Forum Bieganie.pl

Skomentuj artykuł Wpływ Integracji Strukturalnej na biomechanikę ciala biegacza

Należałoby się wiec spodziewać, że po pracy manualnej i uwolnieniu powięzi oraz mięśni skośnych brzucha i poprawieniu elastyczności tkanek w przebiegach ciągów mięśniowo-powięziowych okalających miednice (szczególnie prostowniki biodra), oraz kończyn dolnych, ulegnie poprawie biomechanika biegu.

Mam wrażenie, że zbyt wiele oczekuje się po pracy manualnej. Uwolnienie od dysfunkcji, to zaleczenie problemu, ale nie sądzę, żeby wpłynęło to w sposób kontrolowany na poprawę ruchu. To jest bardziej na zasadzie trafienia niż zamierzenia.
Zamierzona praca nad poprawą ruchu polega moim zdaniem na budowaniu i uczeniu nowego, specyficznego do uprawianej konkurencji toru, czy relacji mięśniowo-koordynacyjnych. Manualka natomiast może jedynie zaburzać takie relacje, czasowo uwalniając zawodnika od problemu ale nie od jego źródła. Nie można więc tak optymistycznie zakładać, że po kilku sesjach na kozetce, raptem zmieni się ruch i poprawi czucie mięśniowe. Uwolnienie od bólu to jedynie etap początkowy w pracy nad zmianą ruchu.

yacool pisze:

Należałoby się wiec spodziewać, że po pracy manualnej i uwolnieniu powięzi oraz mięśni skośnych brzucha i poprawieniu elastyczności tkanek w przebiegach ciągów mięśniowo-powięziowych okalających miednice (szczególnie prostowniki biodra), oraz kończyn dolnych, ulegnie poprawie biomechanika biegu.

Mam wrażenie, że zbyt wiele oczekuje się po pracy manualnej. Uwolnienie od dysfunkcji, to zaleczenie problemu, ale nie sądzę, żeby wpłynęło to w sposób kontrolowany na poprawę ruchu. To jest bardziej na zasadzie trafienia niż zamierzenia.
Zamierzona praca nad poprawą ruchu polega moim zdaniem na budowaniu i uczeniu nowego, specyficznego do uprawianej konkurencji toru, czy relacji mięśniowo-koordynacyjnych. Manualka natomiast może jedynie zaburzać takie relacje, czasowo uwalniając zawodnika od problemu ale nie od jego źródła. Nie można więc tak optymistycznie zakładać, że po kilku sesjach na kozetce, raptem zmieni się ruch i poprawi czucie mięśniowe. Uwolnienie od bólu to jedynie etap początkowy w pracy nad zmianą ruchu.

Ja bym jeszcze dodał, że biomechanika powinna ulec poprawie, pod warunkiem, że będzie się nad nią pracowało.
Bo to, że wymienimy procesor na szybszy nie oznacza, że nagle nasz komputer przyspieszy jeśli oprogramowanie było dedykowane pod stary. Nie wiem, na czym miałaby polegać magiczna terapia IS, ale po sobie wiem, że każde zwiększenie ruchomości/ zasięgu stawu nie przekłada się na poprawę ekonomiki biegu. Jest to postawa życzeniowa. Lepszą ekonomikę dopiero należy wypracować pod "nowo" uzyskane parametry.

