Jeśli chodzi o rozważania, gdzie lepiej trenować, a przy tym taniej itd. to macie rację - ma to ogromne znaczenie!
Bywałem w wielu miejscach treningowych po kilka nawet razy. Pierwszy raz w Font Romeu w 2005 roku Corsą na gaz, w najtańszym apartamenciku, jaki się dało znaleźć, przywieźliśmy pełen bagażnik żarcia, a po obozie zrobiłem 5 życiówek w 7 startach i zdobyłem pierwszy medal Mistrzostw Polski w dorosłej lekkoatletyce. Od tego czasu uwierzyłem w góry i do dzisiaj odwiedzam je po kilka razy w roku.
Zawsze bardzo interesują mnie wszelkie tego typu opinie - jakie są gdzie trasy, warunki mieszkaniowe i ceny. Wszystko jednak pod kątem tego, jak można zrealizować trening, żeby ten dał optymalny rezultat w zawodach. Czasem cena nie może być nr 1, bo co z tego, że "pozornie" zaoszczędzimy?
We wpisie są zresztą 2 zdjęcia z Sant Moritz i 2 z Livigno
W Kenii byłem 7 razy.
Sant Moritz w porównaniu z Livigno, czy Font Romeu oferuje przede wszystkim kilkukrotnie lepsze trasy biegowe. Nie aż tak strome i naturalne, wszystko jest starannie dopieszczone. Absolutny biegowy raj. Jak robi się ok. 200 km tygodniowo i ma 38 lat na karku, to ma to decydujące znaczenie, czy się zregenerujesz i "odpalisz" na zawodach, czy nie.
Dlatego pewnie we wrześniu Sant Moritz wybrała spora część reprezentacji USA w biegach średnich i długich. Kilku medalistów olimpijskich, czy Świata. Między innymi Mistrz Olimpijski Matthew Centrowitz.
Co ciekawe Amerykanie nie trenowali na stadionie w Sant Moritz, tylko zjeżdżali na główne tempa do Bormio, a Livigno leży w połowie drogi. Gdyby Livigno nadawało się dla nich do treningu, to z pewnością tam, byłoby im łatwiej logistycznie. Do Bormio jedzie się prawie 1h 40 min.
Ja miałem tej jesieni wybór - albo trenuję dłużej w Szklarskiej Porębie, abo jadę w wyższe góry. Grupa zadecydowała, że będzie to Sant Moritz. Ostatecznie jesteśmy tylko z Marcinem Chabowskim w wynajętym apartamencie. W luźniejsze dni Jeździmy na zakupy do Livigno, jedząc przy okazji tańszy i jak to we Włoszech pyszny obiad.
Mam wrażenie, że wielu czytelników artykułu odnosi wrażenie, że my biegacze słabo planujemy swoje przygotowania. Oczywiście macie do tego prawo. Ja przyjmuję wszelkie wskazówki bardzo chętnie. Np. nie wiedziałem o miejscowości, gdzie przebywa teraz Sondre, z którym miałem przyjemność spotkać się i trochę potrenować w Font Romeu i Kenii, kiedy biegał jeszcze na zbliżonym do mnie poziomie. Kiedyś jednego roku w Kenii spotkałem Paulę Radcliffe, a za kilka tygodni minęliśmy się nad Rio Grande. Nasze wybory nie są takie "od czapy".
Mimo wszystko pamiętajcie, że wyjazdy w góry to nie przelewki i trzeba mieć wszystko super zoptymalizowane, żeby góry oddały. Wiele wiem o przygodnych wyjazdach wielu biegaczy do Etiopii, do Kazachstanu, Kirgizi, nawet Peru, które to wyjazdy kompletnie nic nie dawały, a nawet stopowały rozwój. Niedawno w swoim wywiadzie jeden z braci Robertsonów powiedział, że ich młodzieńczego wypadu do Kenii drugi raz by nie powtórzył...
Ja nie twierdzę w żadnym miejscu, że wiem najlepiej. Gdyby tak było, to pewnie biegałbym nawet poniżej 2:10, a tak się nigdy nie stało.
Wielu czytelników wymaga od nas wyczynowców, żebyśmy rzucili wszystko i próbowali np. przeprowadzić się do Kenii... Uwierzcie mi, że gdyby to było takie proste, to wielu by tak zrobiło. Zrobił tak Wanders i biega szybko, choć są też zawodnicy, którzy tego nie zrobili i biegają podobnie. Wyjeżdżali na długie miesiące mocni Holendrzy z życiówkami 2:10-2:12 i tym samym zamykali swoje biegowe przygody.
