Berlin 2009. Ostatni dzień Mistrzostw.

Bolt dołączył na scenie na jedną piosenkę do brytyjskiego rapera Roots Manuva (na zdjęciu po prawej).

Potem miał możliwość pokazać swoje taneczne umiejętności na parkiecie klubu Yaam razem z Asafą Powelem.

Następnie przejął DJską konsolę i słuchawki prowadząc imprezę z zaproszonym DJem Mo Laudi do późnych godzin nocnych.

23 sierpnia 2009 Dzień 9 – Ostatni

Maraton to taka konkurencja, gdzie, jeśli nie ma zdecydowanego faworyta, bardzo łatwo można się pomylić. Nie było Radcliffe, nie było Mikitenko. Przed biegiem mało kto chyba mógł stawiać na Chinkę Xue Bai, która tegoroczny kwietniowy maraton ukończyła z wynikiem 2:40. Wiele startujacyh dziś zawodniczek miały tegoroczne rezultaty znacznie lepsze niż Xue Bai. A jednak to ona została dziś Mistrzynią Świata. Teoretycznie lepsze zawodniczki sukcesywnie odpadały, została w końcu tylko trójka: Yoshimi Ozaki z Japonii, Aselefech Mergia z Etiopii i właśnie Xue Bai. Tempo pomiędzy 35 i 40 km wyniosła 3:18 i znak 40 km przebiegły jeszcze razem. Ale wtedy Bai zdecydowała się przyspieszyć o (do 3:14/km). Ozaki i Mergia nie były w stanie dotrzymać jej tempa, wszystko na co było stać Ozaki to utrzymanie dotychczasowego tempa, Mergia nieco zwolniła.

Chinki zaprezentowały się bardzo mocno jako drużyna i wygrały klasyfikację drużynową, w pierwszej piątce było ich aż trzy.

Kennenisa Bekele, foto: Mark Dadswell/Getty Images Sport/Flash Media

22 sierpnia 2009 Trwają Mistrzostwa Świata w Lekkiej Atletyce – Dzień 8

Złoty medal dla Polski, niestety nie w konkurencjach biegowych ale w rzucie młotem, gratulacje za Rekord Świata dla Anity Włodarczyk.

Kolejny dzień zaczął się od Maratonu. Zgłoszonych zostało 98 zawodników z 39 krajów, żaden z Polski (Henryk Szost , który miał jechać ma kontuzje), najwięcej zawodników – 6 z Japonii. Do 15 kilometra czołowa grupa była dosyć duża (w odstępie 10 sekund 15 kilometr minęło 23 zawodników) utrzymując tempo około 3 min/km. Potem jednak mocniejsze tempo (2:57) oraz przeszacowanie przez niektórych własnych możliwości sprawiło, że wykształciła się grupka 8 zawodników: 3 Kenijczyków, 3 Etiopczyków oraz po jednym zawodniku z Rwandy i Brazylii. Tempo kolejnych 5 kilometrów nieco osłabło (2:59) ale czołowa grupka liczyła już tylko 5 zawodników, ze stratą pięciu sekund do niej biegł Tsegay Kebede z Etiopii (trzeci w Pekinie 2008, drugi w Londynie 2009). Na 30 km tempo kolejnych 5 km znowu wolniejsze (3:01) ale czołowa grupka znowu mniejsza – czterech zawodników (Kirui, Kipchirchir Cheruiyot, Merga, Kipchirchir Mutai), Kebede i Chimsa ze stratą 8 sekund. Na 35 kilometrze tempo ostatnich 5 km 3:03 i prowadząca dwójka to Kirui i Kipchirchir Mutai oraz Merga z dwusekundową stratą. Kebede z 22 sekundową stratą na czwartej pozycji. Kolejne 5 km to nadal 3:03/km ale to wystarczyło aby Kirui uzyskał 20 sekundową przewagę nad szybko słabnącym Mutai. Ostatnie 2km i 195 metrów nie było wcale szczególnie szybkie (3:04) a jednak Kirui powiększył na tym odcinku swoją przewagę do 54 s nad Mutaim i sięgnął po złoty medal z wynikiem 2:06:54 będącym jednocześnie rekordem mistrzostw świata. Jest to naprawdę dobry wynik, biorąc pod uwagę jakie warunki panowały dzisiaj w Berlinie (27 stopni Celsiusza). Czyli można jednak powiedzieć, że mieliśmy w maratonie nasz, Polski akcent, bo Abel Kirui jeszcze do niedawna ścigał się na ulicach w Polsce. 🙂 Trzeba przyznać, że był zdecydowanie najlepiej przygotowany bo był w stanie utrzymać w miare równe tempo, podczas kiedy tempo Mutai i Kebede na ostatnich kilometrach to 3:20/km.