Na początek chciałbym pogratulować Mariuszowi Kurkowskiemu pionierskiego artykułu dotyczącego wykorzystania Integracji Strukturalnej (specyficznej terapii manualnej mającej na celu poprawę postawy i jakości ruch poprzez pracę na powięzi) w treningu biegacza. Nie tylko podzielił się swoimi doświadczeniami terapeutycznymi ale przedstawił nowatorskie wytłumaczenie biomechaniki biegu na podstawie Spinal Engine Gracovetsky`ego i odwróconych wahadeł Zorna. To jest bardzo ważny krok do przodu w zrozumieniu biomechaniki chodu/biegu, i wcale się nie zdziwię, jeżeli znajdzie się wielu oponentów wychowanych na "starej szkole" biomechanicznej. No ale prekursorzy najbardziej narażeni są na krytykę.

yacool - przytaczając cytat i krytykując skuteczność technik manualnych pominąłeś jeden z pierwszych akapitów artykułu: "A uzyskuje się to poprzez pracę technikami manualnymi i ruchowymi na powięzi czyli „szkielecie” tkanek miękkich naszego narządu ruchu wykorzystując odpowiednią metodykę i indywidualnie dobraną strategię do potrzeb danej osoby."
Owszem, skutki samych technik manualnych nie będą trwać wiecznie i trzeba je wesprzeć utrwalającym treningiem. Sam 77 letni biegacz pisze, że wracał chętnie do gabinetu. Uwolnienie od bólu jest tu niejako "przy okazji", główny cel to przywrócenie właściwych proporcji i możliwości ruchowych poszczególnych tkanek.
Uwolnienie od dysfunkcji, a konkretnie od specyficznego ograniczenia, jest działaniem zamierzonym i ukierunkowanym. Nie można pracować nad stworzeniem efektywnego toru ruchu w sytuacji ograniczenia strukturalnego. To jest niezbędna podbudowa treningu.

Keri masz rację z koniecznością systematycznej pracy nad poprawą biomechaniki. W artykule nie chodzi o to, że każde zwiększenie ruchomości w stawie przekłada się na poprawę ekonomii biegu - chodzi o to, że zwiększenie ruchomości właściwych dla danej osoby struktur poprawi ekonomię biegu. Być może rozciągałeś nie to co trzeba w Twoim przypadku?

Aktualnie pracuję tymi technikami z Christophem Lemaitrem i mogę pozytywnie ocenić rezultaty. I to nie tylko w samej technice ale i prewencji urazów. Oczywiście jest to poparte treningiem powięzi zgodnym z najnowszymi wytycznymi (dr Schleip, Fascial Fitness). Obserwując biegaczy ze "stajni Salazara" również mogę powiedzieć, że posiedli oni "tajemną wiedzę", a ich rezultaty mówią same za siebie.
Podsumowując, Integracja Strukturalna (praca na strukturze, powięziach) poprzedzona odpowiednią oceną, oparta na właściwej strategii (tu kłania się cała wiedza z KMI czy IS) i połączona z utrwaleniem efektów poprzez odpowiedni trening jest niezwykle przyszłościowa w bieganiu, gdyż sięga do sporych rezerw (obecnie często w ogóle nieuświadomionych) naszego organizmu. A chcąc osiągać wyniki trzeba mobilizować rezerwy! Mariusz dziękujemy za rozpoczęcie ciekawego tematu.
Pozdrawiam

Na początek chciałbym pogratulować Mariuszowi Kurkowskiemu pionierskiego artykułu dotyczącego wykorzystania Integracji Strukturalnej (specyficznej terapii manualnej mającej na celu poprawę postawy i jakości ruch poprzez pracę na powięzi) w treningu biegacza. Nie tylko podzielił się swoimi doświadczeniami terapeutycznymi ale przedstawił nowatorskie wytłumaczenie biomechaniki biegu na podstawie Spinal Engine Gracovetsky`ego i odwróconych wahadeł Zorna. To jest bardzo ważny krok do przodu w zrozumieniu biomechaniki chodu/biegu, i wcale się nie zdziwię, jeżeli znajdzie się wielu oponentów wychowanych na "starej szkole" biomechanicznej. No ale prekursorzy najbardziej narażeni są na krytykę.

