakiegoś "przetrwania".

Ps. I Osako ma perspektywy na dalszą poprawę wyników. Obecnie przygotowuje się w Kenii do sezonu olimpijskiego.

Pączek pisze: Masowość to ważny czynnik. U nas był kiedyś Marcin Chabowski, który zaryzykował bieg na maksa, nie wyszło i wylało się na niego wiadro pomyj. W Japonii jest takich Chabosiów cała masa. Setka rusza na 2:06. W takim czasie dobiega paru, reszta wolniej lub zalicza zgona. Ale ktoś zawsze doleci i stąd te sukcesy.

To wyjaśnienie wydaje mi się jakimś bardzo dużym uproszczeniem. Żeby jakikolwiek zawodnik pobiegł 2:06 w maratonie musi być gotowy na taki wynik. To znaczy, odpowiednio się przygotować i być w formie, która pozwoli osiągnąć te przykładowe 2:06. Nawet gdyby 10000 Polaków czy Japończyków wystartowało na 2:06, a żaden z nich nie będzie w formie na ten wynik to go po prostu nie osiągnie. Argument, że "zawsze ktoś doleci" moim zdaniem nie ma sensu.
Co innego jeśli mówimy o 100 bardzo dobrych zawodnikach, w tym kilku wyróżniających się. W takim wypadku jest to logiczne, że większe jest szansa na lepsze wyniki i pewnie o to ci chodziło.