Na 5000m pań – pierwsze sześć mniejsc podzieliły między siebie po równo Kenijki i Etiopki, wygrała Vivian Cheruiyot pokonując Meseret Defar czy Meselech Melkamu.

W sztafetach 4x100m zarówno damskiej jak i męskiej zwyciężyli Jamajczycy, ale tym razem u mężczyzn rekordu świata nie było, tylko rekord mistrzostw świata.

W drugim półfinale szczęścia nie miała Sylwia Ejdys. Potknęła się, wybiła z rytmu, dobiegła dopiero na dziewiątym miejscu z czasem 4:11.33 i nie zakwalifikowała sie do finału.

Jeszcze większe nerwy były w półfinale biegu 800m mężczyzn. Marcin Lewandowski biegł w grupie z liderem tegorocznych rankingów Abubakerem Kakim. W skutek nieszczęśliwego splotu wypadków Kaki przewrócił się, na niego wpadł Bram Som a na nich Marcin Lewandowski. Marcin dobiegł jednak do mety z wynikiem 2:01 nie dającym żadnej szansy na awans. Polska Federacja złożyła protest, który został korzystnie rozpatrzony i Marcin pobiegnie jednak w finale. Niestety Adam Kszczot odpadł z dalszej rywalizacji przybiegając w swoim biegu półfinałowym na szóstym miejscu z wynikiem 1:46.33.

W finale na 200m pań, wygrała prowadząca w tegorocznych rankingach Allyson Felix.

Najbardziej oczekiwanym finałem tego dnia było 400m mężczyzn – starcie LaShawn Merritta z Jeremym Warinerem.

foto: Michael Steele/Bongarts/Getty Images/Flash Media

Jeszcze przed mistrzostwami Merrit prowadził w rankingach (Merrit trzy wyniki w przedziale 44.50-44.54, Warriner trzy wyniki w przedziale 44.66-4.69). Unikali się, nie mieli w tym roku ani jednego bezpośredniego starcia. Aż do dziś. I z tej rywalizacj zwycięsko wyszedł Merrit, pokonując Warrinera o ponad pół sekudny i uzyskując najlepszy wynik w sezonie 44.06.

Pytany o początki współpracy z Boltem odpowiedział: „Kiedy rozpocząłem z nim pracę, jego najsłabszym punktem była kiepska mechanika biegu – problem z środkiem równowagi. Usain w czasie biegu ustawiał ciało za środkiem równowagi. W rezultacie, ujemna siła przeciwdziałała jego energii w przód, co wpływało na inne obszary. Naszym pierwszym zadaniem było doprowadzenie do tego, aby Bolt w czasie biegu ustawiał środek górnej części ciała na równi z środkiem jego ciężkości lub pochylał się w przód o jakieś 5-10stopni.”

W finale na 400m ppł pań, zwyciężyła Melanie Walker uzyskując rekord mistrzostw świata.

Artur Noga odpadł w półfinale na 100 m ppł, choć uzyskał swój najlepszy wynik w tym sezonie (13.43). Wieczorem rozegrano finał tej konkurencji – zwyciężył Ryan Brathwaite.

W biegach kwalifikacyjnych szczęśliwie awansowali do dalszej rundy obaj polscy zawodnicy: Marcin Lewandowski (1:48.41) i Adam Kszczot (1:46.70). Kszczot, który przybiegł dopiero piąty (automatycznie awansowało pierwszych trzech), nie mógł być jednak pewny awansu, mimo że uzyskał dobry wynik. Szczęśliwie jednak awansował dalej z czasem.

W biegach eliminacyjnych na 5000m wielki faworyt Kennenisa Bekele awansował z pierwszego miejsca (z najlepszym z dwóch biegów czasem), tempo było dla niego raczej spokojne (13:19.77) i wydaje się, że nie powinien być bardzo zmęczony przed niedzielnym finałem.

