Forum Bieganie.pl

Witajcie.
A to ciekawe, że wyśpiewujemy peany na cześć naszych najlepszych startów, czy treningów, a staramy się nie pamiętać naszych największych klap, beznadziejnych występów, zupełnie głupio taktycznie rozegranych biegów, biegów beznadziejnych, z reperkusjamy wybiegającymi na przyszłość. Samemu nic mi się nie przypomina, może te najgorsze biegi dopiero przede mną....a Wam?
Pozdrawiam. Kazig.

Cóż, moim największym, beznadziejnym posunieciem było zerwanie z bieganiem na rok ale mam zamiar i robie to Wracam do biegania i powrotu do GT

Mam nadzieję, ze nigdy do takiego wystepu nie dojdzie.
Na razie najblizej jest zeszłoroczny Półmaraton Świętokrzyski.

Na Półmaratonie Słowińskim zanotowałem porażkę kontrolowaną. Na jakieś 3 km przed metą totalnie wysiadły mi akumulatory, bo wcześniej biegłem zbyt szybko. Nie chce tego roztrząsać, bo to dawno i nieprawda, ale nie zapomnę, byłem tak oszołomiony, że zdjąłem koszulkę (może ze wstydu?). No i była gorycz w ustach, bo wyprzedzali mnie konkurenci z tras, niektórzy pewnie pierwszy raz.
TAM MIAŁO BYĆ Z GÓRKI! A TYMCZASEM JAKBYM SIĘ WSPINAŁ NA EVEREST!

Moim najbardziej beznadziejnym biegiem był bieg sylwestrowy 31 grudnia 2002r na 10 km. Nawet kibice widząc mnie naśmiewali się. Obie nogi mi ścierpły i ciarki posuwały się aż pod kolana. Technika i tempo biegu było tak odstraszające, że wstydziłem się samego siebie. Wyraz twarzy miałem napewno strasznie skwaszony i wyjący z bólu. Dodatkowo jeszcze bez przerwy się ślizgałem po śniegu, mijały mnie nawet  dzieci. Później się zastanawiałem nad przyczyną tego cierpnięcia. Okazało się, że ubrałem niepotrzebnie dwie pary skarpet i miałem za ciasno w butach!
Po roku nadal pamiętam doskonale ten bieg. Ja porażki zawsze pamiętam i strasznie mnie cieszą wnioski, które z nich wyciągam.

moja najwieksza, i na razie jedyna, klapa byl zeszloroczny maraton w-wski. Wszystko na nim zrobilem zle, od 30km umieralem a Zonka chciala mi zabronic biegania (naiwna troche ). Najwazniejsze, ze wiem co zrobilem zle i co zrobic zeby bylo dobrze, a najgorsze jest to, ze znajac siebie cos takiego moze sie jeszcze powtorzyc (oby nie)

widze ze wy biegacie na dluzsze dystanse, ja natomiast preferuje 1-5 km, wpadek mialem mnostwo,
na 1 km, przebieglem prawie na maxa 700 metrow, moglem jeszcze sunac, ale nie wiem co sie ze mna dzialo, nogi nie chcialy 'pedalowac' po prostu siadlem
na 3 km, ruszylem za slabo, a po 2 km pierwsi byli 300 metrow przede mna, przybieglem zobaczylem czas pierwszego to sie zdziwilem, takie czasy osiagalem na treningach
na 5 km , takze ruszylem za slabo, poczatek wywalil na poczatek po 2,5 km nie bylem w stanie ich dogonic, zaluje czasami ze za szybko ze za wolno;
nie wiem jak wy ale mniej wiecej w polowie biegu dopada mnie mysl "nie dam juz rady, siadam" a juz gdy przybiegne mysle soboe ze "MOGLEM DAC Z SIEBIE WIECEJ O WIELE WIECEJ ! "

15- która odbywa się w moim mieście jest dla mnie najwazniejszym biegiem w roku.Tyle przygotowań.I 3 tygodnie przed biegiem dostaje zapalenia zatok ,które przechodzi w zapalenie ucha.2 tyg na antybiotykach.Oczywiscie bez treningu.Ostatni tydzien troche pobiegałem i tyle.Czułem sie dobrze.Liczyłem na czas ponizej 1,15.A tu jeszcze w dniu startu 28 stopni.Po 20 minutach juz wymiekłem i zaczałem iść.Zaczęła się walka nie o czas,tylko o samo ukonczenie.100m truchtu.100 m marszu(powłóczenia nogami).Kanały uszne zalane -nic nie słyszę.Czas-tragedia 1,29.
Ale dwa tygodnie później pojechałem na inną "15" i sobie odbiłem w czasie 1,12.

