Gratuluję
Bardzo mnie pozytywnie zaskoczyłeś

Właśnie brałem poprawkę na pogodę, ale widzę, że znakomicie sobie z nią poradziłeś.

Graty
Jeśli z takiego biegania, w takich warunkach robisz PB, to strach pomyśleć co byłoby z innego biegania i w innych warunkach.
Potwierdza się, że masz predyspozycje.

Podoba mi się Twoje poczucie humoru No to mała zagadka - który z tych dwóch wygrał maraton w Krynicy Obaj z medalami, obaj zadowoleni....

PS. Gratulacje! I za życiówkę, i za styl w jakim ją zrobiłeś. Brawo!

Ja wierzyć musiałem


Nie ma nic pewnego, ale oczywiście zawalczę bo apetyt rośnie w miarę..., na dziś ogromnie cieszę się z tego co mam.


Może i poradziłem, ale do łóżka poszedłem już o 21 z lekkimi dreszczami, a zasnąłem dopiero po nurofenie - dał mi w kość ten bieg.


Bez przesady, jestem tylko przeciętnym czterdziestolatkiem, jeden nabiega 48", a inny 38", nigdy nie miałem szybkości, gibkości to może ich kosztem dostałem z "góry" trochę lepszą wydolność i jeszcze ciągnę na jej oparach z lat młodości, ale jak długo ?


Jestem pewien że obaj walczyli do upadłego , ale wygrał ten trzeci który już odchodzi poproszony do kontroli antydopingowej


P.S. Mój humor nie wiem czy wszyscy za nim nadążają kiedy piszę na serio, a kiedy żartem, ale bieganie to hobby więc chyba nie zdrowo było by je traktować śmiertelnie poważnie...
... ale fakt że sam się czasem w tym gubię i później wypatruję fanów w tłumie

I mniejsza o moje życiówki raz są innym razem ich nie będzie, fajnie że dajecie sygnały że czytacie te moje wypociny, bo utracił bym motywację do pisania, a i trenować chce się bardziej bo łatwiej i przyjemniej pisać o sukcesach niż porażkach.

Gratuluję tej dyszki, fajnie się czyta twoje ralacje i śledzi postępy. Poziom startowy masz raczej ponadprzeciętny, lądujesz w rozkładach statystycznych gdzieś w tym lepszym ogonie Strach pomyśleć co by było, gdybyś te przełomowe 900 m zrobił kilka(naście) lat wczesniej? Myślę, że dalej spokojnie biegając systemetycznie i startując czasem do tych 40 min/10km dojdziesz, przekonałeś mnie tym maratonem i ostatnim startem, że masz spory potencjał, choć byłem mocno sceptyczny W każdym razie życzę dalszej frajdy z biegania bez kontuzji i sukcesów!

Dzięki za miłe słowa.


I tu Cię zaskoczę

Przebiegłem te 900 m już kilkadziesiąt lat wcześniej, z tą różnicą, że teraz w miarę świadomie, spokojnie bo inaczej zakończyłbym już po 90 metrach.
A wtedy miałem jakieś 18-lat, kiedy zaświtała mi myśl aby przebiec maraton, wyszedłem na trening, przebiegłem te 900 m czy trochę więcej na maksa bo wtedy to wytrzymałem, wróciłem i uznałem że jest za ciężko i jednak maratonu nie przebiegnę.
Na drugi dzień już zapomniałem o bieganiu oraz marzeniu o maratonie, i nie pomyślałem o nim przez ponad dwie dekady, ale

Co się odwlecze, to nie uciecze

Będzie fajnie, jak Twoja żona zacznie wygrywać zawody w swojej kategorii

Też czekam na swoje M50

A na poważnie to będzie żonie ciężko, bo miała rozbrat ze sportem dłuższy niż ja, czyli właściwie od urodzenia, a teraz biega jeszcze bardziej tylko dla fanu niż ja, ale jest ambitna i wytrzymała.
I zaczyna coś przebąkiwać o maratonie na jej 42 urodziny w przyszłym roku (skąd ja to znam), mówiąc że go przebiegnie w przeciwieństwie do mojego ukończenia.
Mówię że jest ciężko itd. ale pewnie jak postanowi to..., więc będę wspierał swoim doświadczeniem wspomagając się Waszym.

Jacek - może wpadniesz na metę uśmiechnięty jeśli np. kiedyś postanowisz komuś słabszemu towarzyszyć w biegu, od startu do mety, np. żonie
Polecam

Trochę to prawda. Ja mam z tym gorzej, stosunkowo łatwo "pękam". I potem już łatwiej jest zrezygnować drugi raz, w momencie kryzysu. Może to mój największy problem...

Wiem o czym piszesz, ten inny rodzaj satysfakcji, zaznałem jej kiedy prowadziłem żonę na 30 minut/5km, zrobiła życiówkę i oboje byliśmy zadowoleni, ale co się wtedy nasłuchałem od niej za swoimi plecami, to ho, ho

W swoim ostatnim wpisie napisałem też takie zdanie:
Jak raz poddam się w głowie, to następna przegrana przyjdzie łatwiej., ale je usunąłem przed wysłaniem, bo uznałem że to zbyt górnolotne słowa.

Ja pękłem pierwszy raz od 2 lat w maju podczas treningu.
Wybiegłem na swoją standardową 10km pętlę, nie biegłem nic specjalnego, góra 5min/km, już po 2 km było ciężko, a po 3 przegrałem z głową dając jej zgodę na to że utrzymam tempo do połowy, a po 5km zwolnię, bo przecież nic się nie stanie.
Z tego małego przyzwolenia, przeszło do tego że na półmetku stanąłem (co jeszcze nigdy mi się ni zdarzyło), odsapnąłem kilkanaście sekund, przeszedłem do marszu kilkadziesiąt sekund po czym dokończyłem już wolniej.
A ciekawostką jest to że miało to miejsce 14 maja, czyli wtedy kiedy Ciebie „przetrzepało” na półmaratonie. Coś musiało „wisieć” w powietrzu tego dnia w całym kraju.

Wracając do sedna, ja „uczepiłem” się tego swojego fundamentu który daje wiarę/siłę przezwyciężenia słabości, bo gdybym za podstawę brał np. swoje BS-y po lesie to na pewno nie dały by mi tego samego.

Co!? zaczynasz trenować!? jakieś 4:15 - sprzeniewierzające się wstępnym założeniom, się pojawia

Widocznie system stwierdza, że podczas biegu są momenty kiedy się nie ruszasz, i stąd ...

Średnie tempo masz od startu treningu do jego zakończenia łącznie z pauzami jeśli się zatrzymasz, np. odpoczynek czy czekając na światłach.
Średnie tempo ruchu liczone jest tylko podczas biegu, pauzy są pomijane.
Foto "życie" jest super [GRINNING FACE WITH SMILING EYES]

Wysłane z mojego SM-G950F .