Bieg metafizyczny
: 02 kwie 2009, 11:45
Wczoraj wyszedłem potruchtać wzdłuż wiślanego wału. Było dość późno. Od połowy biegu było już po zachodzie słońca. Wracałem traciłem z widoku ścieżkę w mroku. Było bardzo cicho. Nawet ptaki przestały śpiewać i poszły spać. Słyszałem tylko swój oddech i bicie serca. Wydawało mi się, że jestem zawieszony w próżni, i że mogę tak biec bez końca w równym tempie. Nade mną świecił cienki rogalik księżyca, nosem wciągałem zapachy torfowej ziemi i dymu z przedwiosennych ognisk, z pobliskich ogródków działkowych i pól. Dopiero jak dobiegłem do ogródków zaczęły dochodzić do mnie dalekie odgłosy miasta. Zaczął się powrót do rzeczywistości. Myślę, że dla takich chwil warto żyć! 
Krzysiek
Krzysiek
Szkoda tylko, że autorka nie miała ze sobą aparatu i statywu