Debiut
Z piciem i jedzeniem tak popierniczyłem, że na mecie byłem porządnie odwodniony i chciało mi się strasznie jeść.
Ubrałem się za ciepło, w dres (temperatura była poniżej 10º).Na dodatek niecałą godzinę po starcie zaczeło padać.Po pół godzine przestało i miałem ponad połowę trasy w mokrym dresie, który idealnie schładzał mnie przy niekiedy silnym wietrze.
Na dodatek zaczałem za szybko.
Ile razy dreptałem i to podpierając się rękoma, nie wiem. Była to, na pewno liczba, dwucyfrowa.
Nie popełniłem tylko jednego błędu, nie zszedłem z trasy.

Wzór na prawdopodobieństwo klapy biegowej (przynajmniej u mnie):

klapa = T*d*A/W

T - temperatura powietrza
d - dystans zawodów
A - amplituda trasy, czyli stopień górzystości
W - praca włożona w przygotowanie się do zawodów

Dla mnie kompletną klapą byłoby, gdybym nie ukończył biegu z powodu kontuzji- na szczęscie nigdy mnie to w trakcie startu nie spotkało.
Biegając krótsze dystanse  to zgadzam się z zeusikiem -gdy idzie się na maxa to się nie wie czy czasem nie przyjdzie takie zakwaszenie,że dosłownie staje się w miejscu.Taki kryzys w biegu długim można przewidzieć , nieco odpuścić i przetrzymać. W biegach  krótszych na to nie ma czasu, gdyż  konkurenci są już na mecie.
Kazig
Tez kiedyś miałem takie odczucia na Słowińskim.Do 15 km szło mi jak spłatka a potem przyszedł kryzys i ostatnie 6km wydawało mi się że to bieg górski w stylu alpejskim pomimo, że tak naprawdę to  w tej części trasy był tylko nieznaczny podbieg w samej Ustce.

Może trochę przesadzę, ale największą klapę przeżyłem w Dębnie'03. Miałem ambitny plan złamania 3 godz. W połowie dystansu wiedziałem już, że będzie ciężko; po 30 km - że to nierealne, a po 35 km chciałem już tylko dobiec (pojawiły się różne kolki, skurcze żołądka, problemy z oddychaniem itp. - czyli kompletny "zjazd"). Skończyłem z czasem 3:09:18. A potem "odrodzenie" w Poznaniu...

Przypomniała mi się jeszcze klapa z Poznania 2002. Jak niektórzy pamiętają biegło się w ulewie, a ja głupi na starcie ubrałem gruby polar. Z każdym kilometrem był on coraz cięższy. Wszyscy maratończycy gdy mnie zobaczyli to się pukali w czółko, hehe.

Poznań 2002 też dał mi się ostro we znaki (za szybko przebiegłem pierwszą połówkę i między 30 a 40 km strasznie człapałem, tempo spadało nawet do ponad 7 min/km) ale niemal kompletną klapą był dla mnie pierwszy start w zawodach międzyuczelnianych: krakowskie Błonia, 1 km, jesień 1989.

Byłem niemal kompletnie "zielony" jeśli chodzi o bieganie, na dodatek dzień wcześniej zrobiłem sobie dość mocny trening, źle rozplanowałem bieg (zamiast trzymać się końca próbowałem walczyć o miejsce) i w efekcie pod koniec zdychałem, przybiegłem ostatni a po biegu plamy mi latały przed oczami. Ale ten bieg mnie czegoś nauczył: jeśli nie czuję się pewnie to biec asekuracyjnie i ewentualnie pod koniec "dać czadu".


Pozdrawiam,

Sławomir Stachniewicz.

miroszach dobre

foma, tam jest lekko z górki na ostatnich 3km.

Ostatnio odnotowałem małą klapę. Biegnę sobie, śnieg wali, dzień wietrzny jak cholera, biegnę nad morzem. Zimno, straszno, że brrr.. ale kurtkę wiatroszczelną mam, spoko. Zauważam, że na dole przy zamku rozwala się zamek, mała dziurka, raptem 4 cm. Myślę sobie...nie będę dotykał, to dociągnę do końca treningu. A tu nagle jak zawiało, to po sekundzie, kurtka dyndała na mnie tylko na sznurku, gdzie była przywiązana u szyji.
Pięknie pomyślałem, schroniłem się w jakiejś knajpce, przemontowałem na całe szczeście kurtkę, tak, że się zapiąłem, ale strach pozostał