Przez cały dzień media interesowały się historią Caster Semenyi, zawodniczki, która dzień wcześniej zwyciężyła w biegu na 800 m, a wobec której pojawiły się wątpliwości o jej stopień kobiecości. IAAF będzie badał sprawę ale dopiero po Mistrzostwach. Testy płci to skomplikowana i delikatna procedura, potrafiąca zaprowadzić na manowce a jej konsekwencje mogą być tragiczne. Pierwsze testy przeprowadzano w 1966 roku, w 1967 zmuszona do wycofania się z uprawiania sportu wyczynowego została Polka, dwudziestotrzyletnia wówczas Ewa Kłobukowska, u której ogłoszono „niewłaściwą” dla kobiety konfigurację chromosomów (jak możemy przeczytać odbyło sie to w wyniku nacisku politycznego NRD i ZSRR, które najwięcej cierpiały na ówczesnej supremacji Kłobukowskiej w biegach krótkich). Powód ten nie jest dzisiaj przeszkodą w uprawianiu sportu wyczynowego. Przez wiele lat do 2000 roku, testy płci były obowiązkowe, jednak przed Igrzyskami w Sydney zrezygnowano z ich przeprowadzania. Jak powiedział Nick Davies, rzecznik IAAF: “niezwykle trudny, skomplikowany proces weryfikacji płci wymaga zaangażowania endokrynologa, ginekologa, specjalisty medycyny wewnętrznej, eksperta ds płci i psychologa – to może potrwać tygodnie”. Słyszy się komentarze, że Semenya mogła się urodzić jako osoba interseksualna (hemafrodyta) ale ponieważ istnieje od 20 do 30 typów interseksualności i każdy z nich wpływa na ciało w inny sposób, do ekspertów będzie należało wydanie niezwykle trudnego werdyktu czy w przypadku Semeny mogły one wpłynąć na uzyskanie przez nią nieuprawionej przewagi na bieżni.

Jak tragiczne dla kobiety może być zakwestionowanie płci, pokazuje przykład Santhi Soundarajan, hinduskiej biegaczki na 800 metrów, której odebrano medal po Igrzyskach Azjatyckich w 2006 roku z powodu testu płci i która rok później próbowała popełnić samobójstwo.

W wolnym biegu na 1500 m wygrał były Kenijczyk z obywatelstwem Bahrajnu Yusuf Saad Kamel, syn Billiego Konchellaha (byłego dwukrotnego Mistrza Świata na 800m) sam specjalizujący się do niedawna także na dystansie 800 m (w zeszłym roku miał drugi najlepszy czas).

Na 100 m ppł wygrała Brigitte Foster-Hylton z Jamajki.

Ostatnim finałem wieczoru było 800 m kobiet. Trzeba przyznać, że na dystansie 800 m u pań co roku dzieje się coś nowego. W zeszłym roku jak kometa wystrzeliła Pamela Jelimo, do której należało osiem najlepszych wyników w 2008 roku (z najlepszym 1:54.01). Jak kometa też zniknęła (tzn biega teraz słabo). Kiedy już się wydawało, że szybko takich wyników nie zobaczymy nagle pojawia się, dwa lata młodsza od Jelimo, osiemnastoletnia zawodniczka z Południowej Afryki Caster Semenya. W zeszłym roku biegała jeszcze najlepiej 2:04.23, była siódma na Mistrzostwach Świata Juniorów w Bydgoszczy. W marcu biegnie 2:02.04 a nagle w lipcu 1:56.72 na Mistrzostwach RPA. Po półfinałach była jedną z faworytek. W finale jeszcze przed końcem pierwszego okrążenia Samenya wyszła na prowadzenie i nie oddała go już do końca, osiągając znakomity rezultat: 1:55.45 z dwu i pół sekundową przewagą nad kolejną zawodniczką.

Pojawiają się jednak wątpliwości wobec płci tej zawodniczki, wygląda ona bowiem jak mężczyzna. Były nawet niejasności w IAAF czy dopuścić ją do startu w finale ale ponieważ nie ma dowodów ani potwierdzających ani obalających tezę o męskości Semenyi uznano, że było by nie fair nie pozwolić jej na start. Poniżej rozmowa z Caster Semenya po półfinale.

Do 110 m ppł Artur Noga awansował do dalszej rundy.
Do finałów na 200 i 400m awansowali faworyci (200 Bolt, 400 Warriner i Merritt).