Bardzo fajne opracowanie. Jako przedstawiciel "starej szkoły" bardzo jestem zafascynowany "powięziowym" spojrzeniem na biomechanikę. Naturalnie skażony swoimi starymi podstawami medycznymi chciałbym się dowiedzieć jak kilkanaście sesji pracy na tkankach powoduje takie niesamowite utrwalenie zmian. Jeśli powięź decyduje o kształcie, napięciu globalnym lub taśmowym i kształtuje się przez "obiciążenie" całymi latami to fenomen szybkiej i trwałej zmiany wydaje się nieprawdopodobny. Z tego co pamiętam to turnover tkanki łącznej to nawet 500 dni. Subiektywne wrażenie człowieka jest świadectwem ważnym ale chyba mało wiarygodnym jeśli stawiamy jakąś tezę o poprawie biomechaniki.

Aktualnie pracuję tymi technikami z Christophem Lemaitrem i mogę pozytywnie ocenić rezultaty.

Jeśli mógłbyś się podzielić szczegółami tych efektów byłbym zobowiązany. Podziwiam fenomenalną biomechanikę Lemaitre'a, szczególnie fascynuje mnie jego "przepchnięcie" przez biodro w podporze przy momencie miednica nad stopą. Z drugiej strony nie pamiętam kiedy ostatnio rozmienił 10.00 na setkę...

Marietto dziękuję za krytyczne spojrzenie. Z tego co piszesz, to chyba rzeczywiście nie masz wiele wspólnego z pracą tymi technikami. Każdy, kto w ten sposób pracuje potwierdzi, że seria, a czasem nawet kilka sesji jest w stanie zmienić zmiany powstające przez lata. Tkanka łączna w żywym, funkcjonującym ciele działa na zasadzie tensegracji tj zmiana napięcia jednej struktury powoduje serię zmian napięć w strukturach odległych i w konsekwencji w całości. Kluczem do sukcesu jest dobranie odpowiedniej sekwencji zmian a potem odpowiednie ich utrwalanie - tajemna wiedza SI . Rozumiem, że głównym czynnikiem krytykowanym jest właśnie trwałość zmian. I dobrze, bo efekt powstałej zmiany może trwać i jeden dzień i kilka miesięcy, a zależy to od kilku czynników. Najważniejszym jest powtarzalność bodźca powodującego negatywny wzorzec. Jeżeli ktoś nadal będzie siedział kilkanaście godzin i nie zacznie rozciągać psoasów, to nawet genialny efekt ich manualnego uwolnienia nie potrwa długo. Kluczem jest więc identyfikacja negatywnych bodźców i dobranie odpowiedniej strategii ich kompensowania (po pracy manualnej, która zazwyczaj jest konieczna). Inaczej mówiąc trening zgodnie ze strategią wynikającą z oceny podczas SI. Przypominam, że zarówno artykuł jak i mój komentarz zawiera informację, że trwałość efektów zależy od połączenia pracy manualnej i ruchu (treningu).
Co do zmian Christophe`a - np większy kąt zgięcia grzbietowego stopy po wyjściu z bloków. Generalnie w jego przypadku większość pracy jest jeszcze przede mną, pracując na takim poziomie należy nie tylko stworzyć strategię pracy celem osiągnięcia pożądanych zmian ale również dostosować strategię wprowadzania zmian w makrocyklu długookresowym. Jeżeli chodzi o jego aktualne rezultaty - są zadowalające, a mi osobiście nie spieszy się z odbieraniem gratulacji...

Praca nad zawodnikiem światowej klasy niewątpliwie jest fascynująca i nie ma co czepiać się wyników. Bardziej chodzi tu o nauczenie się jak funkcjonuje takie ciało niejako na przyszłość, żeby przełożyć to potem na sport amatorski.
Przypadek Lemetra jest o tyle interesujący, że jest przykładem asymetrii pracy (podobną asymetrię prezentuje Tyson Gay). Obserwując zawodnika w płaszczyźnie czołowej można zauważyć "bicie" bardziej na jedną stronę. Jeśli uda się metodą manualną zredukować ten efekt, to będzie to bardzo dobry, bo wymierny test metody (bez konieczności udowadniania tego wynikiem poniżej 10s/100m).

