Przypomina mi to wcześniejszą dyskusję na temat butów "minimalistycznych"...
No, ale wracając do tematu nie podoba mi się już sam tytuł i się z nim nie zgadzam jeśli chodzi o zastosowanie pulsometru u początkujących.
Naukowe podejście do treningu nie dla początkujących.
Dziecko biega w sposób prosty, bez refleksyjny, nie zastanawia się nad tym czy użyć pulsometru i ewentualnie w jakim tempie powinno biec, jak stawiać stopę, jak ruszać rękoma, biegnie tak szybko i tak długo jak ma na to ochotę. Tymczasem dorosły człowiek, który zaczyna bieganie od razu zaczyna kombinować
Owszem... dziecko biega bez głębszych przemyśleń - i to moim zdaniem odróżnia go (między innymi) od biegającej osoby dorosłej, która najczęściej biega w określonym celu. Tym celem może być redukcja wagi, relaks, lub udział w zawodach. Co by to nie było, robi to w sposób przemyślany. Nie widziałem, by dorosły biegał w stroju w którym chodzi do biura (np. garnitur) natomiast często widzę dzieci biegające w strojach szkolnych. Już na pierwszy rzut oka świadczy to o tej podstawowej różnicy jakim jest -CEL.
Skoro osoba dorosła stawia sobie za cel, że będzie systematycznie biegać np. 3 x w tygodniu to dobrze by było, aby robiła to w sposób maksymalnie efektywny i zdrowy. Kto ma to oceniać skoro trenera nie ma? Plan może sobie znaleźć w necie. I co dalej? Co mu powiedzą podane tam tempa? Nic! I standardowo jak każdy nowicjusz zacznie biegać za szybko i trenować zbyt ciężko. I tu się kłania pulsometr, który moim zdaniem jest bardziej potrzebny początkującym niż tym biegaczom na średnim poziomie. Dlatego, że osoba biegająca kilka lat może sobie biegać "na wyczucie" początkujący tego wyczucia nie ma. Bo niby skąd ma mieć?
Korzystając ostatnio z usług pulsometru stwierdziłem, że nie biegam zgodnie z planem przygotowań. Długie wybiegania biegnąc bez pulsometru biegam stanowczo za szybko! A, niby biegałem kilka lat... Tyle, że nigdy tego nie mierzyłem - bo nie realizowałem żadnego programu przygotowawczego do naprawdę długich biegów (powyżej 10 km). Nie startowałem.
Im ktoś ma większe analityczne skłonności, tym dalej brnie w tak zwany trening bazujący na naukowych podstawach. W pewnym sensie naszym, Polaków nieszczęściem jest to, że mieliśmy Roberta Korzeniowskiego. To za jego sprawą naukowe podejście do treningu urosło do poziomu kultu. Robert Korzeniowski podkreślał zawsze, że trenował dużo w oparciu o tętno, naukowo wyznaczony tzw „próg mleczanowy” oszacowany w trakcie z testu "Żołądzia" (typ testu progresywnego). Nikt dziś już tego nie sprawdzi, ale jestem przekonany, że Robert Korzeniowski mógłby trenować w oparciu o zupełnie inny wskaźnik a i tak odniósłby sukces. Bo ten wskaźnik nie miał żadnego znaczenia.
Ja nie jestem. Zadziwiające, że ludzie wiedzą lepiej od niego co mu się sprawdza...
Kariera pulsometru na świecie nie zaczęła się wraz z sukcesami Korzeniowskiego.
Był taki czas, że o sposobie naukowego treningu Roberta Korzeniowskiego mówiły telewizje, pisały gazety, wydawane były książki, myśleliśmy wszyscy, że w osobie Roberta Korzeniowskiego posiedliśmy jakąś tylko nam, Polakom znaną tajemnicę, która pozwoli na niekończące odnoszenie sukcesów w sportach wytrzymałościowych. Nadal w Polsce żyje grupa ludzi w to wierzących. Zapomina jednak, że pomimo stosowania tych samych metod wobec swoich zawodników Robertowi Korzeniowskiemu nie udało się nigdy wychować zawodnika na swoją miarę. A minęło już kilka lat.
Dziwny argument...
A czy świetny zawodnik i król strzelców MŚ Grzegorz Lato wychował zawodnika na swoją miarę? Może Boniek tego dokonał? Moim zdanie rzadko się zdarza, że świetny zawodnik jest również genialnym trenerem. Choć niewątpliwie tacy gdzieś się zdarzają. W przypadku Korzeniowskiego się to nie zdarzyło i tyle.
Do tego pulsometr jest tylko jedną ze składowych sukcesu. Pozostałe to doskonały trener i utalentowany materiał (zawodnik). Przekładając to na inne pole jest to trochę tak jak w szlifowaniu diamentów. By uzyskać maksymalnie doskonały efekt potrzebny jest nie tylko świetny sprzęt szlifierski (w naszym wypadku pulsometr) ale i pewna ręka połączona z doświadczeniem (trener) no i odpowiedni diament (zawodnik).
Z mojej praktyki totalnego amatora - przykład z dnia dzisiejszego. Rano od pewnego czasu mierzę sobie puls spoczynkowy (pulsometrem). Po serii ciężkich treningów z początku tygodnia dzisiaj zaobserwowałem znaczną odchyłkę od średniej i już wiem jak lekki trening mam dzisiaj przeprowadzić. Inaczej mógłbym przesadzić.
Pomiar paluszkami na tętnicy nie byłby tak precyzyjny. Nie sposób trzymać ręki przez 10 minut drzemiąc, by wyliczyć średnią. Z pulsometrem jest to wykonalne.
a jak już opuści trening i zmieni plan to tragedia 