W rzucie dyskiem Piotr Małachowski zdobył srebrny medal, przegrywając złoto dopiero w ostatniej kolejce.

18 sierpnia 2009 Trwają Mistrzostwa Świata w Lekkiej Atletyce – Dzień 4

Ezekiel Kemboi na 3000m pprz po latach w końcu sięga po złoto!

foto: Alexander Hassenstein//Bongarts/Getty Images/Flash Media

Kenijczyk nie posiadał się z radości. Na mistrzostwach w Paryżu w 2003 roku był drugi. Wygrał złoto na Igrzyskach w Atenach w 2004 roku ale w 2005 roku w Helsinkach na Mistrzostwach Świata znowu był drugi. W Osace w 2007 – drugi. W Pekinie porażka – przybiegł siódmy. W końcu 18 sierpnia 2009 w Berlinie sięgnął po upragnione złoto, uzyskując jednocześnie w rekord mistrzostw świata. Cztery pierwsze miejsca, z dużą przewaga nad resztą zawodników zajęło trzech Kenijczyków (Kemboi (1), Mateelong(2), Koech (4) i Francuz Tahri, który w walce o brąz wyprzedził trzeciego z Kenijczyków na ostatnich pięciu metrach.

Pomimo dominacji na dystansie 400m przez ostatnie cztery sezony lecz ciągłych nieudanych prób na Igrzyskach czy Mistrzostwach świata, dopiero w Berlinie, Amerykanka Sanya Richards sięgnęła po upragnione złoto na dużej imprezie.

Na 400m ppł mężczyzn dosyć pewnie zwyciężył Kerron Clement, uzyskując najlepszy wynik sezonu.

W biegach kwalifikacyjnych na 1500m do następnej rundy przeszły Polskie zawodniczki Sylwia Ejdys (piąta w swojej serii) i Lidia Chojecka (ósma w swojej serii). Mimo, że biegi były stosunkowo wolne (czołowe zawodniczki oszczędzają siły przed kolejnymi biegami) Lidia Chojecka nie mogła być pewna awansu bo z automatu wchodziła tylko pierwsza szóstka ale zakwalifikowała się z najlepszycm czasem.

Anna Jesień nie zakwalifikowała się do finału na 400m ppł, zgubiła rytm potykając się na ostatnim płotku i dobiegła na czwartym miejscu tracąc cenne ułamki sekund pozwalające jej zakwalifikować się z chociaż najlepszym czasem.

W eliminacjach na 200 m mężczyzn a później w ćwierćfinałach dosyć pewnie zakwalifikowali się dalej faworyci z Usainem Boltem na czele.

To samo na 400m mężczyzn, swoje biegi wygrali i dalej przeszli faworyci – LaShawn Merritt i Jeremy Wariner. Niestety nie zakwalifikował się dalej Marcin Marciniszyn, mimo uzyskania najlepszego swojego tegorocznego rezultatu (przybiegł na czwartym miejscu z czasem 45.77).

Mimo, że na 100m ppł Joanna Kocielnik przybiegła piąta (kwalifikowały się z automatu pierwsze cztery zawodniczki) to zakwalifikowała się do dalszej rundy z najlepszym czasem.

Kennenisa Bekele wygrał pewnie z rekordem mistrzostw świata 26:46.31. Przez prawie cały bieg prowadził Zersenay Tadese z Erytrei, jeden z niewielu zawodników któremu udało się wygrać z Bekele w bezposredniej walce (zwycięstwo w Mombassie w 2007 roku). Jednak patrząc na biegi Bekele na 10 tys m scenariusze są tylko dwa. Scenariusz pierwszy: od startu do mety prowadzi Bekele, scenariusz drugi: przez prawie cały dystans prowadzi ktoś inny, Bekele trzyma się tuż za nim a kiedy słuchać gong oznaczający ostatnie okrążenie Bekele odrywa sie od tego z kto wytrzymał tempo i w niesamowitym tempie samotnie zmierza do mety. Tak było w Atenach (ostatnie koło w 53.02), tak było w Pekinie, tak było i teraz choć chyba czas ostatniego okrążenie był niższy (jedynie w Osace Bekele zachował się inaczej – dał prowadzić koledze z reprezentacji Sileshi Sihine aż do 150 m przed metą).

