Troszkę przydługo, jak nie ja.
SOG-Ultra 164 km Czerwonym Szlakiem Orlich Gniazd (wariant bez błądzenia), w rzeczywistości nadziabałam bonusy do prawie 173 km i to już na samym początku, przez co straciłam ok. 1,5 h.
Start o 20:00 w Krakowie, meta w Częstochowie. Limit czasu 44 h, mój czas 25 h 41’. 15 pozycja na 74 finiszerów, ok. 100 startujących. Bardzo kameralnie, dlatego skupiałam się nie tylko na rywalizacji z kobietami, ale też – z facetami.
No nie powiem, że nie – do tego biegu przygotowałam się i logistycznie i taktycznie. Rozpiski z międzyczasami trzymałam się dość skrupulatnie, rozjazdy w stosunku do tabelek na odcinkach 20-25 km sięgały zaledwie kilku minut mimo błądzenia, fatalnych warunków pogodowych przez pierwszych 12 godzin i ogromu powalonych drzew na ścieżkach (Orkan Ksawery nie oszczędził Jury).
Od 64 km miałam do dyspozycji support, który dbał o to by przerwy były tak krótkie jak to tylko możliwe i by o niczym nie zapomnieć. Gorąca herbata, coś ciepłego do przegryzienia - potrafią zdziałać cuda.
Warunki były trudne, ale na to też byłam gotowa. Psychicznie i fizycznie – to ogromnie ważne, ale ważne też są szczegóły. Takie jak odzież, buty, smarowanie stóp, daszek w kapturze, zapasowe rękawiczki, odżywianie, nawadnianie, sole, nawigacja w zegarku i zerkanie jednak w tę mapę, którą zapewniali organizatorzy. W planie miałam buty zmieniać, o ile będzie to konieczne, nie wcześniej niż na 104 km (szkoda czasu, no i czasami bywa tak, że lepsze bywa wrogiem dobrego). Na pierwszych etapach było tak przeraźliwe błoto, że zdecydowałam się jednak na ten ruch już w Bydlinie (64 km). Przesiąknięte Inov-8 Trailtalon 250 ustąpiły Trailroc’om 255. Po to, by w ciągu kwadransa znów wdepnąć po łydki w wodę i błocisko.
Po którymś z kolei bonusowym kilometrze w końcu odpaliłam track, wyjęłam z plecaka mapę i od tego momentu już szło jak po sznurku. Dorobiłam się towarzystwa w postaci dwóch mężczyzn, którzy korzystali z mojej nawigacji, a ja korzystałam z tego, że nadawali tempo i tak przez noc i całe przedpołudnie posuwaliśmy się razem. Za Wielka Górą (120 km) wysłałam ich do przodu. Miałam kryzys, nie byłam w stanie utrzymywać takiego tempa, które by ich satysfakcjonowało. Po dyskusji (jakoś tak czuli się w obowiązku mi towarzyszyć) jednak ruszyli. Ja już od dawna byłam jak u siebie – te ścieżki znam z treningów. Wytłumaczyłam im, gdzie mają szczególnie uważać na trasę i poszli.
Ja nie wiem, jak to zrobili – ale na mecie byli pół godziny po mnie….
Żeby nie przemarznąć (nie dość, że lało, było zimno, to jeszcze silny wiatr) nie zatrzymywałam się nigdzie nawet na moment poza punktami. Trzeba było odpocząć – ok, ale w żwawym marszu. Przerwy nie są dobre i z tego powodu, że zaczynają tężeć mięśnie i ciężko ruszyć dalej. I taki „odpoczynek” jest bardzo złudny – ani się nie wypocznie, ani nie posunie człowiek dalej, a czas umyka.