Prawdę mówiąc to nie ma przełożenia szczegółów biomechaniki sportowca najwyższej klasy na ogólne wytyczne dla amatorów. Powód - mistrz posiada cechy wyróżniające go spośród tłumu zawodowców i nieosiągalne dla amatorów. Można czerpać wzorce z treningu ale kopiowanie szczegółów biomechanicznych danego mistrza może sprowadzić na manowce. Problem polega na tym, że dana technika może przynieść optymalne rezultaty tylko i wyłącznie w tym jednym, indywidualnym przypadku, i nawet bardzo zbliżonym somatycznie typie ciała sportowca dana technika nie zadziała.
Dla amatorów mamy już gotowe recepty na poprawę postawy i techniki biegu z wykorzystaniem technik pracy z powięzią i całościowego widzenia biomechaniki ruchu, wykorzystania "darmowej" energii kinetycznej ze ścięgien itd.
Asymetria ruchu najszybszego białego sprintera nie jest jego największym mankamentem, jest tylko konsekwencją budowy ciała (struktury) oraz uwarunkowań psychogennych. Ciekawe, czy ktoś dostrzegł, który element struktury jest najsłabszy?

Tomasz z całym szacunkiem ale to nie były słowa krytyki, raczej zachęta do dyskusji i ciekawość tematu, chętnie się czegoś nauczę od Ciebie. Integrację znam rzeczywiście teoretycznie, Myers, Stecco, Schultz, Riggs... nigdy nie kończyłem żadnych kursów z tzw. "miękkiej manualki", pracuję standardami IFOMPT. Trochę mylące jest dla mnie to, że coś co nazywa się strukturą, jest zawężeniem pojęciowym, zresztą tak jak i niekompletna jest klasyczna manualka, bo często skupia się na dysfunkcji stawu, nie kierunkuje technik na zmiany mięśniowo-powęziowe.
Szacunek dla Lemaitre'a i dla jego fizjoterapeutów, kibicuje mu od dawna, nadzieja nieopalonych :D

Jeśli uznamy bieganie za dyscyplinę o charakterze technicznym, to pociąga to za sobą bardzo istotną konsekwencję. Trzeba bowiem w takim układzie określić cechy wspólne, stanowiące o wzorze ruchu bez względu na wyczynowca, czy amatora. Jeśli jednak ruch zaczniemy sprowadzać do indywidualnych cech jednostki, to mówienie o optymalnej technice biegu nie ma sensu.
Pozostanie wtedy jedynie szerokie pole dla rehabilitacji, która w istocie sprowadza się do danego przypadku.

Tomasz podaj jakiś materiał filmowy do analizy pobawimy się w zgadywankę...

Jeśli uda się metodą manualną zredukować ten efekt, to będzie to bardzo dobry, bo wymierny test metody (bez konieczności udowadniania tego wynikiem poniżej 10s/100m).

Yacool to może poprawmy "rękę" Gebrselassie, podobno trzymał książki do szkoły podczas biegu do niej :D

Asymetria szczegółowej geometrii może być większym lub mniejszym mankamentem, jak określa, to kolega wyżej, ale jak słusznie zauważa, należy traktować widzenie biomechaniki ruchu całościowo. Wówczas dopiero da się zakwalifikować ruch jako ekonomiczny, dynamiczny, czy efektywny, gdy w pełni wykorzystuje "darmową" energię. Można powiedzieć, że to jest kwintesencja szybkiego biegania. U Lemetra ten proces jest zaburzony, dlatego trudno się zgodzić z tym, że "bicie" nie jest jego największym mankamentem.

Niestety swoich filmów nie mogę publikować, w sieci to słabo widać. Polecam http://www.youtube.com/watch?v=twfKaQl94lU 200m z Daegu