Wielkiego zatem zaskoczenia nie było. Na uwage zasługuje jednak fakt, że znowu jedynymi, którzy jakos nazwiązują walkę z zawodnikami z Afryki są Amerykanie. Dathan Ritzenhein był szósty a Galen Rupp ósmy, poza nimi, pierwszy nieafrykańczyk był dopiero czternasty (Katarczyk Ahmad Hassan Abdullah to były Albert Chepkurui). Więc poza Etiopią, Kenia i Erytreą – słowa uznania dla Amerykanów.

I jeszcze jedna sprawa – pustki na trybunach. Tak jak finał na 10000m kobiet tak i mężczyzn ogladała niestety przerzedzona grupa kibiców. A stadion w Berlinie da się wypełnić co było widać dzień wczesniej kiedy odbywał się finał na 100m mężczyzn.

W finale na 3000m pprz wygrała Marta Dominguez z Hiszpanii, Kasia Kowalska przybiegła dwunasta, z czasem (9:30.37) prawie o cztery sekundy gorszym od uzyskanej dwa dni wcześniej życiówki.

W finale na 100m pań, Shelly-Ann Fraser z Jamajki pobiegła optymalnie, bijąc rekord życiowy i uciekając przed dochodzącą ją na ostatnich metrach Kerron Stewart, która wyraźnie spóźniła start (druga od końca reakcja startowa) ale i tak uzyskała swój rekord życiowy.

Photo: Adam Nurkiewicz/ MEDIASPORT.PL

Na koniec finałów – wielkie gratulacje dla Anny Rogowskiej – Mistrzyni oraz Moniki Pyrek – wicemistrzyni w skoku o tyczce.

Popołudni, odbyło się dzisiaj także kilka interesujących nas biegów eliminacyjnych i półfinałów. Niestety z dalszej walki na dystansie 800m odpadła Anna Rostkowska, która biegła w najwolniejszym półfinale i przybiegając na trzecim miejscu nie zdołała zakwalifikować się z najlepszym czasem. Anna Jesień w swoim biegu spokojnie przeszła do dalszych eliminacji.

Z półfinału na 1500m mężczyzn (nie startował tam żaden Polak) do finału zakwalifikowało się tylko sześć krajów: Marokańczycy, Amerykanie, Brunejczycy (naturalizowani Kenijczycy), Kenijczycy, Etiopczycy i Francuz.

16 sierpnia 2009
Sesja popołudniowa

Usain Bolt poprawia Rekord Świata na 100 m o 11 setnych. Kamila Chudzik – brązowy medal w siedmioboju.

Msc	Bib	Zawodnik	Kraj	Wynik		Czas reakcji
1	656	Usain Bolt	JAM	9.58	(WR)	0.146
2	1183	Tyson Gay	USA	9.71	(NR)	0.144
3	665	Asafa Powell	JAM	9.84	(SB)	0.134
4	111	Daniel Bailey	ANT	9.93		0.129
5	1116	Richard Thompson	TRI	9.93	(SB)	0.119
6	492	Dwain Chambers	GBR	10.00	(SB)	0.123
7	1110	Marc Burns	TRI	10.00	(SB)	0.165
8	1215	Darvis Patton	USA	10.34		0.149

Sesja przedpołudniowa

Anna Rostkowska zajmując drugą pozycję w swoim biegu eliminacyjnym uzyskała awans do półfinałowego biegu na dystansie 800 metrów.

Sztuka awansu nie udała się natomiast Tomaszowi Szymkowiakowi. Mistrz Polski w biegu przeszkodowym uzyskał czas 8:27.93 co dało mu siódmą pozycję w pierwszym biegu eliminacyjnym. Aby zakwalifikować się do finału trzeba było uzyskać rezultat poniżej 8 minut i 23 sekund.

15 sierpnia 2009

Zakończył się finałowy bieg na 10000 m kobiet. Niespodziewane zwycięstwo odniosła Kenijka Linet Masai. Oto pierwsza dziesiątka:

Dariusz Kuć nie zdołał wywalczyć awansu do najlepszej szesnastki. Zajął ósmą pozycję w piątym biegu ćwierćfinałowym i zakończył już swój udział w mistrzostwach.

Srebrny medal w pchnięciu kulą zdobył Tomasz Majewski. Reprezentant Polski musiał uznać wyższość jedynie Christiana Cantwella, który posłał kulę na odległość ponad 22 metrów. Polak uzyskał wynik 21.91.