Przejrzałam sobie lapy w zegarku – przerwy na PK trwały od 45 sekund (tyle, żeby się odmeldować u orgów z numerkiem i uzupełnić wodę w softflasku) do 1,5 minuty jeśli jadłam na punkcie. W Młynach, na oficjalnie 104 km (mój już 110, niestety) zatrzymałam się na ~9 minut. To był jedyny PK, na którym można było od organizatorów dostać gorący posiłek.
Przez chwilę rozmawiałam tam z zawodnikiem z Danii. W ogóle było międzynarodowo: Norwegia, Holandia, Dania, Słowacja, Litwa, Węgry. Chłopak przyznał, że liczył tutaj na dość lekkie zdobycie aż 6 punktów ITRA do UTMB i że się grubo zdziwił poziomem trudności. Niby nie góry, a jednak jak podejście to 30% nachylenia. Skały, piachy kopne, błota, wąskie krzywe ścieżki. Wąwozy z których ciężko wyjść. Powalone drzewa, które trudno obejść. No i te oznaczenia – jedynie oznakowanie szlaku turystycznego, nie zawsze czytelne i widoczne.
W tym roku obyło się bez kontuzji, ale i tak bolało. Najbardziej stopy, bolą mnie do dziś. Trochę też bolały biodra, ale to stopy powodowały, że mimo sporej ilości sił i energii musiałam zwalniać i przechodzić do marszu tam, gdzie była twarda nawierzchnia, czy tłuczeń. Ten tłuczeń wbijał mi się do mózgu.
Wracając do rywalizacji: koledzy z klubu, trener raczej mnie nie rozpieszczają i faktycznie presję na mnie wywierali. Ale ja się z tym zgadzam i mi to pasuje. Bardzo kameralny bieg, na liście 16 kobiet (chyba 4 tylko ukończyły). No to nie była to wielka sztuka być w pierwszej trójce. Dlatego naprawdę zależało mi na pierwszym miejscu. Do 80 km szłam dość blisko z inną kobietą. Ale jak w końcu przestałam się gubić, odrobiłam ponad 2 godziny przewagi na mecie.
W Olsztynie czekały na mnie koleżanki z klubu, jedna z nich zającowała mi do mety. I dobrze, bo po drodze była ZielonaGóra. Miałam już tak obolałe stopy, że musiałam bardzo uważać, jak je stawiać (było już ciemno). Monia zaś pilnowała oznaczeń. Za górą czekał trener i jak już się wypłaszczyło – udało mi się zacisnąć zęby, przestać zwracać uwagę na ból i biec do końca.
Wyszłam ze strefy mety, wsiadłam do samochodu i momentalnie nadeszło rozprężenie. Zrobiło mi się potwornie zimno, marzyłam o tym, żeby się rozebrać z potu, błota i zanurzyć w gorącej kąpieli.
Zrobiłam sobie tę kąpiel, o wiele za gorącą, za długą i po szyję. Do tego farelka w łazience + dwie wielkie gorące herbaty. Na efekt długo nie trzeba było czekać – zaraz po wyjściu z wanny straciłam na dwie minuty przytomność, co się w domu działo... A trener mówił, że po tak długim wysiłku kąpiel ciepła, nie gorąca i przypadkiem zero piwa, bo będzie zgon. Na szczęście w kilka chwil doszłam do siebie, zanim domownicy zdążyli zadzwonić po pogotowie. Nie było przyjemne i jest to jednak ostrzeżenie, ultra fascynuje, uzależnia i łatwo coś przegapić. To może zniszczyć.
Teraz czuję się bardzo dobrze, lekkie domsy jeszcze czuję, jestem trochę rozbita, ale to normalne. Zero śladu po wcześniejszych kłopotach z dwugłowym.
...
W sobotę zapisy na przyszłoroczny tytułowy Andorra Ultra Trail – Ronda del Cims, czyli 170 km w Pirenejach, z tym, że tym razem nie 2500, a 12500 metrów do góry i tyleż samo w dół po skałach i piargach. Mam rozkminę, czy oby na pewno dam radę.
|
. Trzeba to przetrwać. 