Forum Bieganie.pl

Skomentuj artykuł Biegowy projekt charytatywny - w pogoni za szczęściem

nie bardzo rozumiem, jak dziala taki bieg charytatywny - czy ktos moglby mi to wyjasnic?
ortezy kosztuja 10,000pln. czy pan Tomasz Pogon mieszka w rio i w zwiazku z tym bieg tam jest najtanszym rozwiazaniem? czy tez trzeba zaplacic min 5,000 (przelot, pobyt, wpisowe itp) zeby tam w tym maratonie wystartowac. jesli ten drugi wariant jest prawda, to czy nie lepiej jest pobiec jakis maraton w pl, a te zaoszczedzone 5,000 przeznaczyc na ortezy i dozbierac pozostale 5,000???

staram sie zrozumiec jak to dziala - jestem pelen szacunku dla pomyslu i na pewno wespre zakup ortez dla Kubiszona.
pozdrawiam
kuba

Witam serdecznie,

myślę, że zostałem wywołany do tablicy.
Sprawa wygląda następująco:
Projekt "w pogoni za szczęściem" zakłada bieg w 7 maratonach, na 7 kontynentach dla 7 różnych osób. Tak się składa, że dzięki takiemu rozwiązaniu ja osobiście realizuje swoje biegowe pasje i marzenia. Propaguje bieganie i zachęcam ludzi do spędzania wolnego czasu na aktywności fizycznej. Przy okazji pomagam innym - osobom potrzebującym. Całość kwot związanych z wyjazdem pokrywam z własnych środków (czasami się zdarza, że pomagają mi organizacje z którymi jestem związany zawodowo).
Zatem wpłacając darowiznę nie sponsorują Państwo mojego biegu czy też wyprawy, a JEDYNIE osobę potrzebującą. Myślę zatem, że układ jest uczciwy. Jedną z możliwości wsparcia projektu jest zapłacenie za każdy kilometr na rzecz osoby potrzebującej (ja biegnę maraton a Państwo płacą np 100zł za każdy kilometr), dzięki temu osiągamy cel w postaci zbiórki.

Mógłbym też stwierdzić, że pobiegnę maraton dla własnej satysfakcji ale wtedy czułbym, że marnuje potencjał związanych z takim wydarzenia, a przecież można go spożytkować bardzo pożytecznie - w tym przypadku zbierając na ortezy dla Kubusia.

Pozdrawiam
Tomek Pogon

Ciekawie pomyślana akcja pomocy.
Powiedz jeszcze tylko jak wybierasz osoby, które wspierasz?

Bohatera pierwszej części projektu Miłosza, wybrałem zupełnie przypadkowo. Sam jestem aplikantem radcowski i zapytałem w mojej Izbie czy jest w naszym gronie jakiś niepełnosprawny aplikant - tak trafiłem na Miłosza, który swoim zaangażowaniem i determinacją nauczył mnie wiele, żeby nie powiedzieć że pokazał mi jak powinno się myśleć.

Bohatera drugiej części projektu Kubusia wybrałem spośród zgłoszeń które przyszły w odpowiedzi na mój apel wystosowany w internecie. Nie było jakiegoś z góry określonego klucza. Ważnym dla mnie było to, że potrzebna kwota 10 000 zł jest realna do zebrania to po pierwsze, po drugie Kubuś mieszka w tym samym mieście co ja (to był plus na tle innych zgłoszeń, a czasu jest niewiele), zaczarował mnie ten mały szkrab swoim uśmiechem i w sumie tyle.

To jest moja autonomiczna decyzja. Wybieram z grona osób których nie znam. Ogólnie przyświeca mi jedno założenie, aby wybrać osobę do której jest się przekonanym w 100%. Tak też było w dwóch powyższych przypadkach.

Pozdrawiam
Tomek Pogon