Sesja przedpołudniowa

Katarzyna Kowalska zakwalifikowała się do finału na 3000 m z przeszkodami, przybiegając na czwartym miejscu w drugim biegu kwalifikacyjnym. Zawodniczka Vectry Włocławek uzyskała wynik 9:26.93 będący jej nowym rekordem życiowym.

Awans, tym razem do ćwierćfinału, uzyskał także Dariusz Kuć, który swój bieg eliminacyjny ukończył na trzecim miejscu z wynikiem 10.46 (-0.8). Pewny awans do dalszej fazy uzyskali także dwaj faworyci do wygrania stumetrówki Tyson Gay i Usain Bolt.

Rozmowa z Tysonem Gayem

Amerykanin Tyson Gay w mistrzostwach
świata w Berlinie będzie bronił trzech tytułów mistrza świata
– na 100 i 200 m oraz w sztafecie 4×100 m. Gdy rzuci się okiem na listy
najlepszych tegorocznych wyników na świecie wydaje się, że tylko
trzykrotny mistrz olimpijski Jamajczyk Usain Bolt może stanąć mu
na przeszkodzie, ale … niekoniecznie!

Właśnie o tej rywalizacji,
dwóch obecnie najlepszych sprinterów na świecie rozmawiamy z Gayem.
W czasie kilkuminutowej pogawędki da się wyczuć odrobinę niepewności
w głosie, ale i nadzieję…

Foto: Martin Rose/Getty Images/ Bongarts/Flash Media

Ty i Usain Bolt otworzyliście
nową ścieżkę w światowym sprincie. Jesteście obecnie najszybszymi,
ale jeszcze w tym roku nie stanęliście obok siebie w blokach. Nie
denerwujesz się trochę?

Bardziej się na to cieszę
i nie mogę się doczekać. Obiecuję, że będą to najciekawsze biegi
w historii sprintu. W końcu jest w tym roku trzech „kolesi”,
którzy złamali na 100 m granicę 9,80 – ja, Usain i Asafa Powell.
Wszyscy jesteśmy w stanie to powtórzyć w Berlinie.

Nie wolałeś już wcześniej,
w jakimś mityngu zmierzyć się z Boltem? Nie rozmawiałeś o tym ze
swoim menedżerem?

Jasne, że o tym dyskutowaliśmy.
I uwierzcie mi, to wcale nie chodziło o to, że mógłbym z nim przegrać.
To moi trenerzy mieli ciągle jakieś „ale”, bo to znacznie
wpłynęłoby na moje plany treningowe. To w końcu tutaj, w mistrzostwach
świata mam być w najwyższej formie.

Wszyscy mówią ciągle o
Waszym – Twoim i Bolta pojedynku. Myślisz, że może Wam ktoś z zewnątrz
zagrozić? Często tak jest – gdzie dwóch się kłóci…

Hm… Jest taki jeden (chwila
ciszy i skupienie na twarzy). Ten chłoptaś z Antyli, który w mityngu
Golden League był drugi.

Chodzi Ci o Daniela Baileya?

Właśnie o niego! (uśmiech).
Ale także Richard Thompson (z Trynidad i Tobago, dwukrotny wicemistrz
olimpijski – przyp. bieganie.pl) mobilizuje się zawsze na najważniejsze
imprezy. Zresztą… zawsze ktoś niespodziewanie wyskakuje.

Możesz porównać swoją
obecną sytuację z tą przed dwoma laty z Osaki?

Jest bardzo podobna. I przed
dwoma laty, i teraz przegapiłem mnóstwo jednostek treningowych. W
2007 roku miałem kłopoty z kolanem, teraz coś się dzieje z pachwiną.
Z pewnością siebie też jest podobnie. Przed Osaką byłem tym, który
ma pokonać Asafę Powella, teraz mam to zrobić z Usainem Boltem. Ale
to normalne. Ludzie potrzebują takiego bodźca.

Jaki tytuł w gazetach chętnie
byś przeczytał po rywalizacji z Boltem?

Dobre pytanie… Może – Tyson
Gay zaszokował świat?

Po igrzyskach w Pekinie na
okrągło mówi się o Bolcie. Pojawia się wszędzie, a za nim podążają
tłumy. Masz wyrobione zdanie o swoim największym obecnie rywalu?

