Wychowanie fizyczne młodzieży

Tekst tej ustawy podpisał Prezydent R.P., a przewiduje ona, "że obowiązkowy
wymiar zajęć wychowanie fizycznego dla uczniów szkół podstawowych i gimnazjów
wynosi 5, a dla uczniów szkół ponadpodstawowych 4 godziny w tygodniu".

Wiem, że jest wielu przeciwników tej ustawy w Polsce, którzy mówią, że nie ma
odpowiedniej bazy.

Warunki społeczno-ekonomiczne w Polsce nie dają żadnych przesłanek na
przewidywanie poprawy sytuacji w ciągu najbliższych 15-20 lat.

Wszyscy autorzy tej nowelizacji wskazują na zajęcia w terenie. Trzeba
wyzwolić wychowanie fizyczne ze schematów i sztywnych struktur – zarówno
administracyjnych jak też programowych, metodycznych, lekcyjnych w jakie
uwikłane jest ciągle jeszcze szkolne wychowanie fizyczne.

Lekcje wychowania fizycznego to nie tylko sala gimnastyczna, ale przede
wszystkim zajęcia środowiskowe w kontakcie z przyrodą jak: atletyka terenowa,
gry i zabawy lekkoatletyczne, sporty zimowe, marszobiegi terenowe L.A. i
inne.

A dla przeciwników tej ustawy przytoczę kilka naukowych i opracowanych w
publikacjach argumentów. Przy ogromnym przeładowaniu programu i dużej ilości
zadań domowych naukowcy biją na alarm – około 20% dzieci i młodzieży w wieku
szkolnym wymaga natychmiastowej opieki psychiatryczno-psychologicznej ze względu
na nerwice. Populacja do 19 lat w Polsce stanowi 12,3 więc jest to 32% ogółu
ludności.

Stałe pogarszanie się warunków życia, niedostosowania szkolne wpływają na
wzrost uzależnień takich jak alkoholizm, narkomania, palenie papierosów. Do tego
stały rozwój patologii społecznych takich jak: przemoc, sekty, gangi, rozboje to
efekt braku stosownego programu dla dzieci i młodzieży.

Zjawiskiem niepokojącym jest zahamowanie akceleracji rozwoju fizycznego oraz
zmniejszenie odporności immunologicznej dzieci i młodzieży.

Dzieci i młodzież otrzymują zaledwie 30-40% miesięcznej dla ich prawidłowego
rozwoju i zdrowia porcji ruchu. Dane komisji wojskowych mówią, że 2/3 poborowych
nie nadaje się do wojska ze względu na stan zdrowia.

Tak więc lekcje wychowania fizycznego, sport szkolny, masowe imprezy
sportowe, zajęcia w klubach sportowych, turystyka, rekreacja i prawidłowe
odżywianie się to główne przesłanki takiego programu profilaktyki
zdrowotnej.

Zamiast przeznaczać ogromne środki na leczenie specjalistyczne w szpitalach i
przychodniach należy zmienić koncepcję i zwrócić szczególną uwagę na
zapobieganie chorobom – profilaktykę. Bo łatwiej i taniej jest zapobiegać niż
potem ponosić konsekwencje zaniedbań.

Do opracowania takiego więc programu jest potrzeba zgodnej i merytorycznej
pracy dwóch komisji: KF i Zdrowia.