Sposób w jaki on popularyzuje
lekką atletykę jest świetny. Nie tak dawno rozmawiałem o tej sytuacji
z DeeDee Trotter, to jedna z naszych amerykańskich biegaczek na 400
m. Ona uważa, że Usain nareszcie doprowadził do tego, że Królowa
Sportu nie kojarzy się kibicom z nudą. Dzięki jego ciekawej osobowości,
ludzie zaczęli inaczej patrzeć na naszą dyscyplinę. Nagle pojawiła
się na bieżni osoba, która szybko biega, potem tańczy i do tego
dba o to, by nie nudziła się publiczność. Taki wzór był nam potrzebny
i myślę, że to dobrze wróży na przyszłość.

A jaka w tym Twoja rola?

O rany! Ja próbuję biegać
tak szybko, jak to tylko możliwe. Czy wygrywam, czy nie, pozostaję
i pozostane zawsze tym samym człowiekiem. Nie zmienię się na potrzeby
mediów.

Czym się różnisz od Bolta?
I przede wszystkim – co Was łączy?

Obaj mamy talent. A poza tym?
Nie mogę się z nim w żadnym obszarze porównywać. On robi swoją
robotę i robi ją fantastycznie. Usain jest jedyny w swoim rodzaju.

Niedawno nazwałeś Bolta
„potworem”. Co miałeś na myśli?

Są takie typy w sporcie, którym
wszystko lepiej wychodzi od innych – Kobe Bryant jest przykładem z
koszykówki, David Beckham w piłce nożnej. Miałem więc na myśli,
że jest w sposób trochę niekonwencjonalny szalony, ale i niesamowicie
utalentowany, lepszy od innych w prawie każdej dziedzinie.

Jak chcesz więc kogoś takiego
pokonać?

(śmiech) Myślę, że wcale
nie jest dużo lepszy ode mnie (śmiech). Wydaje się jednak, że mu
wszystko przychodzi z dziecinną łatwością. Ja jednak ciężko trenuję
i wierzę w swoje możliwości.

Jaki wynik na 100 m jest
realny?

Tak ogólnie?

Tak.

Myślę, że człowiek jest
w stanie przebiec ten dystans w 9,65.

Jeden z dawnych brytyjskich
sprinterów Darren Campbell uważa, że masz większe szanse na 200
m, ale pod warunkiem, iż zrezygnujesz z rywalizacji na 100 m. Co o
tym sądzisz?

Nie. Nie zgadzam się z tym.
Stumetrówka jest dla mnie najważniejsza. Złoto na najkrótszym rozgrywanym
na stadionie dystansie jest moim celem.

Na pewno słyszałeś o niedawnej
aferze dopingowej na Jamajce. Pięciu czołowych lekkoatletów oskarżonych
zostało o stosowanie niedozwolonych środków. Niepokoją Cię takie
informacje?

Nie interesuje mnie to. Nie
wgłębiałem się za bardzo w całą aferę, bo nic nie zostało potwierdzone.
Potem wszystko odwołano, więc po co to całe zamieszanie? Zresztą…
Nie chodziło tutaj ani o Bolta, ani o Powella, więc tym bardziej cała
sprawa mnie nie dotyczy.

W całym Berlinie mnóstwo
jest plakatów z Tobą i Usainem Boltem. Jesteś dumny z tego?

Cieszę się, że mogę w jakiś
sposób pomóc w sprzedaży biletów. A być na jednym plakacie z Usainem
i móc się z nim porównywać ma dla mnie wielkie znaczenie. On jest
najlepszy, a w momencie gdy ja jestem obok, ludzie zapamiętają i mnie.

***

Konferencja prasowa z Usainem Boltem

Odbywa się jednocześnie konferencja na której gwiazdą jest Bolt. Pojawia się na konferencji zorganizowanej przez PUMĘ z konstrukcją imitującą swój zwycięski gest z Pekinu. Podobno tyle ludzi wciąż go prosi o jego powtórzenie, że postanowił ułatwić sobie życie i chodzić z tą konstrukcją.

Prezentuje nowe kolce PUMY razem z Prezesem swojego sponsora.

Bolt mówi: Czuję się mocny, psychicznie gotowy do walki. Tyson będzie chciał na pewno obronić swój tytuł z Osaki, pojedynek powinien być ciekawy. (poniżej całość materiału):